Poezi nga Shkëlzen Halimi

Do ta pikturojmë stinën pa emër

Dhe heshtjes do t’ia vjedhim përjetësinë

Do ta përmbysim edhe dhembjen

Duke zbritur shkallëve pa fund që çojnë drejt botës

Ku plagët bëhen tunele

Me kujtesën dritë në fund të udhëtimit

Nuk e kemi thënë fjalën e fundit për atdheun,

Lirinë dhe dashurinë

Do të qëndrojmë në këmbë

Dhe do të luftojmë me valët e jetës

Në brigjet e Bosforit

Në hejbe do ta fusim gëzimin,

Albumin e kujtimit dhe pamjen e qiellit

Arkën e vogël të shpresës

Me lulet plastike do ta ngjallim stinën e plagosur

Që e mori emrin e dhembjes

Në këtë rrugëtim të kemi kujdes nga kthesat

Se në to mund të fshihet terri me plot pabesi

Të ikim sa s’na ka zënë vërshimi i urrejtjes

Të ikim nga kjo zagushi

Se kudo që të na zë nata

Terri do të na bëhet mbulesë shtrati

Na ka ikur mëngjesi bashkë me pagjumësinë

Vetëm ëndrrat na i kthejnë

Pamjet e harruara dhe fanarin që ndriçon

Rrugën e dhembjes

Rrugën e lotit

Sa shpejt që na ik koha

E dashur, t’ia fillojmë luftës

Se mund të vdesim në harresën

E ushtarit të panjohur

Dhe kur të dalim përtej

Do ta pikturojmë stinën pa emër

Me ngjyrat e errësirës

Prandaj, të ikim sa nuk janë zgjuar rrënjët e dhembjes. / KultPlus.com