Poezi e shkruar nga Arben Duka.

Sot asgjë në Shqipëri,
nuk është si njëherë,
sepse fjala besë e nder,
nuk ka asnjë vlerë!

Po sistemi që jetojmë,
s’e sheh si të metë,
besa rron nëpër legjenda,
se s’është e vërtetë!

Dhe për nderin e shqiptarit,
s’kam pse ju flas kot,
sepse po të jesh i ndershëm,
të quajnë idiot!

Nga ata-që këto vite,
vendin kanë drejtuar,
karakteri i shqiptarit,
është deformuar!

Vërtet që kemi arritur,
në një ditë të keqe,
se të shumtëve u shkon mëndja,
për kurthe e leqe!

Iku me besën e nderin,
edhe burrëria,
ndaj si monument u ngrit,
vetëm ligësia!

Janë shpërfytyruar krejt,
të rinjtë dhe të vjetrit,
mendojnë sa më të thellë,
t’ja bëjnë gropën tjetrit!.

Që nga majë e piramidës,
gjer tek vegjëlia,
tipari më kryesor,
është hipokrizia!

Flasin me radhë hipokritët,
për bashkëjetesë fetare,
po shqiptarët fe e Zot,
nuk besojnë fare!

Pisllëku dhe pabesia,
tani quhen vlera,
nderohet pederastia,
dhe vese të tjera!

Mashtrimi dhe spihunllëku,
sërish quhet vlerë,
dhe në fakt s’jemi në krizë,
jemi në humnerë!

S’diskutohet që jetojmë,
në kohë mizore,
kemi humbur që të gjitha,
ndjenjat njerëzore!

Injoranca e bën ligjin,
jo njerëzit e ditur,
sepse vetëm budallenjtë,
mund t’i mbash të shtypur!

Nëse vlera kemi patur,
i ka marrë lumi,
se rri në ballë të trapezit,
vulgu edhe llumi!

Një rikthim tek kohë e burrit,
nuk kam asnjë shpresë,
besa rron nëpër legjenda,
se nuk kemi besë!

E vështirë që të dalim,
nga gjithë kjo humnerë,
nderi rron nëpër legjenda,
se nuk kemi nder!