Poezi e shkruar nga Mirlinda Koxha.

Brishtësisë ja lëmon gjoksin
Po ngjyhet si thinjat
Nëpër flokët e grave
Që sodisin mjerimin.

Askush si vëren grimcat e dhimbjes As ato vet….

Drunjtë e zhveshur
Si nudot e bareve që shesin veten
Tundin ndonjë copë gjethi të verdhë.
Shiu me retë po mundohen
Të mësojnë me të dashtë
Edhe në dimër
Me një copë qielli.

Ta arnoj mjerimin
Në sytë e brishtë
Tingujt e vengos spanjolle
Mbledhin dromcat e vjeshtës.

Në zemrën boshe
Në fund vdes
Duke e dashtë vetminë.