JIMMY SANTIAGO BACA

Përktheu Beti Njuma

Po të dhuroj këtë poezi
meqenëse s’kam ç’të të jap më shumë.
Mbaje si një pallto të ngrohtë
që të mbështillesh kur t’ia behë dimri,
a si një palë çorape të trasha
që të ftohtët s’mund t’i depërtojë.

Të dua,

S’kam ç’të të jap më shumë
veç këtij misërniku
që barkun në dimër të ta ngrohë,
një shall për kryet, që flokët të
mbulosh, fytyrën të mbështjellësh.

Të dua,

Mbaje fort, vlerësoje
siç shtegun do kërkoje, në ke humbur,
në këtë xhungël që bëhet jeta kur rritemi;
dhe në skutën e sirtarit
fshihe, si një kolibe a një kasolle
në një pyll të dendur, eja trokit,
e unë do t’përgjigjem, rrugën do të t’prij,
pranë zjarrit do të t’ngroh,
ndanë tij të pushosh, e sigurt të ndihesh.

Të dua.

Është gjithë ç’mund të të jap,
dhe gjithë ç’lypset për të jetuar,
për të vazhduar jetën brenda,
kur botës jashtë
s’i bëhet vonë në gjallë je apo ke vdekur;
mos harro,

Të dua.