Poezi e shkruar nga Agim Vinca

Mjellmë e pikëlluar në ujërat kristalore të liqenit

A rosak i shëmtuar i Hans Kristian Andersenit?

Trumcak i gjorë shkurresh a shqiponjë majë mali

Zgalem mes stuhish a bretkosë moçali?

Brenda një çasti vjen e shkon e shkon e vjen sërish

Në ferr e parajsë; në Parnas e Paris;

Në Tomorr e Korab; në Drin e në Bunë

“Veshunë me diell, mbathunë me hënë”.

Sa çel e mëshel sytë hyn e del në burg e në bordel

Zbret në horizontin e nëntë a ngjitesh në Kullën Eifel!

Bilbil parëverak me këngë e vaj në buzë

Qiellin ke jatak e liqenin – muzë.

Përherë i dashuruar marrëzisht gjer në pleqëri

Ishnje a s’ishnje, vallë, grua a shajni?

Azilkërkues plak në kantonin e shpresëkotës

A Arlekin i përlotur në cirkun e fundbotës?

Është i marrë poeti e i urtë në marrëzinë e vet

Nuk i bën ballë lotit, pret me dorë rrufetë!

1998