Shqipëria

S’kam qenë ndonjëherë

Në Shqipëri

n’atë tokë të ashpër e të dashur,

n’atë dhe malor

barinjsh.

Sot

shpresoj

të vij si për të kremte të re, dasmë mbi tokë;

pa të vete të shoh

si shkëlqen djelli

majë krahëve plot muskuj

të vargmaleve të tua

si më rritet

në mes të shkëmbinjve

si zambaku i ri dhe i njomë,

kultura,

letërsia, që po nis e shtrihet,

nderi ndaj bujkut të moçëm,

djepi i punëtorit,

përmendorja e shquar,

e vëllazërimit,

si merr përpjetë

mirësia posi bima e re

që lulëzon në vendet e lashta e

të varfra.

O Shqipëri e vogël,

e fortë, e vendosur dhe zëmjaltë,

teli i kitarës sate

ujë dhe çelik i gjallë

vjen e më t’i shtohet

tingullit të historisë’

me një zë bjeshkësh

dhe ndërtimesh,

aromash dhe bardhësish,

këngës së mbarë njerëzve dhe mbarë, mbarë

bjeshkëve,

zogjve dhe mollëve në lule,

erërave dhe valëve.

Forca, vendosmëria dhe lulet janë dhuratat q’i

sjell ti

ndërtimit të jetës mbi tokë.

Përktheu: Fatos Arapi

Pablo Neruda 1950/KultPlus.com