– Bob Dylan

Askush nuk ndjen më dhimbje
sonte tek rri në shi.
Që të gjithë e dinë
se vogëlushja ka veshur rroba të reja,
por së fundmi ia dalloj lidhkat dhe fluturat
që i kanë shkarë nga kaçurrelat.

Ajo i pranon si një grua, po, po, i merr,
bën dashuri porsi një grua, po, po, bën,
ndjen dhimbje porsi një grua,
por thyhet si të ishte një vajzë e vogël.

Mbretëresha Mari është mikesha ime,
besoj që sërish diku do ta takoj,
askujt mendja nuk duhet t’ia presë
se vogëlushja nuk mund të bekohet,
derisa ta kuptojë që është njësoj si të tjerat
me mjegullën, amfetaminën dhe perlat e saj.

Ajo i pranon si një grua, po, po, i merr,
bën dashuri porsi një grua, po, po, bën,
ndjen dhimbje porsi një grua,
por thyhet si të ishte një vajzë e vogël.

Shiu po binte rrëke qysh në fillim,
dhe unë po vdisja nga etja,
kështu që u futa këtu brenda,
dhe mallkimi yt i hershëm më dhemb,
por ç’është më e keqja,
kjo dhimbja në loçkë,
s’më le të rri më këtu,
a s’duket qartë…?

S’gjej dot vend këtu,
po, e kam të qartë që ne duhet të heqim dorë.
Kur të takohemi sërish
dhe miqtë të na prezantojnë,
të lutem mos e jep veten sikur më ke njohur dikur
kur bota ishte e jotja dhe unë qeshë i uritur!

Ah, ti shtiresh porsi një grua, po, po, shtiresh,
bën dashuri porsi një grua, po, po, bën,
ndjen dhimbje porsi një grua,
por thyhesh si të ishe një vajzë e vogël.

Përktheu: Edvin Shvarc / KultPlus.com