Poezi nga Gili Hoxhaj

E sheh,
e lexon si një libër që dikush ia ka djegur fletët me ma së shumti kuptim.
Tash e 20 vite e kapërcen pragun e derës, pa e shkelë.
Aty e ka përcjellë,
Aty pret t’i kthehet.
“Dhimta s’vdes t’u u plakë se dhimta veç rinohet”,
të vjen nga një shikim i mpirë.

Mund të duket veç një tregim lufte,
por s’është veç e tillë përpjekja e dështuar për ta gjetur një refren
me të cilin mund të ngrihesh për t’i vallëzu përsëri jetës.

E di se aty fle një tregim lufte,
i cili është më shumë se i tillë,
aty të zgjon një këmbanë tjetër
që zhytet në fjalët e një gruaje
kur tregimi përfundon me:
“Ai su kthye ma kurrë, asgjë e tij ma s’erdhi”

S’mund të rrish as ulur,
S’mund as të ngrihesh
Këtu ku çdokush fle mbi hirin e luftës
e
askush s’ta mësoi si ta shikosh në sy këtë grua të thinjur

që s’ia del me e kujtu fjalën e fundit të atij që ia mësoi fjalën e parë.

Pranë saj,
burri e luhat plisin,
Thotë se as vet s’është ma i fortë ama e shkelë pragun
e
çdo ditë e hapë dhe e mbyll varrin që s’i vijnë eshtrat. /KultPlus.com

Fotografia në ballinë: Atdhe Mulla,nga videoekspozita “Të jetosh me kujtimet e të pagjeturve”, ktijuar nga Integra dhe ForumZDF Prishtina.