Poezi nga Gili Hoxhaj

Prej bjeshkës e pashë qysh digjet fshati,

qysh niset lufta

e qysh ndalet kanga.

 Qysh u shpërndanë zogjtë prej krismave

kur para syve na e vodhën pranverën.

—

Tu e pa tymin që dilte prej shpisë,

mu duk’ që po ma djegë fmininë e djalit,

krenarinë e burrit,

e mundin e plakut që

ma s’kollitej,  por lutej për ata që si kish pranë.

—

S’kisha ba kurrë kaq hapa larg shpisë,

se çdo ditë

aty e kam tymos oxhakun

për t’i dhënë ngrohtësi shpisë,

 e shije gjellës.

Atë ditë mendoja se a do t’i gjejmë të paktën themelet

e

ndoshta ata nga larg do ta paguajnë për neve biletën e kthimit.

—

Sa e vështirë ish me i pa ditët tua tu u djegë,

qysh hapat bahen  ma të randë

se pesha e çantave në shpinë,

e gjërave që doja t’i shpëtoja;

edhe

ajri ish ma i randë

se fëmija që e mbaja ngrykë.

Ai veç sa kish msu me ecë,

nuk i harroj

hapat e tij të parë  mbi rrugën e pasigurtë,

ato ditë kur dukej se të gjithë kishim harru qysh ecet.

—

S’kujtonim se kush ishim:

Shtegtarë të lirsë,

a të vdekjes.

Krejt ishim përmbledhur në një identitet,

e ashtu

rrugën e morëm bashkë,

disa i pamë të vdekur,

e disa i pamë tek vinin në jetë

pranë zjarrit të ndezur shpejt.

Aty pranë, njërit ia vunë emrin Çlirimtar e tjetrit Atdhe,

duke shpresuar se do të ktheheshim në atdheun e çliruar,

por

A do të çlirohemi ndonjëherë nga ndjesia e tmerrshme e kujtimit?

---

—

Flinim ma pak se sa që flisnim,

plaku i shpisë ndezi të fundit cigare

derisa rrudhat ia bënë shikimin më të butë,

‘do ta ndërtojmë shtëpinë e re

mbi kujtimet e vjetra’,

Në fyt më janë pllakosur fjalët

që kurrë si kam përbi:

‘Shtëpinë e ndërtojmë

por dhomat me çka t’i mbushim’.