Poezi nga Ibrahim Berisha

Endacakë në terr e dritë nëpër melodinë
Romantike të saksofonit, me frymën e fundit
Janë këtu por nuk duhet patjetër.
Aroma e blinjve dhe statujat pasi edhe pa ato
Asgjë nuk ndodhë, ja që
As shpirti i zogjve të humbur
Nuk shkon askund, asfalti po kështu.
Në pritje ndoshta ndjehen të lumtur
Mes njerëzve që nuk thonë asgjë, sepse janë
Të gjallë, gjithmonë rastësisht përjashta.
Mund edhe të mos kuptojnë më në fund
Nuk u bëhet vonë asnjëherë, edhe kur
Një tjetër melodinë e violinës dalëngadalë
Kurdo që zhduket nuk përfundon plotësisht. / KultPlus.com