Poezi e shkruar nga Donart Rexhbogaj.

Nji natë Hana ish zemnue
zemën plasun, po vajton
shikjon Zanat që po ikin
thellë ndër male me mrizue!

Pret errësinën, me ba dritë
fatëzeza ma s’po duron
Yjet, shpejt po i t’vetë:
Bijt e mi, pse ikën zanat!?

Nuk i shohë tek vallëzojnë,
as te gurra mu freskue,
Veq heshtas e kokë ulun
vazhdojnë rrugën të trishtueme…

Ç’faj kam ba? Unë e mjera!
a mos ndofta me janë idhnue
që spo shndris ma si dukur
Mos Drita eme, me asht rrallue!!

Jo, moj Hanë, t’i kjofsh bekue!
zanat ty, s’tu kan idhnue
I kem pa do t’pa besë
me plumb pushke
na i kanë plague!!