Poezi e shkruar nga Kaltrina Pacolli, një nga dhjetë poeteshat finaliste të konkursit ‘Poezi për Paqe’ organizuar nga KultPlus dhe UNWomen.

Kam me ec nëpër pyllin që me kanë paralajmëru
mos me ec
se aty eksistokan bishat!
Unë kam me ec bash në terrin e zi
kur frika ka me qenë shumëfish më e madhe
e nuk ka me pa një dalje,
se nuk po du me e gjetë njëherë daljen,
jo – pa e përjetu atë frikë,
jo – pa përjetu rrënqethjen e trupit ku gjithçka nuk ka kuptim
e ka kuptim në te njejtën kohë;
Kam me ec aty ku me sytë hapun
në pyllin që m’kanë paralajmëru mos me shiku,
prap s’kam me pa asgja,
ndoshta e shoh një dorë që ka me dashtë me shtrëngu dorën teme
që nganjëherë po frikësohet prej mos frikës që nuk po e ndjej.
Paqe po du me gjetë në pyllin
ku vetes I kemi thanë që veç paqe aty nuk ka!
Kam me ec me sy hapun se ndoshta,
veç ndoshta kam me pa një shkëndijë
që mu edhe botën ka me e lidhë në një mënyrë tjetër.
Pyllit që ia kam pas frikën
e pa dyshim ia ke frikën edhe ti;
se andrrat e secilit prej neve brenda këtyre katër mureve,
poshtë këtij qiellit që ndrron ngjyra,
mbi këtë dhe që mundet edhe me u shemb,
andrrat tona janë të njejta e shpesh janë tremb njejtë.
Unë po shkoj drejt pyllit që
secili prej neve ngurron me ec,
ngurron me fol për ta,
drejt pyllit që na sjell problem e ankthe,
e shqetësime, e britma,
trauma – me një fjalë.
Pyllit që ia kemi vu vet perden e zezë mos me e pa,
mos me ba paqe me ta.
Nëpër pyllit që e kena brenda që për ujë është I etun
kam me ec veç me provu
me ba paqe me veten!