Bejtexhiu Aleks Meksi në vitin 1895 në Janinë

O qollopite, që zbarth si bora,
lum kush të bëri, i lumtë dora,
lum kush të hëngri, i lumtë goja,
ngrohët, ngrohët.

Me djathë ardhur që nga vërria
me gjalpë mbytur kullon tepsia
hani se s’hahet
ftohët, ftohët.

O qollopite, o gjër i derdhur
o gjër i bukur, o gjër i sgjedhur
që në të vjetër.

O qollopite, kush të ka gjetur?
i ndrittë shpirti mu tek ka fletur.
hani! Mos thatë s’duam më tjetër?!

O qollopite, e ëmbël mjaltë,
as shumë e butë, as shumë e thatë,
po kërcëllitur.
E veselitur, e çgofojasur,
dhe e goditur sa s’ka të masur,
kush ha një copë nuk ka të fryjtur.

O qollopite, o pun’ o punë,
o trandafil, o paparunë
të ndenjëm rrotull me naze shumë
me plot gëzime.

Lëpini gishtërët, buzët i fshini,
Shihni, se ç‘duhet, apo nuk shihni?
Ma hani, ngopi! Po jot hërrime.

Gjëkundi djegur e përcëlluar,
po qe goditur e sbukuruar.
Si s’na e bëtë të fluturuar?
iku! S’e patë?
As avullonte, as nuk qe valë.
si furrëxhiu me gjithë djalë
e la si bëri nonjë vuratë?

Kjo nikoqirja doll’ e nderuar,
ma kish gatuar a s’kish gatuar!
dhe zoti Simo* rri i gëzuar
me buzë qeshur
se i bën gruaja gjë të qëruar,
si në gatime, në të hulluar,
futën përpara, llërën përveshur.

Janinë, 1895