Poezi nga Ismail Kadare

Vështroi princesha krenare, 
Në ç’do kullë e ç’do kamare, 
Si të fundit roje ranë, 
Ç’do pëllëmbe me gjak e lanë. 

Dhe e vetme ajo mbeti, 
Përmbi kullë porsi deti, 
Që i hedh dallgët në rërë, 
Turqit u versulën të tërë, 

Që ta zenë yllin të gjallë, 
Po a zihet ylli vallë? 
Ja Argjiroja e shpejtë, 
Tok me foshnjezën e vet, 

U vërtit si zog në erë, 
Nga kalaja në humnerë. 
Shkëmb më shkëmb seç u copëtua, 
Ra si ylli po su shua, 

Dhe kujtoi ky shkëmb i bardhë, 
Se fëmija saj mbet gjallë, 
Dhe që foshnjen ta mekojë, 
Qumësht zuri të pikojë. /KultPlus.com