Poezi nga Sibel Halimi

Tri hallat e mia
braktisën kujtesën
ia dhuruan historisë me plot dashuri
zbrastësi çdo udhëtim i tyre
ndalur në kohën dhe hapësirën plotë hata e mjegulli

Tri hallat e mia
Nuk njoftën fytyrën e fëmijëve të tyre
Çdo ditë është takimi i tyre i parë

Tri hallat e mia
Stinët i futën dhe i fshehën
në valigjen e viteve
që i lëvizin njëtrajtshëm
Tokën, braktisur njerëzve
që lumturinë harruar kanë

Tri hallat e mia
I mbijetuan të tashmes
Duke lënë gjithçka rrugës së mëndafshtë të kujtesës

Tri hallat e mia po lozin, fisnike, të buzëqeshura, të brishta
shtrirë në dhomë fshehurazi mbajnë n’gji ikjen

…Në pasqyrë po e sodisin fytyrën
në vathë i valëvitet hareshëm vetëm fëmijëria

Tri hallat e mia
Vetëm në ecje mbajnë veten
Tanë jetën me ikë dikah nga koha.\KultPlus.com