Poezi nga Charles Baudelaire

Një herë të vetme , grua gjer në përgjërim,

krahun mni tendin pata hedhur,

( e ende ne thellesine e nxirrosur te shpirtin tim

kujtimi seshte zverdhur).

Ishte shume vone, si medalje e sapodhuruar

hena e plote shndriste,

solemniteti i nates , si nje lume kish vershuar,

mbi parisin qe dremiste.

Ndan mureve , bri portave ne erresire te futura,

tinezisht macet kalonin,

veshet e ndrehur , megjithate , si hije te bukura

ngadale na shoqeronin.

papritur , cliruar ne mes te nje intimeteti te lire,

ne te zbehten kthjelltesi,

prej teje, violine kumbuese, qe vibron ze lire,

e shkelqen vec ciltersi,

prej tehe , fanfare e hareshme, e qarte, harmonjoze,

ne te mengjesit drite,

shpetoi nje note vajtonjese, nje note tekanjoze,

qe me eren u puhit,

si ai femija i imet , i trishte, ishemtuar, i dreqosur,

qe prinderit me qellim,

per turp te njerezve e mbanin te syrghynosur,

fshehur ne nje kantine.

Engjell i mjere, kendonte nota me nje ze te vajtuar

ketu poshte ska siguri,

egoizmi njerezor , edhe pse kujdeset per tu grimuar,

tradhetohet nga krenaria e tij.

Eshte i veshtire zanati per te qene nje grua e bukur,

dhe puna aq e peshtire

e nje balerine te cmendur , mes kallkanit diku te strukur,

qe buzeqesh si per meshire.

te ngresh dicka mbi zemra eshte e kote , dashuri, bukuri,

gjithshka behet shosh,

gjer kur harrimi per ti shpene ne perjetesi

i hedh ne te tijin kosh.

Shpesh e kam sjelle nder mend ate hene te ndritur,

ate heshtje, ate ligeshtim,

bashke me ate rrefim te tmerrshem peshperitur

zemres me besi./KultPlus.com