Nga Albulenë Krasniqi

Si shkëndija e zjarrtë u nisën atë ditë,
Ejani, thërret zëri!
Me gjysmë hapi fërkonin tokën, sytë kthyer nga ne.
Ulkonjës së Romës djemtë nga gjiri iu shkëputen, në rrugën pakthim, në vendin pa vend.
Ejani, thërret zëri!
U shqye trupi e mishi e shpirti, por s’e di nëse shpirt mbeti.
S’e di nëse Ulkonjës së Romës, djemtë i gjetën rrugën, e rrugët i gjetën vajzat.
Vajzat e bardha si borë e akullt, flokëlëshuara në trupin e njomë.
Ejani, thërret zëri!
Si akrep ore dekadat lëvizin, si shi vjeshte e ngricë dimri, mbesin lotët e shtjerrur në gjirin e Ulkonjës së
Romës.
 Ejani, thërret zëri!
Pranverë e re po vjen, zëri i vjetër bërtet.
Ejani.

(Poezi për të pagjeturit) / KultPlus.com