Poezi nga Halil Matoshi

ia kam pa tmerrin tek i randonte n’çerpikë
kur shihte në TV gra të thyeme moshe
të ndjekuna armiku
që dikush i tërhiqte zvarrë mbi ndoj thes të dhintë apo ngrykë si
fëmijë të ngrim’ acarri, grumbulluq në ndoj karro me rrotë të
shfryme… të mos flas kur ndjente vajtime mbi fëmijë e burra të
grimë thike
nana s’bante as dh’et hapa pa u mbush’ frymë
në duart e policisë serbe kur rashë
dhe u bana gati për pushkatim çuditnisht qëndroi pa b’za
si ni staue pej dheu e shtangun
seciles arkeologët ia marrin masat
dhe përmasat ia hamendin moshën pulsin rrezistencën ndaj
përplasjeve
dhe tundimet e tokës nanë
dhe munohen me ia gjet fillin e gjallesës
dhe me ia konstruktue ni vdekje tepër tragjike dhe me ia shkaktue
ni dhimtë të madhe sa vrasja e djalit ni tmerr të pakufishem sa
historia botnore me ia thur pastaj ni trill letrar
dhe me e ba ni dramë gjithkohësie
nga e thjeshta e heshtur nga ni nanë
e kam shikue beftë
dhe sall sytë i kanë leviz
sa për t’ma ba me dije se e kam lanë të gjallë
prit’m nanë kam dashtë me i thanë
dhe zani m’ka tradhtue…
e ndjej edhe tashti ajo m’ thosh’
nuk kam me dekë pa ardh nga syrgjyni bir
jam qindpërqind i sigurt se ka dashtë më më thanë me dekë nuk
kam po ia ka vu dorën gojës
mos ban sakrilegj
mos me i dal ofshamë
ajo u ba ni nanë fantastike dhe më priti
me ma pa ballin pa gjak duart me m’i shtrëngue pa zingjirë
u bana dhe unë ni djal durimtar dhe ia prita dekën e bardhë
hijeshinë e qefinit
pashë sa le’t asht me e bajt nanën në supe
pesë djel të rritun…tek ndërrohet me bijtë e tyre
(aq e le’të ish nana dhe të duket sikur të dyja kambët po të
sharrojnë në dhe – ndoshta asht krejt njajt sikur ajo ka bartur
fëmijë në bark, veçse ti tashti ke mërzi ajo atohera asht e gzueme,
ajo po bante jetën!?)
ma pa lirinë
ia pashë dekën…/KultPlus.com