Në fillim i përshkruaj dy shpirtrat
Pastaj sytë që shkëlqejnë si xixa
Si dhe mollëzën e hatëruar për puthje
Pastaj jastëkun me pupla të bardha
 Ku e qet kryet dhe ëndërron shiun e përqafimit
Pas pak edhe buzët që dinë me heshtë Edhe flokët e zez të shtrirë në fundbel
Shikimin më vonë meqë ndoshta digjen fjalët
Kështu vazhdon çasti i frymëzimit
Me pa çka është lumturia e të dyve
Ngjyrat e qiellit sigurisht nuk do të hidhërohen
As zogjtë e lagur nga shkuma e puthjeve
Më vonë vjen përshkrimi i qepallave
Kur ndrisin si rreze dielli
Ecjen që ngjan me ditën e parë të mallit
Si kujtimet e pritjes në mëngjesin e bardhë
Sidoqoftë mjafton të mos përgjumet  kujtesa
Nëpër stuhinë e buzëqeshjes sa herë gjuha i vë kapak fatit
Do të ishte mëkat të harrojmë zgjimin e dashurisë
 Siç nuk i harruam as të dy shpirtrat
Përafërsisht kështu lind poezia për Ty
Faleminderit o Zot! /KultPlus.com