Poezi nga Maria Poliduri
Shqipëroi Maksim Rakipaj

Nuk këndoj meqë re në dashuri
me mua vitet që shkuan.
Edhe gjatë verës, në zagushi
edhe në borë, edhe në shi,
s’po këndoj meqë u dashuruam.

Por vetëm sepse më mbajte ndër krahë
dhe më puthe në buzë atë natë
ja përse ndjehem çelur si zambak
dhe ky shpirti ende fërgëllon,
kur më duket sikur më përqafon.

Vetëm sepse më shikoje me ngulm,
qe shpirti yt që vështronte,
që shpirtin ma zbukuronte
gjithçka ty të dhuronte
vetëm sepse më shikoje me ngulm.

Sepse veç më vije re kur shkoja
dhe shihja ndër sytë e tu të kalonte
si ëndërr e brishtë hija ime
që lodronte, që lëngonte,
Sepse veç ti më vije re kur shkoja.

Sepse më fole ashtu, me drojtje
dhe unë të zgjata duart
të pashë të turbulluar
i shtrenjti im i paharruar,
sepse më fole ashtu, me drojtje.

Sepse, vetëm sepse ty të pëlqente,
prandaj më qe e këndshme ecja
më dukej se të kisha pas kudo
dhe ndokur pranë do të të ndjeja
Sepse, vetëm sepse ty të pëlqente.

Vetëm sepse më deshe ti jam lindur,
ndaj jeta s’m’u dha kot.
Mjerim jeta bosh, e palumtur,
por imja është plot.
Vetëm sepse më deshe ti jam lindur.

Veç për dashurinë tënde të veçantë
më zbret agimi nëpër duar.
Të të ndrit udhën çdo çast
Me yje m’i mbush sytë çdo natë,
Veç për dashurinë tënde të veçantë.

Vetëm se më deshe mrekullisht
u linda dhe jetova
ti mbret, në ëndrrat e tua mbretërova
dhe vdekja më vjen kaq ëmbëlsisht
vetëm se më deshe mrekullisht./KultPlus.com