Poezi nga Rinor Murati.

S’flas se ngurrojë,

Ngurrojë t’tregoj për poshtrimin që m’bëhet,

Për anashkalimin tim nga “të fuqishmit”,

Anashkaluesit.

S’flas!

S’flas për fjalët që më rëndojnë çdoherë,

Për sëpatat pa teh e që thumbojnë shpirtin tim dita ditës,

Që më vrasin çdo sekondë të jetës sime.

S’flas!

S’flas se kam frikë të flas,

Kam fobi prej të të shprehurit të asaj se çfarë rënkon shpirti im,

Ky shpirt me jetë, pa jetë.

S’flas!

S’flas se s’kam përkrahje,

Ndoshta, përkrahje kam, po s’kam fuqi t’a kërkojë atë,

Nuk mundem thjeshtë dhe kaq!

Për atë s’flas,

S’flas se s’kam jetë po qe se flas,

Se pastaj, do jem shënjestër,

E ashtu s’mundem.

S’flas!

Se po që se flas shpirti im nuk do ketë se nga çfarë të rënkojë,

E ky shpirt pa rënkim nuk është msu,

E ashtu, nuk mundet me jetu. / KultPlus.com