Elife Krasniqi

Nji ditë kam me e pasë nji shpi
Nji shpi që rranjët thellë në tokë ka me i pasë
Nji të vockël, të ngrohtë e me shum dritë
Me kulm të kuq, pa maje
Mbrenda shpisë, ehoja e bekimit të babës ka me u ndi
E ka pasë shprehi në krye me na puthë e mandej
‘Zotin e paç me vete’ me na thanë
Tana kujtimet me te, korniza në mur kam me i varë

Kur të zgjohem në mëngjes në shpinë me rranjë
Nanës kam me i marrë erë në qafë
Çdo muej kam me ia ngjyrosë flokët ngjyrë gështenje
Çdo ditë nëpër kopsht kemi me ecë
E nën strehë të pemëve që ambël pikojnë
Gjatë kemi me pushu

Në shpi ai nuk ka me qenë
S’ka gja, bahem kinse parës ka qenë
Grindjet e ambla se kush i pari kandin e shkrimit me zaptu
Lojën me fëmijë. Stinët në ballin e tij
Idealet e mbetuna peng
Tana në kujtime kam me i shndërru

Në tavanin e shpisë teme me rranjë
Kofera madhësish të ndryshme, paluet kanë me ndejtë
Nuk kanë me u fërfllu e zvarritë nëpër dynja
Pluhni qetësisht ka me i mbulu
E në kapakë kam me ua shkrujtë emnat e qyteteve
për të cilat malli nuk ka me më marrë

Shpia jeme
Stacione autobusësh afër nuk ka me pasë
As hekurudha gjarpnore, as aeroporte
Veç tokën përfundi e qiellin përmbi
Shpia asht ku asht nana
E rranjët aty kanë me mbi./KultPlus.com