Poezi nga Lefter Çipa

Si kalojnë vitet, si gjumi në varre,
Fuqia më pritet, gjaku s’më ka zjarre.
Shpirti më venitet, se s’pret më behare,
Nëpër mall zvarritem, shpresa s’duket fare.

Po më duken ditët, netë me errësirë,
Sikur vërtet thikët, zemërën ma grijnë.
Çdo gjë është e kriptë, qumështi bëhet hirë,
dhembje përmbi brinjë, loti loton sytë.

Koha vërtet ngriu, sytë u mjegulluan
Trupi seç më shkriu, m’u prenë këmbë e duar.
S’më fryn më veriu, se më ka harruar,
Më harrojnë qejflinjtë, me ‘ta kam kënduar.

S’di ç’mu bë guximi, pse më është larguar?
Nga meraku shpirti, më rri i trazuar.
S’po duket bilbili, ka kohë pa dëgjuar
Apo s’vjen më prilli që ish shok me mua?!

Verë e hidhëruar, duhani m’është prerë,
Kujtesa mërguar, s’ka më për tu kthen’,
Dashuritë u shuan, s’duroj dot më erë,
Fjalë e sertësuar, plakë e s’e merr dhenë.

Paska qenë kjo jetë, një erë e shpejtuar,
Gjumërehatin humba, gëzim pakësuar.
Pa mundime s’ngelem, unë mundim-rënduar
Dot tek vetja s’mbeta, lundroj dëshpëruar.

Hapësirë e ngushtë, deti një kazan
Errësirë e shumtê, nata veç më plak.
Besimi i ngurtë jep e merr me xhan.
Filli n’u këputtë, s’më vjen keq aspak. / KultPlus.com