Poezi nga Esad Mekuli

Shekuj mbi ne
e në ne
e mbushën jetën plot vnerë
që pezm
e zjarr kryengritës
ndër zemrat tona m’u ngri
që njeriu mo të jetë-njeri:
emri të na zhduket përherë.
Qemë-jo njerzë
po robë;
pa bukë, liri n’uzdajë,
në vatrën tonë
pa shtëpi
në plangun tonë
argatë!
Qemë-
turq, dreqën me bishta,
qemë-rajë
që t’hiqet në vargoj
të mjerimit
të përbuzur-shiftarë!
qemë…
por koha-luftë
shëron varrët çdo ditë:
mbas natës së errët
të shekujve-
hap krahët koha e re…
Po, jemi gjallë!
Dielli dhe për ne shëndrit…

(Nga përmbledhja “Vjersha”, Prishtinë, 1973)