Poezi e shkruar nga Nizar Qabbani.
Përktheu: Gili Hoxhaj

Unë nuk kam asnjë pikë fuqie për të të ndryshu ty
As për t’i shpjegu zakonet tua,
Kurrë mos besoni se një burrë mundet me e ndryshu një grua
Këta burra janë veç pretendues,
të cilët mendojnë që e krijuan gruan nga njëra brinjë e tyre.
Gruaja nuk del kurrë nga njëra brinjë e burrit,
është burri ai që del prej barkut të saj,
ashtu si peshku që ngrihet nga thellësitë e ujit
dhe si rrëketë që përhapen larg lumit.
Është ai që rrethon diellin e syve të saj
dhe imagjinon se është i fiksuar në vend.

Unë nuk kam asnjë pikë fuqie për të zbut’ ty,
as për t’i ndryshu institktet tua.
Kjo është një detyrë e pamundur
E kam testu inteligjencën time në ty,
edhe budallallëkun tim po ashtu.
Asgjë s’ka funksionu me ty, madje as udhëzimet
As joshja
Rri primitive ashtu siç je!

Nuk kam as fuqinë më të vogël për t’i prish zakonet tua,
për tridhjetë vjet ke qenë e tillë
Për tre qind vjet
një stuhi e futur në shishe,
një trup prej natyre që ndjen aromën e një burri
e sulmon atë natyrshëm
triumfon mbi të, natyrshëm.

Kurrë mos besoni atë që një burrë e thotë për veten
që është ai i cili i shkruan poezitë,
që është ai i cili i bën fëmijët,
Është gruaja ajo që i shkruan poezitë
ndërsa burri është ai që e vendos emrin e tij mbi to,
Është gruaja ajo që e bartë fëmijën
Dhe burri ai që nënshkruhet në spitalin e lindjes si babai i tij.

Nuk kam hiç fuqi për ta ndryshu karakterin tënd,
Librat e mij janë të padobishëm ndaj teje,
qëndrimet mija nuk të bindin ty
As këshillat atërore nuk të bëjnë ndonjë dobi,
Ti je mbretëreshë e anarkisë, e çmendurisë, e që nuk i përket askujt
Qëndro e tillë!
Ti je trungu i feminitetit që rritet dhe në errësirë,
S’të duhet diell, as ujë
Ti një princeshë e detit që i ke dashtë të gjithë burrat
dhe s’e ke dashtë asnjërin,
ke flejtë me të gjithë dhe me asnjërin prej tyre.
Ti je gruaja Bedouin që ka shkuar me gjithë fisin
Dhe është kthyer e virgjër,
Qëndro e tillë!