Poezi nga Alex Dimitrov

Mbërriti sërish nata më e gjatë e vitit.
Qyteti gati si kur po xhirohej një film.
Rrugët e tij të vrasin sytë—njoftojnë
atë që s’është e mundur të matet: heshtinë,
cilët qemë ndër pasqyra, neon në ngjyrë hi.
Tri pëllumba bëhen tufë nën dritën e lokalit.
Një çift grindet darkës ndërsa një shërbyes
iu sjell pagesën. Nuk merret vesh se ç’iu
ka shkaktuar e shkuara, qoftë dhe këto pesë minutat e fundit.
Pos kësaj, kush di se ç’mund të bëjë me dashurinë?
Mund të mos i mbijetojë një cigareje.
Dhe për kaq mund të të vrasë, medet ç’zymtësi
sa të akullt ngjajmë qoftë dhe në mjerimin tonë
duke ditur se për këtë do t’na djegë malli.
Do t’na djegë malli kur t’i ketë ardhur fundi.

Përktheu: Edon Qesari / KultPlus.com