24 Maj, 2024 - 6:59 pm
Pozzi nga Francesco Crispi
Bukuria tij të nxijti
sitë e rrùdhurin këshèt;
mosnjeri nkak, na të glet,
me sorós të tha: pò za.
Te di anët të volisë
pa-rrëfìeme trandafile
tij, e hjèshmeza kopile,
ftiriosura të là.
Kur u leve ajò të puthi,
e mbi buzën t’ënde ngjisi
kuqin bukur, çë potisi
më gjith t’ëmblit çë më ká.
Hire shumë të dhuroi,
të dhuroi ngá lipisi;
sá shërbise, çë ti s’di
bukurìeja të dha!
Kur u rrite, e hjèshmja jime,
stisi tij atò di molla,
të përsisme edhe të holla,
çë të mblojën atë gji.
Muo si nj’ëngjëll ti më duke,
zërthin ké i rrgjëndë, i lartë,
e nga trim të bunet jart,
sa të sheh; e mirë e di.
Botu së pari herë në gazetën «Arbri i Ri» (La Giovane Albania). Vjeti I. N. II. 1 Maj 1887.