Nga Odiseas Elitis
Përktheu Romeo Çollaku
Monograma (IV)

Është ende herët në këtë botë, më dëgjon
Nuk janë zbutur përbindëshat, më dëgjon
Gjaku im i humbur dhe thika, më dëgjon
E mprehtë
Porsi një dash që rend nëpër qiej
Dhe thyen bisqet e yjeve, më dëgjon
Jam unë, më dëgjon
Të dua, më dëgjon
Të mbart e të shpie e të vesh
Vellon e bardhë të Ofelisë, më dëgjon
Ku më lë, ku shkon dhe kush, më dëgjon

Sipër përmbytjeve të ka kapur dorën

Urthoret e stërmëdha dhe llavat vullkanike
Një ditë, më dëgjon
Do na mbulojnë dhe mijëra motet që vijnë
Do na kthejnë në gurëzime të shndritshëm, më dëgjon
Që të vezullijë mbi ta padhembshuria, më dëgjon
E njerëzve
Dhe partalle me mijëra të flakë përmbi ne

Në ujë një nga një, më dëgjon
Guralecët e mi të hidhur rri e numëroj, më dëgjon
Dhe është koha një kishë e madhe, më dëgjon
Ku dikur ikonat
E Shenjtorëve
Lotojnë me të vërtetë, më dëgjon
Kambanat hapin përpjetë, më dëgjon
Një shteg të thellë për të kaluar unë, më dëgjon
Më presin engjëj me qirinj e me psalme të përzishëm
Por s’më ka lenë mendja të shkoj, më dëgjon
O asnjë o të dy bashkë më dëgjon

Këtë lule vetëtime, më dëgjon
Dhe dashurie
Një herë e mirë ne e këputëm
Dhe gjasa s’ka të çelë tjetërsoj, më dëgjon
Në tjetër tokë, në tjetër yll, më dëgjon
Nuk është ajo baltë, nuk është ai ajër
Që kemi prekur ne, më dëgjon

Kopshtar asnjë kohëve të moçme s’ia doli

Prej gjithë këtyre dimrash e murlanesh, më dëgjon
Të shkundte lule, vetëm ne, më dëgjon
Mu në mes të detit,
Veç falë zellit të dashurisë, më dëgjon
Ngritëm një ishull të tërë, më dëgjon
Me shpella e me kepe e me hone të lulëzuar
Dëgjo, dëgjo
Kush u flet ujërave, kush qan – e dëgjon?
Kush kërkon gjysmën tjetër, kush thërret – e dëgjon?
Jam unë që thërras dhe unë jam që qaj, më dëgjon
Të dua, të dua, më dëgjon./ KultPlus.com