Poezi nga Pedro Salinas.
Përkthyer nga Skënder Buçpapaj.

Tek ti arrihet vetëm nëpërmjet teje.
Të pres.

Mua po dihet se ku më gjen,
dihet qyteti im, rruga, emri
me të cilin të gjithë më thërrasin.
Por nuk e di ku kam qenë me ty.
Atje më ke çuar ti.

Si mund ta mësoja rrugën
nëse nuk shikoja asgjë tjetër veç teje,
nëse rruga ishte atje ku ti shkoje,
e fundi ishte atje kur ti ndaleshe?
E çfarë tjetër mund të ishte
më shumë se ti që afroheshe, duke më parë?

Por tani çfarë azili,
çfarë mungese,
e të qëndruarit ku rrihet.
Pres, kalojnë trenat,
fatet, vështrimet.
Do më çoje ku nuk kam qenë kurrë.
Por unë nuk kërkoj qiej të rinj.
Unë dua të rri ku kam qenë.
Me ty, të kthehem.
O çfarë risie,
të kthehemi edhe një herë tjetër,
të mos e përsërisim asnjëherë njëlloj
atë trallisje pa fund.

E gjersa të mos vish ti
unë do të rri në bregun
e fluturimeve, të ëndrrave,
të yjeve, i palëvizshëm.
Se e di, atje ku kam qenë
nuk më çojnë as flatrat, as rrotat, as velat.
Ato rendin kuturu.
Se e di, atje ku kam qenë me ty
shkohet vetëm me ty, nëpërmjet teje.