Poezi nga Margaret Atwood

E di që do t’jua kish ënda një zot

që zbret t’ju ushqejë

e t’ju ndëshkojë. Ajo pallto

varur mbi shkopinj s’merr frymë

                        nuk ka engjëj gjëkundi

veç engjëjve të urisë,

grabitqarë dhe të butë si gurmazet

                         Teksa të shoh

populli im, ndiej krupë,

ma ke zhvatur shpresën

dhe më ke lënë fillikat me politikën…

Përktheu: Edon Qesari / KultPlus.com