‘Patat e egra’ nga Mary Oliver

I penduar, e për të qënë i mirë,
s’ke përse të tërhiqesh në gjunjë,
për njëqind milje
në shkretëtirë.

Thjesht, duhet ta lejosh atë
kafshë të butë,
trupin tënd, atë që do, të dojë.

Më trego për dëshpërimin
tënd ,unë do të t’tregoj timin.
Ndërkohë bota vijon përpa’ritmin.
Ndërkohë dielli,
dhe piklat e shiut si guralecë të shkëlqyshëm diamanti,
përshkojnë peizazhet,
rënë si xixa e mbi hangarët.

Mbi pemët me rrënjët
thellë tokës thithur gjiret,
mbi malet e heshtur,
ndjekur dhe lumenjtë
në rrjedhën e harbuar-ë

Ndërkohë, në lartësi
në atë blunë e lëmuar-ë
qiellit pasqyrohet
sërishmi, rikthimi në shtëpi,
i t’egrave patave.

Ti, kushdo që të jesh,
sado i vetmuar të jesh,
bota i përqaset
gjithnjë imagjinatës tënde,
dërguar thirrjen e saj, si të patave t’egra, të ashpër e njëkohësisht dhemshurisht-e :
shpallur pa ndërprerje,
origjinën tënde,
në familjen përkatëse.

Përktheu: Herman Çuka / KultPlus.com