Poezi nga Naim Frashëri

Shokë, kemi në mest tënë
Shum` armik` e trathëtorë!
Popo! mos u qoftë thënë!
Veç që s`kanë gjë në dorë.

Harruanë mëmëdhenë
Dh` e lanë kombinë tënë
E një tjatërë na gjenë!
Popo! mos u qoftë thënë!

Lanë zonjën e lëvduar
E zunë një kurvë shtrigë,
Të ndyr` e të mallëkuar,
Të fëlliqur e të ligë.

Lanë mëmën të xhveshur
Dhe mundohenë për botë,
Pa dhe bota duke qeshur
U thotë: mundohi kotë!

Qysh u bënë Efialtë
E nuk e njohin të mirën,
Uthullën pandehin mjaltë
Edhe dritë errësirën!

Buk` e mëmëdheut zëntë
Tradhëtorët e pabesë!
Dhe Zoti dërrmën u dhëntë,
Kurrë mos paçinë pjesë!

Miqt` armiq i kanë bërë,
Armikëtë miq i zunë,
Qysh janë fyell të tërë!
Ç`është kjo e madhe punë!

Fajn` e math kur do ta njohin
Njerëzit e mallëkuar?
Dritënë pse nuk e shohin,
Apo janë të verbuar?

Janë së gjithash të marrë
Dhe të liq me të vërtetë,
Mëmëdheut bëjnë varrë,
Po do të bienë vetë,

Se mbretëron e vërteta,
S`del kurrë gënjeshtr` e shkretë
T`ish ashtu, qe prishur jeta,
S`kish mbetur gjë e vërtetë.

Ata turpinë fitojnë,
Nder` e tyre posht` e hedhin
Dhe armikëtë gëzojnë
E në errësirët bredhin.

Nuk është kurrë haruar
Dh`e mira dh`e lig` e shkretë,
Të gjitha janë paguar,
S`ka mbeturë gjë në jetë.

Lerini, pa do ta gjejnë,
Të vërtetën do ta njohin,
Se tani s`e dinë ç`bëjnë,
Janë të verbër e s`shohin.

O, popo ç`turp kanë marrë!
Janë bërë tradhëtorë
Dhe s`janë më shqipëtarë,
Se nga kombi hoqnë dorë.

Me të huajnë u bënë,
Me armikn` e Shqipërisë,
S`duanë gjuhënë tënë
Armikët` e Perëndisë!

Ndjej, o Zot, se nukë dinë
Se ç`bëjnë, janë mahnitur,
Rrahin të prishin shtëpinë
Pun` e lig` edh` e mërzitur.

Të gjorët janë në gjumë,
Të vërtetënë s`e dinë,
Do të mundohenë shumë,
Pasdaj mënttë do t`u vinë.

Vëllazërin` e harrojnë
Dhe kombin e mëmëdhenë,
Dhe armikëtë dëgjojnë
Edhe s`dinë se ku venë.

Hiqni dorë, hiqni dorë!
Mblithni mëntt` e tupërohi,
Mos u bëni trathëtorë,
Se pasdaj do të pendohi.