Poezi e shkruar nga Qëndrim Morina.

/Poezi e vjetër për babën/

Tregomë, trego
Qysh me të thirrë?!
Trego, kallxomë.
Qysh me të thanë?!
Lule e varrit
Varr me lule.
Gjithçka që vdes
Do të donte të rrijë
Kush nuk vdes
Do të hajë dhe.
Shpirti yt që lulon
Ka qejf të jetë mes lulesh.
Ai që nuk vdes, do ta therin në fyt.

Trego, kallxomë
Si është të rrish’ në gropë?!
I mbyllun
Pa dritë
Veç lule përmbi.
Shkove me fjetë
S’u ktheve ma
Re n’varrin e ndreçur
Me lule përmbi
Nesër është ditë e re.

Kallxomë, trego
Ku je?
M’thuaj
A t’punojnë damarët?
A t’ecë gjaku?
A t’pihet uji?
Trego, kallxomë!