Poezi e shkruar nga Aurela Kadriu.

Ty njeri,
që n’hallakamën e Prishtinës
t’pashë me cigare n’dorë e kokëulun
tue ecë mendueshëm n’qoshe t’rrugës.
Ty po t’shkruj me t’kallxu që s’je vet’.

Nuk e di për ty,
po du me t’kallxu që rruga prej bibliotekës
te stacioni i autobusit për n’shpi,
Nuk asht’ mjaftueshëm e gjatë për krejt hallet që m’i bluen mendja jem.

Me siguri ti kishe qeshë me mu,
Se hallet e tua dukshëm ma të mëdha se t’miat janë.
Po unë mendoj për çmenduninë e atyne
Që mendojnë me e zhvendosë kampusin;
Për ata që ditët i zbardhin me barkun thatë e qiellin e hapun;
Për vajzat n’fshatna t’thella që nuk i lajnë me shku n’shkollë;
Mendoj e qaj fort me dënesë për Dafinën gjashtëmuajshe që u varros sot;
Për dekorimet palidhje n’shesh;
Për vetmitarët e t’shoqnueshmit.
Për ata që normat e kësaj shoqnie nuk i lajnë rehat me u dashtë e me ekzistu në trupat e tyne.

Rruga jem asht’ fort e shkurtë, njeri,
Për krejt hallet që duhet me i blu mendja jem.

Rruga jem asht’ tmerrësisht e shkurtë.

E tash kam nisë me mendu mos me mendu ma kurrë.
Se unë po t’shkruj ty, njeri
E mu kurrë kush s’më shkroi poezi
Si unë ty, njeri.

Pr, dhjetor 2017.