Poezi nga Musa Jupolli

Nga cikli : Poezia guxon
U dashurova në një turke-otomane

Ishte kohë pushtimi, kohë otomane
Unë çoja dashuri me një t’bukur turke
Shatë-hedhur, rrumbullake hareja ime
E dogja atdheun për syrin e saj të zi
Për flokun tej vitheve e flaka shpirtin tim
E djega çarçafin e rinisë për atë yllneshë
Mashallah’ më thonin parija për gazmim
Gotën e kisha mbushur me raki rrushi
Raki t’vjetër të Ilirikumit shtatë herë t’zier
Dehja ime ishte e hareshme deri n’kupë
N’sy e në vetulla nuk shihja gjë tjetër veç
Çmendurisë në afshin e shpirtit tim
E mora bukën e oxhakut, pogaçe e pjekshme
Më thanë shijoje me ujë t’Stambollit sheqer
Kripa e Ulciniumit të ndërron mëndje, mos u gabo

Sulltani nuk u dëshprua me arranautin trim
Për hatër e dashuri që kishte për mua mi mori
Më të zgjedhurat hyjnesha motrat e Arbërisë
I dërguar i allahut që ishte, përbeheshim n’te
Ditën u vinta çarçafe t’zisë, natën pëlciste
Nga bukuria cullake n’hareme e n’hamame
Derri i egër i osmanlisë, si bishë e qartur n’uri

Për dhëndërr të mirë që më zgjodhi, i pashëm djalë i ri
Baba Mbret në Saraje me priti si pritet më i miri mik
Nusën ma mveshën n’ alltan e mua me çeleshe
Të kuqe me bojë të mbylltë, Musa bej rrallë kishin pa
N’jetën time sa shekuj që jetoj këtë takim nuk e harroj
Gjuha e allahut tha është gjuha e osmanlisë
Mora shpatën për kokë të çdo arbërori
Kur më tha do të shpallim të plotfuqishëm Mbret
Nusën Sulltane me një shinik ari e flori të rrallë
Sa për pak u gabova, deshta të them O Zot
Po shpajt u përmirsova
Allah qona n’gjenet me Sullatanen e 72 hyjria
Më të bukurat e asaj bote që tjetër s’ka

Veq një vrejtje Mbreti ma dha :
Emri shqip tha është i gabuar, dhe poezinë Padishahu nuk e do !