Poezi e shkruar nga ANTONIA POZZI / Titulli origjinal: PORTI / Përktheu Beti Njuma

Unë vij prej detesh t’largëta
unë jam një anije e rrahur
nga tallazet
nga erërat
brejtur nga dielli
sfilitur
nga uraganet

unë vij prej detesh t’largëta
ngarkuar me gjëra t’panumërta
t’shpartalluara
me fruta t’çuditshme
t’kalbura
me mëndafshe t’kuqe gjak
t’shqyera
copë-copë
krahët që ndrijnë cungimit
direkët shkulur
velat e ulura
litarët këputur
të kalbura
dërrasat e kuvertës

unë jam një anije
një anije që bart
mbi vete gjurmët e tërë perëndimeve
vuajtshëm përshkuar
unë jam një anjije që kërkon
nëpër tërë lumenjtë
një vendankorim.

Rishtas ëndërron anija e plagosur
portin më t’afërt-
po ç’rëndësi ka
nëse mbi hullinë
e rrugëtimit të saj
përplaset
shkulmi i sfilitur?

Oh, zemra
di fort mirë ta gjejë
udhën e saj
nëpër dallgët mbarë!
Oh, zemra di fort mirë
të kthehet
në bregun e vet!

O ti breg i përjetshëm
ti, folezë
e mbrame e shpirtit tim shtegtar –
o ti, tokë
ti, atdhe
ti, rrënjë e thellë
e udhëtimit tim mbi ujëra
ti, paqe
e dhimbjes sime
endacake
oh, strehomë
ndër molet e tua
ti, port
dhe mbi ty rëntë
çdo ngarkesë frymësosur
në prehrin tënd ulja
e ngadaltë e spirancës
në zemrën tënde ëndërrimi
i një mbrëmjeje të vagët
kur nga plakja e tepërt
nga lodhja e tepërt
do fundoset
në ujërat e tua
të heshtura
e rënda anije
e shkallmuar.

20 shkurt, 1933