Manjola Nasi

Këtu ka një urë dhe unë e shoh veten
duke u lëkundur mbi të.
Uji, qielli, drita e pasdites, pemët,
të çarat mes gurëve, të errëta e të myshkëta,
pilivesat, puhia e vockël që krijojnë me krahë.
Buzës së lumit nuk ndihet frymë njeriu.
Ura është këtu dhe unë lëkundem brenda saj
si një fëmijë në djep, që shpreson se do të rritet.
Por jam prerja tërthore mes ish-it dhe asgjësë,
e kaluar e paleverdishme
ku zihet ngushtë e tashmja.
Premtimet e nënkuptuara vlejnë më pak se të thënat.
Ura është vetë unë dhe vetë unë jam ura.
Ajo që nisi si një vepër e zakonshme
murimi, që ura të mos shembej
më dha lirinë e ngurtë
që po desha, të mos shembem as unë
tani që kam veç gurë për të mbajtur.
Këtej s’kalon më asnjeri, po mbetet ura.