Poezi nga Bujar Meholli

Muzg vjeshtor, sa madhështor që je ti!

Më kredh vështrimin në horizontet e përflakura,

në hapësirat e pafundme qiellore. Ç’dëlirësi!

kur dëgjoj meloditë magjepsëse të tejzgjatura…

Nën dritat e zbehta kuqaloshe të dhomës sonë,

hamë darkën, sodisim pikturat sensuale në mur,

gjerbim kafetë, në mbrëmje vonë,

dhe unë ia them një serenade si trubadur…

E dashur, endacakja hënë nga lart na vështron,

dhe zbret fare lehtë, në tonën dritare,

shijon parfumin tënd që e adhuron,

siç adhuron qiejt, dhe hapësirat e pafundme detare… /KultPlus