Poezi nga Arbër Selmani:

Zoti shëron
Zoti e ka krejt forcën, krejt djersën
Krejt plagët e botës i ka të shtypura në miliona libra
Ai i lexon, i shëron.

Zoti fle me Bibël e Kuran poshtë shtratit,
I njëjti është
Si Zoti i të pasurit a i të ngratit.

Zoti e ka penën më maestrale në botë
Zoti pret, por ai din me shëru.

Zoti i ka krejt ëndrrat tona në sirtare
Zoti pret, gëlltitë kafen e mëngjesit dhe shfleton librin e fundjavës
Shijon natyrën, kafshët, drunjtë,
Zoti na ka në palmën e dorës
Polin e Jugut, Polin e Veriut, fatin e njeriut
Zoti shëron, Zoti din me shëru.
Zoti sjellë ilaçin aty ku koka është plagu.

I ka edhe ai lutjet e veta, jetët tona të shkreta
Pret, mahnitet me recitime, me bukuritë, me dashuritë.

Ai i madh, ne të vegjël
Zoti është Dielli, ne tjerët veç marrim dritë.

Zoti shëron,
Sheh këmbët që nuk lëvizin, sheh gojën që frikësohet të flasë
Sheh degët e thara të lisit
Sheh vesën e butë të mëngjesit
Sheh motrat që e lëngojnë vëllaun e vdekur
Sheh sëmundjet, gjakun e çpuar, aortën e lënduar
Sheh spitalet, sheh dhomat e shtëpive të shndërruara në spitale
Sheh sytë e vajzës që nuk sheh
Sheh bukën që përmbyset, sheh shiun e krejt hyjnive
Sheh malet mbi ne, drenushat e mbytura përdhe
Ne bëjmë gjumin, fundosemi në krim, por unë besoj që ai nuk fle.

Zoti sheh se i ka të pafundme imazhet e vizionet
Zoti shëron, ky Zot i madh i shtatë botëve
Din me shëru
Pret, vonon, hekurosë këmishën më të hijshme
Zoti para pasqyres, burrë me syçka të përndritshme
E kërkon edhe ai pak kohë për vuajtjet e tij.

Zoti i sheh të vajtuarit, të lënduarit,
Zoti sheh, nuk rënkon
I disave, Zoti i tyre, mallkon
Zoti im pret, por shëron.
Këtu mes neve ai banon. / KultPlus.com