Poezi nga Miranda Dobraj.

Zotni skulptor
po t’bajnë ftesë vitet e mia
që janë t’lulueme sa nji prandverë
e t’dërmueme sa nji dimën
në ditët dembele t’jetës
ka ardh koha tash me festue
për secilën vrimë a rrudhë
prej teje nji dëshirë kam
banem skulpturë…

Zotni skulptor
po t’bajnë ftesë rrudhat e mia
t’vendosuna në fytyrë si -21 vija
prej vitit t’parë t’lindjes ngushtueme
me mërzi e vaj t’krijueme…

Zotni skulptor
po t’bajnë ftesë dhe eshtrat e mia
t’vendosuna mrena meje si shtiza
t’mbulueme me nji cipë lkure
me vaj e kuje, mbetum thatim
po i fsheh n’skeletin tim…

Zotni skulptor
po t’baj ftesë t’më gdhendësh si statujë
ku t’mos kem ndjenja dhe t’emnohem gur
s’të them t’më murosësh si t’shenjtën Rozafë
që besnike iu qëndroi mureve t’kalasë
por t’më gdhendësh çdo gjë timen thellë
dhe t’shikosh se në mua gjindet nji humnerë
atëherë do kuptosh se kur dikush rron pajetë
nuk ka çka i ban as skulptor i shkretë..