Kompania kaliforniane e teknologjisë Intel njoftoi se në vitin 2023 regjistroi një humbje operative prej shtatë miliardë dollarësh në ndarjen e prodhimit të çipave.
Rezultati u përkeqësua në krahasim me vitin 2022 kur Intel postoi një humbje operative prej 5.2 miliardë dollarësh, raporton CNBC.
Divizioni i çipave të Intel ka të ardhura prej 18.9 miliardë dollarësh vitin e kaluar, nga 27.5 miliardë dollarë në 2022.
Kjo është hera e parë që Intel raporton të ardhurat totale vetëm për divizionin e saj të çipave.
Në një video promovuese, Intel tha se humbja operative në divizionin e saj të çipave ishte për shkak të “vendimeve të marra në të kaluarën”.
CEO i Intel, Patrick Gelsinger, deklaroi në mënyrë specifike se kompania po adopton “ngadalë” teknologjinë EUV, e cila prodhon gjysmëpërçuesit më të avancuar të sotëm, dhe shtoi se humbjet pritet të mbulohen nga të ardhurat nga operacionet e ardhshme./alsatm/ KultPlus.com
Kelly Grovier gjurmon pigmentet që përbëjnë shtresat e fshehura në kryeveprat – disa prej tyre toksike – nga Picasso dhe Prussian Blue e Hokusait deri te nuanca e kuqe e Vermeer-it.
gjyrat kanë mendjen e tyre. Ata mbajnë sekrete dhe fshehin të kaluarën me hije. Çdo ngjyrë që ndeshim në një vepër të madhe arti, nga ultramarina që Johannes Vermeer thuri në çallmën e vajzës së tij me një vath perle deri te ngjyra e paqëndrueshme që ndez qiellin e zjarrtë të The Scream të Edvard Munch, sjell me vete një prapaskenë të jashtëzakonshme. Këto histori hapin shtresa befasuese në kryeveprat që menduam se i dinim përmendësh. Kjo gjuhë magjepsëse dhe e harruar që pikturat dhe skulpturat përdorin për të na folur është tema e librit tim të ri, Arti i Ngjyrave: Historia e Artit në 39 Pigmente . Ngjyra, zbulojmë, nuk është kurrë ajo që duket.
Konsideroni, për shembull, blunë prusiane, nuancën magjepsëse që lidh papritur Vala e Madhe e Hokusait nga Kanagawa, 1831, me Dhoma Blu e Pablo Picasso, 1901. Sikur të mos kishte ndodhur një aksident në laboratorin e një alkimisti në Berlin, vepra të tilla në vitin 170 , dhe të tjerë të panumërt përveç Edgar Degas dhe Claude Monet, nuk do të kishin pulsuar kurrë me një mister apo fuqi kaq të qëndrueshme.
Gjithçka filloi kur një okultist gjerman me emrin Johann Konrad Dippel përpiloi një recetë për një eliksir të paligjshëm që ai besonte se mund të kuronte të gjitha sëmundjet njerëzore. I lindur në Kështjellën e Frankenshtajnit tre dekada më parë, Dippel (i cili, disa dyshojnë, frymëzoi Doktor Frankensteinin e Mary Shelley) ishte gati të hidhte lëngun e tij të dështuar të hirit të drurit dhe gjakut të gjedhit, kur bojëbërësi me të cilin ai ndante punëtorinë e ndaloi befas.
I freskët nga boja e kuqe e ndezur, krijuesi i ngjyrave kapi tretësirën e refuzuar të Dipelit, futi disa grushta brumbujsh të grimcuar të kuqërremtë, e hodhi tenxheren përsëri në zjarr dhe filloi të trazonte. Së shpejti, të dy po shikonin me habi se çfarë po flluskonte mbi ta në kazan: asgjë fare e kuqe nga distanca, por një blu e thellë vezulluese që mund të rivalizonte shkëlqimin e ultramarinës shumë të shtrenjtë, e cila për shekuj ishte vlerësuar si një e çmuar. pigment shumë më i shtrenjtë se ari.
Nuk kaloi shumë kohë përpara se artistët po arrinin tek bluja Prusiane (e pagëzuar kështu sipas rajonit të saj të shpikjes së çuditshme) me të dyja duart, duke i lidhur veprat e tyre me nivele të reja misteri dhe intrigash. Kjo është gjëja e ngjyrës: ajo nuk harron kurrë. Ashtu si etimologjia e një fjale të caktuar mund të shtojë leximin tonë për poezitë dhe romanet në të cilat shfaqet ajo fjalë, origjina e një ngjyre formon kuptimin e kryeveprave në të cilat ajo shfaqet.
Të shpikura nga banorët e shpellave të epokës së gurit dhe shkencëtarët e zgjuar, sharlatanët e zhdërvjellët dhe industrialistët lakmitarë, ngjyrat që përcaktojnë veprat e të gjithëve, nga Caravaggio te Cornelia Parker, Giotto te Georgia O’Keeffe, dridhen me përralla tërheqëse. Edhe pse Van Gogh mund të ketë skalitur një grimcë të të ashtuquajturës Verdhë Indiane në formën e një hëne në cep të Natës me Starry, 1889, pigmenti i mprehtë ruan ende një atmosferë të origjinës së tij të dhimbshme – të distiluar siç ishte nga urina e lopët nuk ushqeheshin vetëm me gjethe mango. Krijimi i një ngjyre është kuptimi i një ngjyre.
Ajo që vijon është një përzgjedhje e veprave të mëdha, kuptimet më të thella të të cilave zhbllokohen duke eksploruar origjinën dhe aventurat e ngjyrave brenda tyre.
1. E zezë: E zezë në kocka në Madame X të John Singer Sargent (1883-4)
Kur John Singer Sargent zbuloi portretin e tij të Virginie Amélie Avegno Gautreau, gruaja e një bankieri francez, në sallonin e Parisit në 1884, shkaktoi një skandal. Thuhet se vendimi i artistes për të lënë rripin e djathtë të fustanit të zi prej sateni t’i rrëshqasë në mënyrë joshëse poshtë supit (një detaj që ai më vonë e hoqi) ishte më shumë se sa mund të përballonin sytë bashkëkohorë. Por ka diçka më shumë se një mosfunksionim i rrezikshëm i garderobës që e shqetëson pikturën. Sargent ka prekur në mënyrë të frikshme lëkurën e zbehtë të Gautreau-s (të cilën ai e ka rrahur nga një kombinim kurioz i të bardhës së plumbit, trëndafilit, vermillionit dhe viridianit) me një majë të zezë kockash të lashtë – e nxjerrë historikisht nga mbetjet e pluhurosura të skeleteve të djegur. Përbërësi sekret komplikon ngjyrën e mrekullueshme gangrenoze të Gautreau.
2. E kuqe: Çmenduri me trëndafil në “Vajza me gotë vere” të Vermeer-it (1659-60)
Ekziston një kimi e pakëndshme midis gruas së re në qendër të pikturës së Vermeer-it “Vajza me një gotë vere” dhe kërkuesit të saj të dobët, të cilin e shohim në mënyrë të dyshimtë duke e pirë atë me gllënjka alkooli, ndërsa një shoqërues i jep kokën në qoshe. Për të intensifikuar tensionin, Vermeer ka njomur në mënyrë gjeniale fustanin e subjektit të tij në çmenduri trëndafili – një pigment që rrjedh nga rrënjët e kuqe të zjarrta të bimës barishtore shumëvjeçare Rubia tinctorum . Të ziera, rrënjët lëshojnë një përbërje organike të quajtur alizarin që mund të shtrydhet në një pije rrezatuese rubine që deh syrin. Kërkuesi i shëmtuar mund të jetë duke pirë pije, por fuqia e pikturës rrjedh prej saj.
3. Portokalli: Portokalli krom në filmin Flaming June të Sir Frederic Leighton (1895)
Portreti i famshëm i Sir Frederic Leighton i një nimfeje në gjumë, “Flaming June”, mund të duket, në shikim të parë, si mishërim i flladit të një dremitjeje të shkujdesur të verës. Për disa, mënyra se si ajo rrëshqet nën nivelin e horizontit që shkëlqen pas saj, dhe pamja e një dege oleandri vdekjeprurës që mund të arrihet lehtësisht nga krahu i saj i futur, fut temat e vdekjes dhe varrosjes në skenën në dukje dembel. Por Leighton e ka veshur me zgjuarsi fizikun e saj të dendur me hektarë portokalli kromi – një pigment relativisht i ri prodhimi i të cilit në shekullin e 19-të u bë i mundur nga zbulimi i depozitave të mëdha nëntokësore pranë Parisit dhe Baltimores, Maryland, të një minerali mashtrues të shurdhër dhe të ndyrë, kromit. , që mund të alkimizohet në shkëlqim transcendent. E veshur me portokalli kromi, Qershori i zjarrtë nuk është një i vdekshëm që do të humbasë ose do të varroset,
4. E verdha: E verdha me kallaj plumbi në Festën e Belshazarit të Rembrandt, c 1636-38
Në vitin 1940, një studiues në Institutin Doerner në Mynih goditi një nga zbulimet më të mëdha në historinë e artit. Pikërisht atëherë Richard Jacobi ia doli të krijonte recetën sekrete për të verdhën që dikur mjeshtrit e vjetër e kishin përcjellë, brez pas brezi, për shekuj, por që, që nga mesi i shekullit të 18-të, ishte zhdukur në mënyrë misterioze nga pikturat pa lënë gjurmë. . Jacobi zbuloi se ngrohja e një përzierjeje të monoksidit të plumbit dhe dioksidit të kallajit në përmasa të sakta mund të prodhonte gamën e shijshme të të verdhave nga mustarda e errët deri te byrynxhyk i shijshëm që Titian përdori për të ndriçuar rrobat e zhveshur në Bacchus dhe Ariadne, dhe në të cilën Rembrandt mbështetej për fjalët e shkruara. nga Zoti në murin e festës së tij të Belshazarit.
5. E gjelbër: E gjelbër smeraldi në Ditën e Verës së Berthe Morisot (1879)
Disa dyshojnë se Scheele’s Green, një pigment jeshil toksik i gjetur në letër-muri që zbukuronte dhomën e gjumit të Napoleon Bonapartit të mërguar në Shën Helena, mund ta kishte helmuar ngadalë, duke rezultuar në vdekjen e tij në 1821. Gjysmë shekulli më vonë, piktori francez Berthe Morisot do të arrinte për jeshile smeraldi, një kushëri i afërt i Gjelbër i keq i Scheele, për të bërë sfond qiellin në pikturën e saj Dita e Verës. Ndonëse vepra duket se ka kapur një palë gra të reja në një varkë, të ngurta në ujë të lagur, ka diçka shqetësuese në ajrin që thithin. Gjithashtu i lidhur me arsenik, Emerald Green i jep një hijeshi të pakëndshme skenës – atë që lëkundet dhe kthehet.
6. Purple: Cobalt Violet në Irises të Claude Monet (1914-1926)
Arti dhe fati shkojnë dorë për dore. Një rastësi fatlume në shekullin e 19-të që përfshin shpikjen e vjollcës së kobaltit, pigmentit të parë të purpurt të ndërtuar me qëllim, dhe shpikjes së tubave portativë të bojës që artistët mund të merrnin me vete jashtë do të rezultojë i domosdoshëm për impresionistët e etur për të kapur se si bien hijet në natyrë. “Më në fund kam zbuluar ngjyrën e vërtetë të atmosferës,” do të dëgjohej Édouard Manet duke i bërtitur një grupi miqsh në 1881. “Është vjollcë. Ajri i pastër është vjollcë. E gjeta! Tre vjet nga tani të gjithë do të bëjnë vjollcë!” Ndër ata që do të vërtetonin se Manet kishte të drejtë ishte Claude Monet, pikturat e të cilit irises dhe zambakëve i detyrohen ekzistencës së tyre shpikjes në kohë. Pikturat e Monet-it nuk përshkruajnë vetëm ngjyrë vjollce. Ata e marrin frymë.
7. E bardha: E bardha e plumbit në Simfoninë në të bardhë të James McNeill Whistler, nr 1: Vajza e bardhë (1861-2)
E bardha ka një anë të errët. Vetëm shikoni Simfoninë në të Bardhë të James McNeill Whistler, nr 1: The White Girl, titulli i së cilës përpiqet pothuajse shumë me përsëritjet e tij të fjalës “e bardhë” për të fshehur brengën e krijimit të saj. Ndërsa piktura mund të duket një emblemë e pastërtisë së patëmetë, ajo mbështetet në një pigment të ndyrë: të bardhën e plumbit. Për të prodhuar pigmentin, rripat e plumbit vendosen pranë një pellgu uthull për një muaj në një dhomë prej balte, të rrethuar nga grumbuj jashtëqitjesh të fermentuara të kafshëve. Kombinimi i një acetati, i formuar nga afërsia e plumbit dhe uthullës, me tymrat e dioksidit të karbonit të emetuar nga feçet e nxehta, dha një patinë të bardhë të fryrë në shiritat e plumbit që ishte sa tërheqëse aq edhe vdekjeprurëse. Që në shekullin e 2-të, mjeku dhe poeti grek Nicander of Colophon e përshkroi të bardhën e plumbit si një “krije të urryer”. që mund të shkaktojë efekte të thella neurotoksike tek ata që e marrin atë. Megjithatë, larg nga ndotja e punës së Whistler-it, origjina e të bardhës prej plumbi hedh dritë të papritur ngritëse mbi pikturën dhe sugjeron atë që ne të gjithë shpresojmë: që arti ka fuqinë të na transformojë, pavarësisht nga e kaluara jonë, në diçka të bukur dhe të re.
Festat e fundvitit ndryshe njihen edhe si sezona ku jepen dhurata, dashuri, lumturi e shumë gjëra të tjera. Përtej mbështjelles së dhuratave në letër, në Prishtinë gjatë ditës së sotme ka ndodhur edhe një aktivitet tjetër, i cili tanimë është bërë i përvjetshëm, minimaratona “Vrapo Babadimër”.
Edicioni i shtatë i eventit “Vrapo Babadimër” u mbajt sot në Prishtinë, ku i gjithë kryeqyteti u mbush me babadimra, për të dhuruar për familjët në nevojë duke vrapuar në një shteg dhe duke dhuruar për të tjerët, shkruan KultPlus.
Organizatori i këtij manifestimi, Jusuf Islami, në një intervistë për KultPlus ka thënë se ky edicion ishte shumë i veçantë.
“Vrapo Babadimër edicioni i shtatë ka qenë një ndër edicionet më të bukura që ka qenë ndër vite, ku edhe na ka nderuar me prezencën e tij edhe kryetari i Komunës së Prishtinës. Rreth 1500 babadimra kanë qenë prezentë që e kanë zbukuruar qytetin”, tha ai.
Islami tregon se ata do të ndihmojnë rreth 200 familje në nevojë dhe gjithashtu edhe fëmijët në repartin e onkologjisë.
“Ne do t’i ndihmojë rreth 200 familjeve që janë në nevojë dhe fëmijëeve në repartin e onkologjisë. Ky është një aktivitet që po bëhet më i mirë vit pas viti. Gjithashtu, mund të shtojë se ky event është bërë edhe lajm nëpër media botërore, ka qenë një edicion që nuk do të harrohet lehtë. Me qytetin e dekoruar dhe gjithë babadimrat e pranishëm, shënuam një edicion tjetër të suksesshëm”, përfundon organizatori Islami.
“Vrapo Babadimër” shënoi edicionin e tij të shtatë, duke mbledhur njerëz nga e gjithë Kosova dhe duke i bërë bashkë për një kauzë të madhe, siç është ndihma për të tjerët. /KultPlus.com
Pamje spektakolare janë fotografuar në xhirimet e filmit aksion “Mission Impossible 7”.
Një tren me avull doli nga shinat dhe u rrëzua nga një shkëmb në një skenë që duket sa dramatike aq edhe e menduar në detaje.
Aktori i Hollivudit, Tom Cruise, 59 vjeç, i cili interpreton Ethan Hunt, ishte në xhirime ndërsa treni kalonte buzë shkëmbit, transmeton KultPlus.
Aktori dhe producenti Tom Cruise pushtoi mediat vitin e shkuar, kur përkundër rregullave anti-covid, vijoi xhirimet që më pas u ndërprenë për shkak se disa anëtarë të stafit u infektuan.
Xhirimet e “Mission Impossible 7” rinisën përsëri në fund të muajit të kaluar, pasi u ndërprenë shumë herë për shkak të pandemisë Covid. / KultPlus.com
