Etiketë: adoleshenca

“Incel”, “Manosphere”, “80:20”: Domethënia e fjalëve dhe numrave tek “Adolescence”

Posted on by Kult Plus

Fjalët kanë rëndësi, edhe emoji-t.

Gjithçka kontribuon në ndërtimin e një gjuhe që çdo brez e përvetëson, e rimodelon dhe e përshtat brenda një kodi që është i efektshëm për bashkëmoshatarët dhe i pakuptueshëm – ose më keq, i padukshëm – për të gjithë të tjerët. Miniseriali me katër episode “Adolescence”, i disponueshëm në Netflix dhe i kudondodhur në gojën e kritikës dhe publikut, ka edhe këtë meritë: hedh dritë mbi terma të harruar, simbole që marrin kuptime të reja, platforma që secili i përdor në mënyrën e vet.

Konteksti narrativ, për ata që nuk kanë dëgjuar ende për të, është vrasja e një të miture, Katie. Jemi në Yorkshire, në Mbretërinë e Bashkuar, dhe i dyshuari është një 13-vjeçar, Jamie Miller. Edhe pse më i vogël, ai ndjek të njëjtën shkollë të mesme me djalin e inspektorit Luke Bascombe (Ashley Walters), Adam (Amari Bacchus).

Është pikërisht ky i fundit që, duke parë babanë e tij të hutuar mes pyetjeve për nxënësit dhe mësuesve pa autoritet, e tërheq mënjanë për t’ia çuar vështrimin në drejtimin e duhur.

“E ke parë Instagramin, apo jo?” i thotë Adam të atit. Sigurisht që e ka parë, Instagramin. E ka parë, por nuk e ka vëzhguar, nuk e ka lexuar me sytë e dikujt që njeh një kod të caktuar.

Incel dhe manosfera

Një kod i cili, në mënyrë specifike, lidhet me manosferën (manosphere), një term që identifikon ato hapësira digjitale të ndara vetëm mes burrave, ku përhapet maskuliniteti toksik, përmbajtje dhe teori thellësisht mizogjene dhe antifeministe.

Bëhet fjalë për forume, faqe, profile, kanale ku ndjehet rehat komuniteti i të ashtuquajturve incel: shkurtim i “involuntary celibates”, beqarë kundër dëshirës së tyre, jo për zgjedhje personale.

Qëndrimet e tyre rrënjosen mbi një supozim që tingëllon si një mëkat fillestar (sigurisht, femëror), ndërtuar mbi paaftësinë e tyre për të krijuar marrëdhënie: është sistemi (domethënë gratë) që i përjashton.

Gratë kanë pushtetin dhe ato zgjedhin me kë të kenë marrëdhënie seksuale.

Sipas teorisë që dominon – dhe që del në pah edhe në serial – përqindja është kështu: 80% e grave zgjedhin vetëm 20% të burrave (prej nga vjen emoji me shifrën “100”, që nënkupton “të gjithë”).

80/20

Kjo teori e mbështetur nga komuniteti incel bazohet – në mënyrë të thjeshtuar dhe të shtrembëruar – mbi parimin e Pareto-s, të formuluar në shekullin XIX nga matematikani italian Vilfredo Pareto, sipas të cilit rreth 20% e shkaqeve gjenerojnë 80% të pasojave.

Duke e aplikuar këtë logjikë në marrëdhëniet romantike dhe seksuale, incel-at pretendojnë se shumica dërrmuese e grave dëshiron vetëm një elitë të ngushtë burrash, ata që konsiderohen më të bukur, më karizmatikë, ose “alfa”, duke injoruar të tjerët.

Ajo që për disa është një nënkulturë, për të tjerë është një lëvizje që ka rrënjë të ndryshme historike, por që filloi të përflitet më shumë në fillim të viteve 2010.

Një prej kanaleve të Reddit-it (r/incels), një nga qendrat më të frekuentuara të këtij komuniteti, u ndalua nga vetë platforma në vitin 2017, për shkak të përmbajtjes së dhunshme.

Në vitin 2021, Komisioni Evropian publikoi një raport hetimor mbi këtë fenomen.

Në serialin Adolescence, Katie kishte sugjeruar – me komente në Instagram – se Jamie i përkiste pikërisht komunitetit incel. Gjithçka, përmes përdorimit të emoji-ve: për shembull, ai i dinamitit. Ai simbolizon shpërthimin e “pilulës së kuqe”, ajo që të bën të shohësh të vërtetën.

Referenca për të rriturit është menjëherë e qartë: jemi në territorin e Matrix. Të rinjtë mund të mos njohin filmin, por e përdorin idenë.

Nëse zgjedh pilulën e kuqe, ke vendosur të njohësh realitetin – në këtë rast, teorinë e 80% dhe të tjera “të vërteta” mbi gratë dhe sjelljen e tyre – dhe pra të “shohësh të vërtetën”.

Nëse zgjedh blu-në, ke zgjedhur të jesh bashkëfajtor në sistemin që e mban këtë pabarazi mes burrit dhe gruas, duke lënë shumë meshkuj jashtë dhe duke legjitimuar vuajtjen e tyre.

Zemrat

Në episodin e dytë, Adam i krijon të atit një legjendë të emoji-ve, si një Virgjil në ferrin e bullizmit. Dhe shton: “Ata që kanë vënë zemra janë dakord me të”. Ndërsa babai, i hutuar, pranon se ai vetë dërgon zemra të kuqe në bisedat me mamanë kur “nuk di çfarë të përgjigjet” – një pasqyrë interesante gjeneratash, edhe pse nuk është vendi për ta analizuar më gjatë – djali vazhdon me shpjegimin e ngjyrave: e kuqja: dashuri, vjollca: eksitim, e verdha: interes, rozë: interes pa seks, portokallia: “do të shkojë gjithçka mirë”.

“Çdo gjë ka një kuptim,” shton ai.

Ashtu siç ka kuptim, edhe ajo që del nga episodi i intervistës mes Jamie Miller dhe psikiatres:

Katie ishte viktimë e “revenge porn”. I kishte dërguar një foto në Snapchat një djali, dhe ai e kishte shpërndarë në të gjithë shkollën. Edhe tek ata që konsideroheshin “incel”, sipas konceptit të zgjeruar të “humbamenove”.

Vetëm se ky aspekt – fakti që imazhet qarkullojnë pa pëlqimin e personit në to – ndoshta ka marrë më pak vëmendje, të përthithur si jemi nga plan-sekuencat e jashtëzakonshme dhe rrëfimi i simboleve të vjetra që marrin kuptime të reja.

Me kusht që të mos jetë forca e zakonit që i mban gjallë këto rrëfime, sepse pikërisht ai është kodi i vërtetë i tmerrit. / La Repubblica/ KultPlus.com

“Adolescence” dhe frika e mos njohjes së fëmijës tënd

Posted on by Kult Plus

Është një (mini)serial që po pushton botën. Quhet Adolescence dhe ka lënë në hije produksione më kot të shtrenjta si Il Gattopardo në Netflix. Suksesi i tij tregon disa gjëra aspak të vetëkuptueshme.

E para: nëse i jep publikut diçka të mirë, ai e “ha” menjëherë. E dyta: algoritmi është në gjumë, dhe ndërsa ëndërronte gjëra të njëtrajtshme, doli kjo krijesë jashtë çdo rregulli të tij.

Personazhet nuk shfaqen të gjithë që në pesë minutat e para; disa zhduken (si hetuesi) që pas episodit të dytë; të tjerë (si psikologia) shfaqen vetëm në një episod të vetëm; misteri i mundshëm zgjidhet që në fund të episodit të parë (pak a shumë ashtu si kur Hitchcock e “vrau” aktoren kryesore në dush pas 47 minutash tek filmi Psycho); çdo episod është një plan-sekuencë monotematike: arrestimi, hetimi, ekspertiza psikologjike, dhimbja e familjes (e fajtorit, vini re, jo e viktimës – sepse nuk ka keqardhje tipike për kronikën e zezë).

E treta (dhe kjo është e papritur): një tjetër botë, edhe televizive, është ende e mundur.

Te “Adolescence” mbërrin me reklamën e fjalës së gojës, por heziton në prag: a mund t’i besohet ende opinionit të shumicës, asaj që e dimë se si voton dhe lexon çfarë lexon?

Mainstream-i, që prej vitesh është ulur në nivel nga programime mediokre dhe është shuar nga zhgënjimi që kanë sjellë platformat, a është ende i aftë të dashurohet pas diçkaje ndryshe?

A ka jetë përtej Mad Men, Breaking Bad, Better Call Saul, apo duhet të dorëzohemi përpara sondazheve që thonë se seriali më i mirë i të gjitha kohërave është, praktikisht, i pari: The Sopranos?

Adolescence ringjall shpresën. Përbëhet nga 4 episode, por nuk është një film i holluar (siç ndodhi për shembull me “The Undoing”).

Ndërron këndvështrimin çdo herë, pa u mbështetur në skemën e vjetër të Rashomonit: duke ndryshuar perspektivën, historia nuk ndryshon – thjesht hyn më thellë në të, e kupton, të lëviz, por nuk të përlot.

Nuk bën asnjë lëshim ndaj manualit të skenarit: dialogët zgjasin gjithmonë 50 minuta, nuk është fiction, është realitet në shkallë 1:1. I studiuar dhe i riprodhuar.

Jo për të të dhënë banalitetin e përditshmërisë, por jashtëzakonshmërinë e të paarritshmes.

Slogani i tij është kjo frazë: «Është absurde ajo që të shkon në mendje kur je adoleshent.»

Të gjithë e dimë, por e kemi shtypur brenda nesh. Sepse kemi shpëtuar, kemi mbijetuar, na ka mjaftuar ta rrëfejmë një ditë të largët, pastaj të largohemi dhe të vazhdojmë përpara në jetë.

Biseda mes djaloshit fajtor dhe psikologes është çelësi i dollapëve të mbyllur dhe të murosur.

Ajo që bie në sy është që kjo skenë është analizuar nga psikologë profesionistë dhe është cilësuar si e besueshme, madje perfekte.

Spektatori nuk pyet pse ajo i ofron një gjysmë sanduiç me turshi, të cilat ai i urren, por psikologu e kupton menjëherë testin: nëse e ha, është bërë i nënshtruar; nëse e refuzon, është ende i mbyllur; nëse (siç ndodh) e lë mënjanë për më vonë, është i hutuar.

Ka shumë të vërteta në Adolescence: dhe siç ndodh me traditat më të mira kinematografike, kjo është ajo që të frikëson dhe të tërheq njëkohësisht.

Publiku që nuk arrin të shkëputet është ai i prindërve me fëmijë në atë moshë.

Çfarë dinë ata për atë që kalon në mendjen e fëmijëve të tyre? Pastaj ndoshta i gjejnë të vdekur, vetëvrarë, në një dhomë me qira në ndonjë qytet tjetër, pas një bisede të gjatë në kompjuter me sadistë të panjohur – dhe nuk e besojnë.

Atëherë shikojnë episodin e katërt dhe shihen në pasqyrë te prindërit e djalit. “Etërit dhe pasqyrat”, thoshte Borges, “janë përbindësha: dyfishojnë racën njerëzore.”

A kanë faj? E kanë bërë vetë kështu? Apo ishte rastësi?

Vajza tjetër e familjes, është një mrekulli: çfarë e përcakton, atëherë, mënyrën si rritemi, gabojmë, shpëtojmë apo vdesim?

Është një llotari e madhe – dikush mendon se e ka dekoduar frekuencën e rezultateve, por është thjesht një tjetër pretendim absurd. Mirupafshim algoritëm, moral unik, determinizëm social.

Adolescence nuk jep zgjidhje, por të mëson që duhet gjithmonë të dyshosh për atë që mendon se ke përpara – në një ekran apo në shtëpinë tënde. / La Repubblica/ KultPlus.com

Seriali “Adoleshenca” do të shfaqet në shkollat e Mbretërisë së Bashkuar për të treguar dëmtimin që sjellin mediat sociale

Posted on by Kult Plus

Prodhuesit e serialit të ri në Netflix “Adoleshenca” kanë filluar një bisedë në Mbretërinë e Bashkuar dhe më gjerë, se si të mbrohen fëmijët nga përmbajtjet e dëmshme në mediat sociale, dhe për këtë kanë marrë një iniciativë që ky serial të shfaqet në të gjitha shkollat e mesme që fëmijët ta shohin.

Kryeministri britanik Keir Starmer, i cili i ka mirëpritur regjisorët të hënën për bisedime mbi mbrojtjen e fëmijëve, është shprehur se mbështet iniciativën nga Netflix për të transmetuar serialin falas në shkollat e mesme në të gjithë vendin.

Shfaqja, e filmuar në Angli, eksploron pyetjet e vështira që lindin kur një djalë 13-vjeçar akuzohet për therjen fatale me thikë të një vajze në shkollën e tij, dhe sa rol mund të kenë luajtur ndërveprimet në mediat sociale që janë kryesisht të padepërtueshme për prindërit dhe mësuesit.

Netflix thotë se që nga drama e nisur në mars, ajo ka grumbulluar 66.3 milionë shikime në mbarë botën dhe është bërë një nga serialet më të përfolura në Mbretërinë e Bashkuar.

Starmer tha se ishte e vështirë të shikonte dramën me vajzën e tij 14-vjeçare dhe djalin 16-vjeçar.

“Por shfaqja e dramës gjerësisht në shkolla “do t’i ndihmojë studentët të kuptojnë më mirë ndikimin e mizogjinisë, rreziqet e radikalizimit në internet dhe rëndësinë e marrëdhënieve të shëndetshme”, tha zyra e tij.

“Duket sikur i gjithë kombi po flet për ‘Adoleshencën’ dhe jo vetëm ky komb. Si baba, nuk e kam pasur të lehtë ta shikoj këtë me fëmijët, sepse lidhet me frikën dhe shqetësimet që keni si prindër dhe të rritur”, tha Starmer.

Jack Thorne, një bashkë-skenarist në shfaqje, tha se mundësia për ta transmetuar serialin në shkolla ishte jashtë pritshmërive të tyre.

“Shpresojmë që do të bëjë që mësuesit të flasin me studentët, por ajo që ne me të vërtetë shpresojmë është se do të bëjë që studentët të flasin mes tyre”, tha ai

Aktori Stephen Graham, një bashkë-krijues i dramës, i cili luan rolin e babait të djalit, i ka thënë Associated Press se donte që rrëfimi të fokusohej në jetën në dukje të zakonshme të të akuzuarit.

Ai tha se kur ndodh një krim me thikë në mesin e të rinjve, reagimi i parë mund të jetë të vihet në dyshim historia e të dyshuarit për vrasje dhe si janë rritur ata.

“Po sikur të mos jetë familja?” pyeti Graham. “Ne jemi të gjithë ndoshta përgjegjës. Shkolla, shoqëria, prindërit, komuniteti”, tha ai.

Abuzimi seksual fëmijë-për-fëmijë

Soma Sara, e cila themeloi një shoqatë bamirësie të fokusuar në nxjerrjen në pah të dhunës seksuale ndaj fëmijës dhe asaj që ajo e quan “kultura e përdhunimit” në shkolla, tha se provat e fundit tregojnë se problemi është “plakja” tek fëmijët më të vegjël se 10 vjeç, dhe mund të jetë tepër vonë për të trajtuar qëndrimet mizogjene deri në kohën kur fëmijët mbushin 13 vjeç.

“Dëshmitë tregojnë se sa herët fillon kjo dhe se si fëmijët abuzojnë me fëmijët – ky është vetëm realiteti shkatërrues,” tha Sara.

Sara tha se ndalimi i mediave sociale mes fëmijëve, siç bëri Australia vitin e kaluar për ata nën 16 vjeç, nuk është pragmatike. Në vend të kësaj, grupi i saj po udhëheq programe arsimore në shkolla për t’i ndihmuar fëmijët të kuptojnë se si të vlerësojnë në mënyrë kritike pornografinë ose narrativat mizogjene ndaj të cilave ekspozohen.

“Ne mendojmë se hendeku i brezave nuk ka qenë kurrë më i madh. Prindërit duhet të jenë të arsimuar në mënyrë dixhitale dhe të kuptojnë të gjitha këto aplikacione – Snapchat, YouTube, Instagram, TikTok – sepse kjo është ajo që fëmijët tuaj po kalojnë orë të tëra duke lëvizur,” tha ajo.

Gavin Stephens, kryetar i Këshillit Kombëtar të Shefave të Policisë, paralajmëroi javën e kaluar se “efekti i dëmshëm i Tate është i dukshëm për t’u parë”.

Policia në MB tani po merret me më shumë se një milion krime që lidhen me dhunën ndaj grave dhe vajzave çdo vit, ose një e pesta e të gjitha krimeve të regjistruara.

“Ky është problemi i të gjithëve. Dhe kjo është ajo që thotë “Adoleshenca”: kur një fëmijë akuzohet, të gjithë duhet të përgjigjen,” tha Sara./apnews/KultPlus.com

Adoleshenca – gjëja më e afërt me përsosmërinë televizive në dekada

Posted on by Kult Plus

Ka pasur disa pretendentë për kurorën kinematografike gjatë viteve, por asnjë nuk i është afruar aq shumë sa serialit mahnitës me katër pjesë të Jack Thorne dhe Stephen Graham – “Adolescence”, arritjet teknike të të cilit – çdo episod është bërë në një paraqitje të vetme – përputhen me një sërë shfaqjesh të denja për çmime dhe një skenar që arrin të jetë natyralist dhe në të njëjtën kohë jashtëzakonisht evidentues. “Adoleshenca” është një përvojë thellësisht prekëse, thellësisht pikëlluese, transmeton KultPlus.

Fillon me depërtimin e policisë në shtëpinë e familjes së 14-vjeçarit Jamie Miller dhe arrestimin e tij me dyshimin për vrasjen e shoqes së tij të klasës Katie një natë më parë. Dy episodet e para na zhytin në botën e komisariatit, detajet procedurale dhe ndërtesën e detektivëve të çështjes kundër Jamie (Owen Cooper), megjithëse ai mohon përfshirjen.

Ai zgjedh babanë e tij, Eddie (Stephen Graham), si të rriturin e tij të përshtatshëm. Ne do të shikojmë që mosbesimi i këtij njeriu të kthehet gjatë periudhës 13-mujore të tregimit në pikëllim të pamatshëm. Nuk është e keqe të thuhet se Jamie vrau Katie – provat na janë dhënë herët dhe në mënyrë të pakundërshtueshme. Shqetësimi i dramës është pse. Ne drejtohemi në një botë adoleshente që jetohet kryesisht në internet dhe që të rriturit janë, çfarëdo që mund të mendojnë, të paaftë për ta monitoruar apo kuptuar siç duhet.

DI Luke Bascombe (Ashley Walters, jashtëzakonisht e mirë, veçanërisht në kapjen e zymtësisë thelbësore të një pune që mund të sjellë ose jo drejtësi, por kurrë nuk do t’ua kthejë prindërve një fëmijë të vdekur) vetëm në të vërtetë fillon të kuptojë “pse” e mundshme kur djali i tij adoleshent përkthen emoji-t e përdorur në komentet e Katie nën disa nga postimet e Jamie në Instagram. Bota e kulturës “incel”, mesazhi i përhapur mes djemve dhe të rinjve për atë që ata kanë të drejtë të presin dhe të marrin nga vajzat dhe gratë, bëhet i gjallë. Emri i Andrew Tate përmendet nga të rriturit ndërsa ata përpiqen të kuptojnë atë që po mësojnë, por fëmijët nuk shqetësohen – është vetëm uji në të cilin notojnë.

Ben Blackall/Netflix

Episodi më befasues – i një kuarteti verbues – është i parafundit, i cili përbëhet pothuajse tërësisht nga një seancë midis Xhemi dhe një psikologeje fëmijësh, Briony (Erin Doherty), e cila është dërguar për të bërë vlerësimin e pavarur të kërkuar përpara çështjes gjyqësore. Inteligjenca e lezetshme dhe e shpejtë e nënshkrimit të Doherty-t përdoret në mënyrë të përsosur këtu, ndërsa Briony e shtyn dhe e ngërthen djalin me kthesa, duke e shtyrë atë gjithnjë e më pranë të vërtetave që ai nuk dëshiron t’i pranojë dhe artikulimit të besimeve që ai mezi e di se i ka.

Dhe këtu duhet të ndalemi, teksa ai përballohet me një grua që me siguri po shfaqet si një nga aktoret më të mira të brezit të saj, për të vënë në dukje se ky është roli i parë i 15-vjeçarit Cooper, i fituar duke i dërguar një kasetë drejtorit të kastit, Shaheen Baig, i cili pati 500 djem që aplikuan për rolin. Është një performancë mahnitëse që na lejon të shohim se mizogjeni i radikalizuar Xhemi është ose mund të bëhet ende. Por ta bësh këtë pa përvojë të mëparshme është një dëshmi e talentit të lindur dhe nxitjes krijuese që duhet të ketë ndjekur të gjithë xhirimet.

Nëse episodi i fundit, i cili përqendrohet në përpjekjet e dëshpëruara të familjes për të mbajtur veten së bashku, ndihet pak më i dobët, është vetëm në kontekstin e asaj që ka ndodhur më parë. Refuzimi i tij për të ofruar dalje të lehta (pa prindër abuzues, pa sekrete të errëta familjare), asnjë shpjegim i qartë se çfarë e çon një djalë drejt vrasjes dhe të tjerët jo, ndihet i guximshëm dhe i vërtetë. “Adoleshenca” pyet se kujt dhe çfarë po u mësojmë djemve dhe si presim që ata të lundrojnë në këtë botë gjithnjë e më toksike dhe të pamundur, kur koncepti i maskulinitetit ende duket se varet nga djemtë dhe burrat që e bëjnë këtë vetëm. Dhe kjo e mban viktimën mjaft të pranishme që pyetja se sa vajza dhe gra do të vdesin ndërsa ne përpiqemi t’i zgjidhim të gjitha./ KultPlus.com

Adoleshentit tim: Ki durim me mua, është e vështirë të lësh të shkosh

Posted on by Kult Plus

Një letër e ndjerë e një nënë drejtuar djalit të saj adoleshent.

E di që është koha. E di që po rritesh dhe se ndonjëherë është e pakëndshme të të kontrolloj vazhdimisht. Bëj durim me mua sepse nuk je vetëm ti që po përshtatesh, dashuria ime. Edhe unë po bëj të njëjtën gjë.

E di që është e vështirë të kuptohet, por më dëgjo.

Kam ëndërruar për ty para se të ishe një pëshpëritje ose një realitet. Të kam ëndërruar kur ishe kaq i vogël në barkun tim sa askush nuk mund të të shihte, përveç meje. Të kam ëndërruar kur isha përkulur mbi tualet derisa nuk kishte mbetur asgjë pa vjellë. Unë të kam ëndërruar ndërsa isha shtrirë në divan duke i thënë babit që po, do doja patjetër një ushqim të caktuar. Të ëndërrova dhe të çmova ndërsa barku im i bënte pantallonat e mia të shtrënguara dhe të pakëndshme, ndërsa këmbët më fryheshin dhe ndërsa faqet e mia bëheshin të plota dhe gropëzat e mia ishin më të thella. Të kam ëndërruar në netët pa gjumë duke mbajtur barkun dhe duke llogaritur kontraktimet ashtu si mamitë më thanë se duhej.

Unë kurrë nuk kisha ndjerë një qëllim dhe pritje të tillë, dashuria ime.

Unë ëndërrova për ty kur kontraktimet rrezatonin nëpër trupin tim dhe e dija se kjo ishte ajo. Të ëndërrova ndërsa mundohesha përmes një dhimbjeje që nuk e dija se ekzistonte. Në zemrën time e dija se ja vlen për ty çdo frymëmarrje, çdo dhimbje, çdo shtytje. E dija, sepse isha unë që të mbaja. Unë të mbaja në barkun tim, në zemrën time dhe në shpirtin tim.

Ti ishe ëndrra ime para se bota ta dinte që ti ekzistoje.

Unë të kam ëndërruar ndërsa dhoma e spitalit u bë një zonë lufte dhe unë luftova me të gjitha forcat e mia për të sjellë ty në botë.

Dhe befas ti ishe në gjoksin tim, ishe aty; ëndrra ime; arsyeja ime, zemra ime. Ti ishe aty qëllimi im me një trup të vogël, shtrënguar me shpirtin tim. Çdo sekondë ia vlejti, çdo sekondë e vetme…

Unë kurrë nuk kam dashur ta ndiej atë dhimbje përsëri, por gjithashtu e dija se do ta bëja njëmijë herë vetëm për të të mbajtur në krahët e mi. Dashuria e një nëne është e pashpjegueshme; është e paarsyeshme; nuk ka dashuri tjetër si ajo. Dashuria e një nëne i përket plotësisht fëmijëve të saj. Nuk ka korridore të zemrës së saj që janë jashtë kufijve të kësaj dashurie.

Çdo derë është e hapur për ty; Unë jam e gjitha e jotja.

Dhe pastaj u rrite.

Çdo ditë dyshoja në vetvete. Unë luftoja të bëhesha gruaja që e ndieja se duhet të isha. Unë doja të të jepja botën, por veprimet e mia dukeshin të pakta.

Unë ëndërroja për të ardhmen tënde ndërsa kaloja net pa gjumë me çarçafë të lagur me qumësht. Unë ëndërrova për ty ndërsa ishe ulur duke bërtitur për mua nga karrigia jote në vitet e rritjes tënde. Unë ëndërrova për ty kur gjykova veten sepse isha e sigurt se po i bëja të gjitha gabim dhe aq shumë doja t’i zgjidhja të gjitha. Unë të ëndërrova ndërsa përqafoja trupin tënd të ngrohtë pas një ëndrre të keqe. Të kam ëndërruar kur të kam mbajtur dorën tënde në ditën e parë të kopshtit. Të kam ëndërruar ndërsa të kam parë duke vrapuar në fushën e futbollit për herë të parë.

Një ditë mbase do ta shihni. Ndoshta do ta mbani foshnjën tuaj në gjoks për herë të parë. Ndoshta zemra juaj do të copëtohet në një miliona copa dhe do të ndërtohet përsëri nga e para. Një dashuri si kjo është e pamundur të shpjegohet derisa të keni pasur rastin ta prekni atë.

Këto fëmijë, këto janë ditët që i ëndërrova. Kam ëndërruar për personin që do të bëheshe; Kam ëndërruar të të shoh duke fluturuar. Të lutem ki durim me mua dashuria ime, pasi po mësoj të lejoj të zgjasësh këmbët dhe të përdorësh zërin tënd. Bëj durim me mua ndërsa kaloj edhe një tranzicion dhe bëhem tjetër njeri…

Ti po rritesh, dhe unë jam gjithashtu.

Ti ishe ëndrra ime para se të vije në jetë! Ti ishe ëndrra ime para frymëmarrjes tënde të parë!

Bëj durim me mua ndërsa unë i heq gishtat e mi dhe i liroj këto duar që ju kanë mbajtur. Bëj durim me mua ndërsa unë i ”qetësoj” krahët që ju kanë mbartur që ditën e parë kur keni ardhur në jetë. Bëhu i durueshëm me mua derisa ta pranoj se ka ardhur koha të të “mbroj” më pak dhe të dëgjoj më shumë e të lë të ecësh vetë në jetë… .

E kam e ëndërruar këtë moment dhe ja ku je.

Dhe unë akoma ëndërroj.

Unë të dua aq sa ti nuk do arrish kurrë ta dish sa shumë …

Dashuria ime

Mamaja jote. / KultPlus.com