Ai ka punuar me Missy Elliot, Timbaland dhe Lil Wayne dhe tani po tregon një anë të re të artit të tij në një ekspozitë të re magjepsëse në Nju Jork.
Randon Deener, ish-producent për mbretërit e hip-hop dhe R&B si Timbaland, Missy Elliot dhe Lil Wayne, mban mirë distinktivin me shumë vizë. Ai njihet tani më shumë si një artist vizual dhe muzikant mes titujve të tjerë, i përkushtuar për të pikturuar komunitetin e zi dhe për t’i gdhendur popullit të tij një vend në historinë moderne duke ilustruar bukurinë dhe agjencinë e pakufishme.
Kehinde Wiley u fotografua në muzeun de Young gjatë deklaratës për shtyp të emisionit të tij “Një Arkeologji e Heshtjes”.
Kanë kaluar nëntë vjet në përgatitje dhe tani Deener po sjell ekspozitën e tij të tretë personale, In Unison, në Adam Cohen të A Hug from the Art World në Manhattan, Nju Jork, ku Guardian prezantohet me të. Vitin e kaluar, Brandon ishte pas dy ekspozitave vetjake në Los Anxhelos ku ai dhe studioja e tij banojnë – Children of the Sun, Sol Searchin’ në Galerinë Simchowitz në West Hollywood dhe Inward në Galerinë Jac Forbes në Malibu. Me muzikën që ende drejton punën e tij, Deener ofron gjithashtu The Sound of Unison si debutimin e tij në botë si një muzikant kryesor dhe si një martesë formale të muzikës së tij me artin e tij pamor.
Deener i vlerëson shumë nga arritjet e tij një ekipi të mbushur me yje që e mbështet atë. Menaxhuar nga Jaha Johnson dhe mentoruar nga legjendat dhe koleksionistët e industrisë së artit, me theks të veçantë te Stefan Simchowitz dhe Tony Shafrazi, i cili ka bashkëpunuar me Keith Haring, Jean Michel-Basquiat, Andy Warhol dhe David LaChapelle, dhe pasurinë e Francis Bacon, nxit Deener rëndësinë e të pasurit një ekip, duke thënë: “Është po aq e rëndësishme sa vepra arti që ne krijojmë.”
Deener e përcakton veten si një artist afrofuturist. Afrofuturizmi është një zhanër i rrënjosur në kryqëzimin e qartë të fantashkencës, teknologjisë, inovacionit dhe misticizmit të zi dhe afrikan dhe historisë së zezë në art, film, letërsi dhe muzikë. Ajo konsiderohet më shpesh për thelbin e saj “distopian” nga Octavia Butler’s Kindred si letërsi që përcakton zhanrin. Në dekadën e fundit, Afrofuturizmi ka dëshmuar një rritje të shpejtë në filmat dhe televizionet kryesore, me përshtatjen e Ryan Coogler dhe Joe Robert Cole të Black Panther, duke arritur sukses në mbarë botën. Kur u pyet se çfarë do të thotë të kontribuosh në zhanër, ai thotë: “Do të thotë të manifestosh dhe të shohësh se çfarë sjell në realizim, duke kuptuar se fuqia më e lartë … dhe si një krijues që nuk është i kufizuar nga koha, dua të na shikoj si popull. të çdo kohe – të kaluarën, të tashmen dhe të ardhmen.”
Nëpërmjet vizioneve të tij të pikturuara të krenarisë së zezë siç ekzistojnë dhe duhet të vazhdojnë të ekzistojnë, Deener e kupton atë fuqi më të lartë. Krenaria e zezë përfaqësohet përmes qafave të gjata të lyera me spërkatje, të lyer me akrilik dhe me shkop vaji, buzëve të mëdha dhe të ekzagjeruara dhe hundëve të personifikuara. Duke shpjeguar pse ai i ilustron hundët ashtu siç bën, Deener thotë: “Ka të bëjë me dashurinë për veten … vetëm për të treguar se sa të spikatura janë tiparet tona dhe se pavarësisht se çfarë ngjyre janë, kjo është një hundë e zezë, ky është një person i zi.” Ai përdor sfonde disi jo të plota për përkuljen e dimensioneve, makina klasike që rri pezull, shpikje që ofrojnë lirinë e eksplorimit dhe zbulimit. E pyeta nëse ai ishte i shqetësuar ndonjëherë që veprat e tij të kritikoheshin ose të përdoreshin kundër tij dhe njerëzve të zinj për të rikthyer stereotipet që bardhësia ka projektuar përmes punës së saj të historisë së çuditshme dhe koloniale. “Jo,” tha ai. “Unë jam shumë i vërtetë për të qenë shumë i zi në punën time. Nisur nga historia e Zezërive dhe e artit dhe mungesa e përfaqësimit dhe përfaqësimit të tyre në vepër, kam për detyrë apo përkushtim të na përshkruaj gjithmonë.”
The Sound of Unison plotëson In Unison si muzikën e tij tematike, një trup të përjetshëm prej 10 këngësh, duke përfshirë fjalë familjare të pohimit në Brand New Brandon, këngë të dashura yoruba në Mo Ni Ife dhe lavjerrës të zhytur në mendime në Ridgeway. The Sound of Unison bën punën e tij për të përkulur kohën dhe duke mos u kapur pas një kategorie muzikore, por duke u kapur pas shpirtit dhe shpirtit të pavdekshëm.
Në pritjen e hapjes, Deener shpjegoi duke iu referuar veprës së tij artistike, “Ka muzikë në fytyra”. Ai dëgjon xhazin improvizues të viteve 1960, mundësisht tinguj dhe ritme të Miles Davis, Herbie Hancock dhe Fela Kuti për të informuar stilin e tij dhe për të udhëhequr procesin e tij krijues. Ai e lidh njëshmërinë e muzikantëve improvizues të xhazit që luajnë së bashku me qasjen e tij të medias mikse, duke i besuar eksperimentimit të tij.
Kur u pyet se çfarë do të thotë të kontribuosh në zhanrin Afrofuturism, Deener thotë se “nuk e kishte idenë se arti do të ndodhte për mua … fare”. Vendasja e Memphisit të Jugut lindi dhe u rrit në kishë nga një familje e talentuar shpirtërisht dhe muzikisht. Edhe pse një fëmijë i vetëm i rritur nga një nënë beqare, Deener nuk ishte vetëm. Rreth tij ishte edhe xhaxhai i tij, një peshkop që i bie daulleve dhe kushërinjtë që të gjithë mund të këndojnë. “Gjithçka ishte e gjitha muzikë,” zbulon Deener, dhe aq shumë sa ai thërret pa dashje shpirtin, energjinë dhe ngjashmërinë e paraardhësve të tij përmes punës së tij. “Unë kam përshkruar paraardhësit pa e ditur për mua. Një nga figurat në Summoned by Hickory Smoke, figura që drejton makinën, më kujton stërgjyshin tim. Duket si ai.” Kjo pavarësisht se ai ka rrëfyer se ka vetëm një kujtim prej tij. Zanafilla e Deener si një artist afrofuturist vjen nga e kaluara e tij dhe South Memphis si spirancë, të cilën ai e la në vitin 2007. Ai kanalizon meloditë dhe improvizimin e rrugëtimit të jetës për njerëzit me ngjyrë për të projektuar një botë afrofuturiste.
Pavarësisht se ka prodhuar disa prej artistëve më të mëdhenj të hip-hop-it, Deener zbulon se ai “… luajti i vogël, duke qenë një mizë në mur dhe shpesh anashkalohej”. Pasi përjetoi një fillim bajat të karrierës së tij krijuese në Miami, ëndrra për të qenë një artist i humbur dhe depresioni u fundos. largoni bekimet ose shtyjini ato. Unë po flisja kundër asaj që po përpiqesha të shfaqja … isha në kërkim të një marrëdhënieje me Perëndinë.”
Pas shumë pjekurie përmes dashurisë për veten, meditimit, lutjes dhe heqjes së “një mendësie të bazuar në problem për një mentalitet të bazuar në zgjidhje” që nga ditët e prodhimit të muzikës, Deener refuzon të “fshehë bekimet e tij” dhe ndan talentin e tij të dhënë nga Zoti me botë përmes veprave të tij artistike dhe muzikës. Në një shpërthim humori ai ndan: “Kam pastruar një herë tualetet! Unë kalova nga pastrimi i tualeteve në studion e Timbaland në Virxhinia në tani që Timbaland zotëron punën time.” Timbaland nuk zotëron vetëm një nga veprat e Brandonit; ai zotëron katër prej tyre./theguardian/KultPlus.com