Anaksimandri, filozofi vizionar i Greqisë së lashtë (rreth 610-546 p.e.s.), vlerësohet për punimin e një prej hartave më të hershme të njohura të botës, duke shënuar një moment kyç në evolucionin e hartografisë.
Ajo që e bën këtë arritje veçanërisht të rëndësishme është dizajni rrethor, me Detin Egje në bërthamën e tij dhe tokat e njohura të botës që rrezatojnë nga jashtë, të përqafuara nga hapësira e madhe e oqeanit.
Kjo ide e re e hartës shërbeu për një shumëllojshmëri qëllimesh. Para së gjithash, doli të ishte një mjet praktik për të përmirësuar lundrimin dhe për të lehtësuar tregtinë midis kolonive në zhvillim të Miletus dhe atyre të shpërndara rreth Detit Mesdhe dhe Detit të Zi. Përfaqësimi rrethor, që përfshin të gjithë tokën e banuar të njohur nga grekët e lashtë, u bë një ndihmë e domosdoshme për marinarët dhe tregtarët që lundronin në ujërat e ndërlidhura.
Për më tepër, zgjuarsia hartografike e Anaksimandrit kishte një rëndësi strategjike. Në një epokë të karakterizuar nga kompleksitetet gjeopolitike dhe kërcënimi i Medes, harta shërbeu si një instrument bindës për Thalesin, filozofin bashkëkohor dhe me ndikim të Anaksimandrit, në bashkimin e qytet-shteteve të Jonit. Ideja e një federate të bashkuar, të fortifikuar kundër kërcënimeve të jashtme, gjeti rezonancë përmes paraqitjes vizuale të gjeografisë së përbashkët.
Përtej dobisë së saj pragmatike, harta mishëronte një bazë të thellë filozofike – një shprehje e kërkimit njerëzor për njohuri dhe kuptim. Përfaqësimi global i Anaksimanderit nuk ishte thjesht një ndihmë lundrimi ose një mjet politik; ishte një dëshmi e kureshtjes së lindur njerëzore që kërkon të kuptojë pafundësinë e botës për hir të njohurive.
Në duart e Anaksimandrit, harta rrethore i kapërceu kufijtë e saj fizikë, duke u bërë një kanal për eksplorimin, tregtinë, unitetin politik dhe kërkimin e përjetshëm të mençurisë. Kjo mrekulli e lashtë hartografike mbetet një dëshmi e ndërlidhjes së prakticitetit, filozofisë dhe dëshirës së pangopur njerëzore për të eksploruar botën e njohur.
