U vonova nënë e avionin s’munda ta kap dot Aerportit si fëmi i erdha rrotull unë duke qarë Dhe qiellit sy përlotur i bërtita me zë të fortë A ka një zog mbi krahë këtu të më marrë
U vonova nënë ti me shpirtin tënd po lufton Ora e jetës pa mëshir mbrapsht filloi rrotullimin Në shtratin e vdekjes me sy fëmijët kërkon Dhimbja po ta fik buzëqeshjen e gëzimin
Të lam nuse të re nënë kur shkuam ne a`therë Me gërshetin e gjatë një nga një na përcolle Me nallanet e drunjta kur u ndam atë pranverë Një trëndafil të bardh për secilin nga ne mbolle
Sa vite shkuan nënë, e ti thoje s’mund të vij atje Në tokën tënde bijë, je zonjë vetëm atje ke vlerë Por mua sot pran vetes, pran shpirtit nuk më ke Dhe as unë s’do të kem për të gjithë vitet e tjerë
U vonova nënë e gjallë dot s’të gjeta ty o zot E putha me lot shtratin e qava mbi rrobat e tua Ah nënë se c’ndjeva me fjalë une s’mundem dot Pse t’lam vetem nënë pse shkuam n’dhe të huaj
U vonova nënë duart sti putha, s`të mbajta erë Kam mbetur si një lis erës e stuhis atje rrëzuar Ah nënë të lutem zgjohu e sërish në krah më merr Të ndihem fëmijë e vogël, si dikur prej teje llastuar
U vonova nënë e n’shtëpin e fundit s’të përcolla Veten mallkova pse në jetë u takuam ne aq rrall Kujtimet e dhimbjen mes tufës me lule unë ta solla E mes lotësh të lutem falmë ma bëj hallall. / KultPlus.com
Zotrinjë qeveritarë, zhdukuni nga ky vend. Ngarkoni në baulet tuaja të stërmëdha florinjtë që vodhët, paratë e korrupciont, ku ju u bëtë milionerë e ku ne po numërojmë qindarkat për të blerë bukë ! E shkatërruat këtë vend, e vodhët deri në palcë… i gjithë mundi i të parëve e i prindërve tanë shkoi dëm. Ju dhamë ditët tona, vitet tona, ju na i shkelet me kembë, si të jemi të pa vlerë !
Zhdukuni nga ky vend, na lini ta ndërtojmë një jetë tjetër pa ju. Ka djem e vajza ky vend qe janë të zotët të na japin një dimension tjeter për jeten… te zgjedhim një qeveri nga bijtë e ketij vendi. E mbollët këtë vend me hashash, ku deri dje lulëkuqet mbushnin arat dhe fshatarët ktheheshin të lodhur, por të lumtur qe mbillnin e korrnin grurin në ara. Ju deshtuat në çdo gjë, në çdo drejtim.
Me qindra djem janë vrarë, e qindra nëna vajtojnë djemtë e vetëm, të cilët mospasja i detyroi të marrin rrugët…e disa mos të kthehen më kurrë në shtëpitë e tyre ! Më vjene të bërtas me dhimbjen e shpirtit tim, kur shoh se ky vend po vdes, ku të rinjtë nuk kanë asnjë perspektivë ! Ku njerëzit ngelën rrugëve, pa shtëpi, e një Zot e di se kur do i kenë ato …!!
Ju nuk e meritoni të jeni në këtë vend ! E as ne nuk meritojmë të na komandoni ju… Sa vlerë paska një kolltuk, që ju bëni paqe me djallin për t’a pasur…ziheni e putheni me njëri tjetrin, për hirë të atij kolltuku. Më vie keq, Zotëri Kryemininister, që unë besova tek ju ! Unë mendova se një artist ua bënë të bukur jetën njerëzve, por sinqerisht gabova…
Ju, po na i bëni aq të pa mundur këtë jetë, sa disave vdekja ju duket më e bukur !! Por, mos harroni kurrë poetët kanë bërë revolucionet më të mëdha, në gjithë botën. Unë ndjehem e lodhur nga mjerimi i popullit tim, nga pamundesia për të bërë diçka për ta, i lutem Zotit që ta çliroi Shqipërinë nga ju, ku çdo gjë duket sikur po vdes para syve tanë, e ne vetëm dëgjojmë gërhamat e fundit, pa mundur të bëjmë asgjë !
Përpara syve prish teatri… e u prishën shumë e shumë gjëra tjera, ku bashk me to vdiq edhe një pjesë e fëmijërisë sonë..!! Kudo ngrihen kulla, llaçe e tulla pa fund…e unë poetja i gëzohem një luledeleje, që çelë si e pa jetë diku në një gjelbrim, që “syri i keq” akoma s’e ka parë !
Tani na mbyllët mbrenda, si të jemi kavie eksperimentale, duke na frikësuar me viruse, a ç’farë dreqin janë …?!
Nuk vdes aq kollaj shqiptari, ka një imunitet të habitshëm. Kjo, falë jetës që na keni ofruar ju, në kaq vjetë; mjerim, vrasje, drogë, prostitucion… e sot prisni që ne të përpëlitemi rrugëve si “ zombi “ Ju dhe pazaret tuaja, ta shpifin … jeni turpi i këtij kombi !!
Çdo ditë ziheni, shaheni, e në fund ifusni bërrylat njeri- tjetrit ! E kam të pamundur te ndryshoj vetëm, por jam e bindur se po u ngrit ky popull, sdo mundet as me virus e as nje lloj force ta pengoj…
E dua vendin tim e nerezit e mij dhe lutem që mbas gjithë këtyre viteve të mbushura me mjerim e vuajtje, dielli të lind edhe për ne ! Nuk ka virus që na ndal ne nga njëri-tjetri… nuk ka forcë që na ndalon të përqafohemi e të ndajmë dhe bukën e gojës me njëri-tjetrin ! Ditë më të bukura do të vijnë për ne… mbas shiut, gjithëmonë, del një ylber që ndriçon botën…!
(Teksti është publikuar pa ndonjë ndërhyrje) / KultPlus.com
