Poezi e shkruar nga Anna Ahmatova.
Përktheu: Elife Krasniqi
Ki me ni bubullimë e ki me më kujtu,
Dhe ki me mendu: ajo i donte stuhitë. Skaji
I qiellit ka me qenë ngjyra e kuqrremtës,
Dhe zemra jote, ashtu qysh atëherë ishte,
Në zjarr ka me qenë.
Atë ditë në Moskë, gjithçka do të bahet,
Kur, për të fundit herë, udhën në sy e marr
Dhe ka me u nxitu për naltësitë që per to mallë kam pasë
Tue e lanë hijen teme, hala me ty me nejt./ KultPlus.com
Anna Akhmatova
Dollia e fundit
Dolli për kët’ shtëpi të rrenueme
për jeten t’eme t’mallkueme
për vetminë ton’ të perbashkët
e nji dolli për ty.
Për lajthitjen që m’shkiti buzëve
për ftoftësin’ akull të syve të tu
për jetën e marr’ që m’u ba barr’,
e Zotin që s’na u gjet pran’
Përktheu: Xhabir Tabaku / KultPlus.com
Anna Akhmatova
Përktheu: Faslli Haliti
E kapitur nga nga vështrimet e tua të gjata,
Unë vetë mësova të vuaj.
E krijuar nga një brinjë jotja,
Si mund mos të të dua?
Të qenit motër e ndjeshme
lidhur me një fakt të lashtë,
dhe unë u bëra dinake, lakmitare,
skllavja jote e ëmbël.
Por kur, shpirtbutët më braktisin
mbi gjoksin tënd më të bardhë se bora,
sa gëzon dhe bëhet e urtë zemra jote,
diell i vendit tim!
1921
