Ne jetojmë në një kulturë që i trembet pashmangshmërisë entropike të plakjes, e trajton atë si një sëmundje që duhet kuruar me ilaçe dhe regjime, e anestetizon atë me botox dhe heshtje, duke harruar disi se të plakesh është një privilegj i jashtëzakonshëm – i përmbahet shumica dërrmuese e njerëzve që popullojnë historinë e specieve tona të reja.
“Për të moshuarit,” shkroi Ursula K. Le Guin në meditimin e saj sublim mbi plakjen dhe çfarë do të thotë bukuria në të vërtetë, “bukuria nuk vjen falas me hormonet, ashtu siç bën për të rinjtë… Ka të bëjë me atë se kush personi është.” Një mënyrë tjetër për ta thënë këtë, për ta ndjerë, është se të bëhesh një person i denjë për pleqërinë është triumfi i jetës. Henry Miller, në reflektimin e tij pasi i mbushi të tetëdhjetat, e gjeti triumfin për të mbetur në gjendje të “bie në dashuri përsëri dhe përsëri… të falë si dhe të harrojë… të mos bëhesh i thartë, i ndyrë, i hidhur dhe cinik”. Grace Paley udhëzoi në atë që mbetet këshilla më e mirë për artin e të rriturit: “Gjëja kryesore është kjo – kur të ngrihesh në mëngjes, duhet ta marrësh zemrën në dy duar. Ju duhet ta bëni këtë çdo mëngjes.”
Jeta është kryesisht një çështje se si e mbajmë veten – zemrat tona, frikërat tona, faljet tona – përgjatë procesionit të viteve. Vështirë se dikush ka mobiluar një këmishë më elegante dhe më të fortë për mbajtjen se Simone de Beauvoir (9 janar 1908–14 prill 1986) në librin e saj të vitit 1970 “La vieillesse’, botuar në Angli si “Old Age” dhe në Amerikë si i pambuku karakteristik “The Coming”.
Dy vjet përpara se ajo të merrte në konsideratë se si rastësia dhe zgjedhja bashkohen për të na bërë ata që jemi, De Beauvoir vëren se kultura bashkëkohore perëndimore gërryhet në pleqëri si një “gjysmë vdekje”. Me një sy në privilegjin biologjik të plakjes, ajo shkruan:
Mosha e vjetër nuk është një fund i domosdoshëm për jetën e njeriut.
[…]
Një vlerë e veçantë ndonjëherë i është dhënë pleqërisë për arsye sociale ose politike. Për disa individë – gratë në Kinën e lashtë, për shembull – ka qenë një strehë kundër ashpërsisë së jetës në vitet e të rriturve. Të tjerët, nga një këndvështrim i përgjithshëm pesimist për jetën, vendosen rehat në të… Shumica dërrmuese e njerëzimit e shikon ardhjen e pleqërisë me pikëllim dhe rebelim. Ajo i mbush me më shumë neveri sesa vetë vdekja.
Dhe me të vërtetë, është pleqëria dhe jo vdekja ajo që duhet të krahasohet me jetën. Pleqësia është parodi e jetës, ndërsa vdekja e shndërron jetën në një fat: në një farë mënyre e ruan atë duke i dhënë dimensionin absolut.
Vetëm një gjë mund të mbajë që kapitulli i fundit i jetës të mos bëhet një parodi e vetvetes. Të plakesh, paralajmëron ajo, nuk është një projekt – nuk është diçka që dikush mund të përpiqet ta bëjë me zell, për të bërë ACE. Është një fakt – diçka që duhet përmbushur sipas kushteve të veta, diçka për të cilën kalojmë gjithë jetën duke e praktikuar ndërsa mësojmë të kontrollojmë për dorëzim .
Ajo shkruan:
Rritja, pjekja, plakja, vdekja – kalimi i kohës është i paracaktuar, i pashmangshëm.
Ekziston vetëm një zgjidhje nëse pleqëria nuk do të jetë një parodi absurde e jetës sonë të mëparshme, dhe ajo është të vazhdojmë të ndjekim qëllime që i japin ekzistencës sonë një kuptim – përkushtim ndaj individëve, grupeve ose kauzave, sociale, politike, intelektuale. ose punë krijuese… Në pleqëri duhet të dëshirojmë të kemi ende pasione aq të forta sa të na pengojnë të kthehemi në vetvete. Jeta e dikujt ka vlerë për aq kohë sa ai i atribuon vlerë jetës së të tjerëve, me anë të dashurisë, miqësisë, indinjatës, dhembshurisë.
The Marginalian/ Maria Popova
Përgatiti: Albert Vataj
