Ferdinand Victor Eugène Delacroix, artist dhe piktor francez, lindi më 26 Prill 1798 në Charenton-Saint-Maurice, një qytet afër Parisit, në departamentin e Luginës së Marne. Ai përfundoi studimet e para në shkollën e mesme Louis-le-Grand, ku zhvilloi një dashuri për letërsinë klasike. Në vitin 1815, ai filloi studimet e artit nën udhëheqjen e Pierre-Narcisse Guérin dhe u frymëzua nga stilin neoklasik të Jacques-Louis David.
Në vitin 1819, Delacroix mori një porosi për një pikturë fetare, “Virgjëresha e Mesisë”, e cila ka ndikime rafaelian. Dy vjet më vonë, ai krijoi “Virgjëresha e Zemrës së Shenjtë”. I pasionuar pas përdorimit të ngjyrave të ndritshme dhe të pasura nga Pieter Paul Rubens, ai gjithashtu u mahnit nga “Rrapi i Meduzës” i Théodore Géricault, që e inspiruan të krijojë veprën e tij të parë të shquar, “Varka e Dantes”, e cila u pranua në Sallonin e Parisit më 1822. Pavarësisht se kjo pikturë bëri bujë, ajo nuk u pranuar menjëherë nga bota akademike, por u ble nga Galeria e Luksemburgut.
Në vitin 1825, Delacroix udhëtoi në Britaninë e Madhe, ku vizitoi Richard Bonington dhe Thomas Lawrence. Gjatë këtij udhëtimi, ai zbuloi përdorimin e ngjyrave tipike të artit britanik të asaj periudhe, që e çoi atë të krijonte dhe përfundonte “Portretin e Louis-Auguste Schwiter”, portreti i tij i vetëm i dimensioneve të mëdha.
Po ashtu, ai iu përkushtua krijimit të litografive që përshkruanin vepra nga William Shakespeare dhe të vizatimeve frymëzuese nga “Fausti” i Goethe. Tema të dhunshme dhe sensuale shfaqen në veprat e tij si “Lufta e Gjaurit dhe Hasanit” dhe “Gruaja me papagall”, të cilat u përfunduan në periudhën 1826-1827. Më pas, ai krijoi “Vdekja e Sardanapalus”, një pikturë që portretizon mbretin asirian të rrethuar nga ushtarët që vrasin konkubinat dhe shërbëtorët e tij.
Më 1829, Delacroix pikturoi “Vrasja e Peshkopit të Liège”, një vepër që përmbledh temat romantike të frymëzuara nga Walter Scott, dhe që përshkruan vrasjen e Louis of Bourbon.
Eugène Delacroix vdiq më13 gusht 1863në Paris: trupi i tij u varros në varrezat Père Lachaise./Liberale.al/ KultPlus.com
Sot është datëlindja e Pablo Picasso-s, një nga artistët më të vlerësuar dhe që influencuan më së shumti artin e shekullit të 20-të.
I lindur më 25 tetor të vitit 1881, në Malaga të Spanjës, Picasso arriti majat e suksesit në pikturë, skulpturë, qeramikë, skenografi etj. Së bashku me Georges Braque ai hyri në Historinë e Artit si krijuesi i Kubizmit. Emri i plotë i këtij artisti të shumanshëm ishte po aq i veçantë sa edhe arti i tij: Pablo Diego José Francisco de Paula Juan Nepomuceno Crispín Crispiniano María Remedios de la Santísima Trinidad Ruiz Picasso.
Pablo Picasso ishte djali i José Ruiz Blasco, një profesor i vizatimit, dhe Maria Picasso López. Aftësia e tij e pazakontë për vizatim filloi të shfaqej herët dhe shumë shpejt tejkaloi aftësitë e babait të tij.
Puna e Pikasos, e cila përfshin më shumë se 50,000 piktura, vizatime, gdhendje, skulptura dhe qeramika të prodhuara gjatë 80 viteve, përshkruhet në një seri periudhash të mbivendosura. Periudha e tij e parë e dukshme “periudha blu” filloi menjëherë pas ekspozitës së tij të parë në Paris. Në vepra të tilla si Kitaristi i Vjetër (1903), Picasso pikturoi me tone blu për të evokuar botën melankolike të të varfërve. Periudha blu u pasua nga “periudha e trëndafilave”, në të cilën ai shpesh përshkruante skena cirku, dhe më pas nga puna e hershme e Pikasos në skulpturë. Në vitin 1907, Picasso pikturoi veprën novator Les Demoiselles d’Avignon, e cila, me paraqitjen e saj të fragmentuar dhe të shtrembëruar të formës njerëzore, shkëputi nga arti i mëparshëm evropian. Les Demoiselles d’Avignon demonstroi ndikimin tek Picasso të artit afrikan të maskave dhe Paul Cezanne.
Në kubizëm, i cili ndahet në dy faza, analitike dhe sintetike, Picasso dhe Braque vendosën parimin modern se vepra arti nuk duhet të përfaqësojë realitetin për të pasur vlerë artistike.
Veprat kryesore kubiste nga Picasso përfshinin kostumet dhe skenat e tij për Balet Russes të Sergey Diaghilev (1917) dhe Tre Muzikantët (1921). Eksperimentet kubiste të Picasso dhe Braque rezultuan gjithashtu në shpikjen e disa teknikave të reja artistike, duke përfshirë kolazhin.
Pas kubizmit, Picasso eksploroi temat klasike dhe mesdhetare dhe imazhet e dhunës dhe ankthit shfaqeshin gjithnjë e më shumë në punën e tij. Në vitin 1937, kjo prirje arriti kulmin me kryeveprën Guernica, një vepër monumentale që ngjalli tmerrin dhe vuajtjet e duruara nga qyteti bask i Guernica kur u shkatërrua nga avionët luftarakë gjermanë gjatë Luftës Civile Spanjolle. Picasso mbeti në Paris gjatë pushtimit nazist, por ishte kundër fashizmit dhe pas luftës iu bashkua Partisë Komuniste Franceze.
Puna e Picasso-s pas Luftës së Dytë Botërore është më pak e studiuar se krijimet e tij të mëparshme, por ai vazhdoi të punonte me ethe dhe pati sukses komercial dhe kritik. Ai prodhoi vepra fantastike, eksperimentoi me qeramikë dhe pikturoi variacione në veprat e mjeshtërve të tjerë në historinë e artit. I njohur për shikimin e tij intensiv dhe personalitetin dominues, ai pati një sërë marrëdhëniesh dashurie intensive dhe të mbivendosura gjatë jetës së tij. Ai vazhdoi të prodhojë art deri në vdekjen e tij në 1973, në moshën 91-vjeçare. / atsh / KultPlus.com
Picasso, Pablo; Weeping Woman (Femme en pleurs); Tate; http://www.artuk.org/artworks/weeping-woman-femme-en-pleurs-201236
Maks Velo lindi në Paris, më 31 gusht të vitit 1935. Pas lindjes së tij, familja Velo u kthye përsëri në Shqipëri, në qytetin e Korçës, ku Maksi ka kaluar edhe fëmijërinë.
Vendi i origjinës së prindërve ishte Dardha. Pasi mbaron gjimnazin, ai vazhdon studimet pranë Institutit Politeknik, në degën e Inxhinierisë së Ndërtimit. Më pas specializohet për arkitekturë dhe në vitin 1960 merr pjesë në projektimin e parë që u bë në Tiranë.
Ka punuar më tej pranë byrosë së projektimit të Tiranës. Pastaj, vitet ’78-’79 përkojnë edhe me periudhën më të vështirë të jetës së tij, pasi gjatë kësaj kohe, ai arrestohet dhe dënohet me dhjetë vjet burg.
Maks Velo është autor i një sërë botimesh si: “Kokëqethja”, “Palltoja e burgut”, “Thesi i burgut”, “Paralele për arkitekturën”, “Kohë antishenjë”, “Jeta ime në figura ” etj.
Si artist, ai krijoi në disa gjini të artit: pikturë, prozë, poezi, publicistikë sikundër ishte i angazhuar në çështje të aktualitetit shqiptar.
Ai la një gjurmë të pashlyeshme në emanicipimin dhe zhvillimin e artit shqiptar. / KultPlus.com
Ai ka punuar me Missy Elliot, Timbaland dhe Lil Wayne dhe tani po tregon një anë të re të artit të tij në një ekspozitë të re magjepsëse në Nju Jork.
Randon Deener, ish-producent për mbretërit e hip-hop dhe R&B si Timbaland, Missy Elliot dhe Lil Wayne, mban mirë distinktivin me shumë vizë. Ai njihet tani më shumë si një artist vizual dhe muzikant mes titujve të tjerë, i përkushtuar për të pikturuar komunitetin e zi dhe për t’i gdhendur popullit të tij një vend në historinë moderne duke ilustruar bukurinë dhe agjencinë e pakufishme.
Kehinde Wiley u fotografua në muzeun de Young gjatë deklaratës për shtyp të emisionit të tij “Një Arkeologji e Heshtjes”.
Kanë kaluar nëntë vjet në përgatitje dhe tani Deener po sjell ekspozitën e tij të tretë personale, In Unison, në Adam Cohen të A Hug from the Art World në Manhattan, Nju Jork, ku Guardian prezantohet me të. Vitin e kaluar, Brandon ishte pas dy ekspozitave vetjake në Los Anxhelos ku ai dhe studioja e tij banojnë – Children of the Sun, Sol Searchin’ në Galerinë Simchowitz në West Hollywood dhe Inward në Galerinë Jac Forbes në Malibu. Me muzikën që ende drejton punën e tij, Deener ofron gjithashtu The Sound of Unison si debutimin e tij në botë si një muzikant kryesor dhe si një martesë formale të muzikës së tij me artin e tij pamor.
Deener i vlerëson shumë nga arritjet e tij një ekipi të mbushur me yje që e mbështet atë. Menaxhuar nga Jaha Johnson dhe mentoruar nga legjendat dhe koleksionistët e industrisë së artit, me theks të veçantë te Stefan Simchowitz dhe Tony Shafrazi, i cili ka bashkëpunuar me Keith Haring, Jean Michel-Basquiat, Andy Warhol dhe David LaChapelle, dhe pasurinë e Francis Bacon, nxit Deener rëndësinë e të pasurit një ekip, duke thënë: “Është po aq e rëndësishme sa vepra arti që ne krijojmë.”
Deener e përcakton veten si një artist afrofuturist. Afrofuturizmi është një zhanër i rrënjosur në kryqëzimin e qartë të fantashkencës, teknologjisë, inovacionit dhe misticizmit të zi dhe afrikan dhe historisë së zezë në art, film, letërsi dhe muzikë. Ajo konsiderohet më shpesh për thelbin e saj “distopian” nga Octavia Butler’s Kindred si letërsi që përcakton zhanrin. Në dekadën e fundit, Afrofuturizmi ka dëshmuar një rritje të shpejtë në filmat dhe televizionet kryesore, me përshtatjen e Ryan Coogler dhe Joe Robert Cole të Black Panther, duke arritur sukses në mbarë botën. Kur u pyet se çfarë do të thotë të kontribuosh në zhanër, ai thotë: “Do të thotë të manifestosh dhe të shohësh se çfarë sjell në realizim, duke kuptuar se fuqia më e lartë … dhe si një krijues që nuk është i kufizuar nga koha, dua të na shikoj si popull. të çdo kohe – të kaluarën, të tashmen dhe të ardhmen.”
Nëpërmjet vizioneve të tij të pikturuara të krenarisë së zezë siç ekzistojnë dhe duhet të vazhdojnë të ekzistojnë, Deener e kupton atë fuqi më të lartë. Krenaria e zezë përfaqësohet përmes qafave të gjata të lyera me spërkatje, të lyer me akrilik dhe me shkop vaji, buzëve të mëdha dhe të ekzagjeruara dhe hundëve të personifikuara. Duke shpjeguar pse ai i ilustron hundët ashtu siç bën, Deener thotë: “Ka të bëjë me dashurinë për veten … vetëm për të treguar se sa të spikatura janë tiparet tona dhe se pavarësisht se çfarë ngjyre janë, kjo është një hundë e zezë, ky është një person i zi.” Ai përdor sfonde disi jo të plota për përkuljen e dimensioneve, makina klasike që rri pezull, shpikje që ofrojnë lirinë e eksplorimit dhe zbulimit. E pyeta nëse ai ishte i shqetësuar ndonjëherë që veprat e tij të kritikoheshin ose të përdoreshin kundër tij dhe njerëzve të zinj për të rikthyer stereotipet që bardhësia ka projektuar përmes punës së saj të historisë së çuditshme dhe koloniale. “Jo,” tha ai. “Unë jam shumë i vërtetë për të qenë shumë i zi në punën time. Nisur nga historia e Zezërive dhe e artit dhe mungesa e përfaqësimit dhe përfaqësimit të tyre në vepër, kam për detyrë apo përkushtim të na përshkruaj gjithmonë.”
The Sound of Unison plotëson In Unison si muzikën e tij tematike, një trup të përjetshëm prej 10 këngësh, duke përfshirë fjalë familjare të pohimit në Brand New Brandon, këngë të dashura yoruba në Mo Ni Ife dhe lavjerrës të zhytur në mendime në Ridgeway. The Sound of Unison bën punën e tij për të përkulur kohën dhe duke mos u kapur pas një kategorie muzikore, por duke u kapur pas shpirtit dhe shpirtit të pavdekshëm.
Në pritjen e hapjes, Deener shpjegoi duke iu referuar veprës së tij artistike, “Ka muzikë në fytyra”. Ai dëgjon xhazin improvizues të viteve 1960, mundësisht tinguj dhe ritme të Miles Davis, Herbie Hancock dhe Fela Kuti për të informuar stilin e tij dhe për të udhëhequr procesin e tij krijues. Ai e lidh njëshmërinë e muzikantëve improvizues të xhazit që luajnë së bashku me qasjen e tij të medias mikse, duke i besuar eksperimentimit të tij.
Kur u pyet se çfarë do të thotë të kontribuosh në zhanrin Afrofuturism, Deener thotë se “nuk e kishte idenë se arti do të ndodhte për mua … fare”. Vendasja e Memphisit të Jugut lindi dhe u rrit në kishë nga një familje e talentuar shpirtërisht dhe muzikisht. Edhe pse një fëmijë i vetëm i rritur nga një nënë beqare, Deener nuk ishte vetëm. Rreth tij ishte edhe xhaxhai i tij, një peshkop që i bie daulleve dhe kushërinjtë që të gjithë mund të këndojnë. “Gjithçka ishte e gjitha muzikë,” zbulon Deener, dhe aq shumë sa ai thërret pa dashje shpirtin, energjinë dhe ngjashmërinë e paraardhësve të tij përmes punës së tij. “Unë kam përshkruar paraardhësit pa e ditur për mua. Një nga figurat në Summoned by Hickory Smoke, figura që drejton makinën, më kujton stërgjyshin tim. Duket si ai.” Kjo pavarësisht se ai ka rrëfyer se ka vetëm një kujtim prej tij. Zanafilla e Deener si një artist afrofuturist vjen nga e kaluara e tij dhe South Memphis si spirancë, të cilën ai e la në vitin 2007. Ai kanalizon meloditë dhe improvizimin e rrugëtimit të jetës për njerëzit me ngjyrë për të projektuar një botë afrofuturiste.
Pavarësisht se ka prodhuar disa prej artistëve më të mëdhenj të hip-hop-it, Deener zbulon se ai “… luajti i vogël, duke qenë një mizë në mur dhe shpesh anashkalohej”. Pasi përjetoi një fillim bajat të karrierës së tij krijuese në Miami, ëndrra për të qenë një artist i humbur dhe depresioni u fundos. largoni bekimet ose shtyjini ato. Unë po flisja kundër asaj që po përpiqesha të shfaqja … isha në kërkim të një marrëdhënieje me Perëndinë.”
Pas shumë pjekurie përmes dashurisë për veten, meditimit, lutjes dhe heqjes së “një mendësie të bazuar në problem për një mentalitet të bazuar në zgjidhje” që nga ditët e prodhimit të muzikës, Deener refuzon të “fshehë bekimet e tij” dhe ndan talentin e tij të dhënë nga Zoti me botë përmes veprave të tij artistike dhe muzikës. Në një shpërthim humori ai ndan: “Kam pastruar një herë tualetet! Unë kalova nga pastrimi i tualeteve në studion e Timbaland në Virxhinia në tani që Timbaland zotëron punën time.” Timbaland nuk zotëron vetëm një nga veprat e Brandonit; ai zotëron katër prej tyre./theguardian/KultPlus.com
Ndërsa festojmë 547-vjetorin e lindjes së Mikelanxhelos, është e vështirë të mos mahnitemi nga përmasat e mëdha të kontributeve të tij në botën e artit. I lindur më 6 mars 1475, në qytetin e vogël toskan të Caprese, Michelangelo Buonarroti ishte një skulptor, piktor, arkitekt dhe poet.
Ndoshta më i njohur për afresket e tij mahnitëse në Kapelën Sistine, talentet artistike të Mikelanxhelos ishin të dukshme që në moshë të re. Vetëm në moshën 13-vjeçare, ai filloi një praktikë me piktorin Domenico Ghirlandaio, ku ai zhvilloi aftësitë e tij në pikturimin e afreskut, një teknikë që më vonë do të ishte thelbësore në punën e tij në Kapelën Sistine.
Gjatë gjithë karrierës së tij të shkëlqyer, Michelangelo prodhoi disa nga veprat më ikonike të artit në histori. Nga Pieta befasuese në Bazilikën e Shën Pjetrit deri te statuja e Davidit në Firence, skulpturat e tij kapën thelbin e formës njerëzore në një mënyrë që ishte e paprecedentë në atë kohë.
Por ishte puna e tij në Kapelën Sistine që me të vërtetë çimentoi vendin e Mikelanxhelos në histori. I porositur nga Papa Julius II në 1508, Michelangelo kaloi katër vjet rraskapitës duke pikturuar tavanin e kishës, duke krijuar një kryevepër që do të frymëzonte brezat e artistëve që do të vinin.
Pavarësisht talentit të tij të jashtëzakonshëm, Michelangelo ishte një figurë e ndërlikuar. Ai ishte i njohur për temperamentin e tij të ashpër dhe shpesh përplasej me klientët dhe kolegët e tij artistë. Por përkushtimi i tij për zanatin e tij ishte i palëkundur dhe trashëgimia e tij vazhdon deri më sot.
Ndërsa reflektojmë mbi jetën dhe veprën e Mikelanxhelos, është e qartë se ai ishte më shumë sesa thjesht një artist. Ai ishte një vizionar, kontributet e të cilit në botën e artit vazhdojnë të na frymëzojnë dhe magjepsin më shumë se pesë shekuj pas lindjes së tij. / KultPlus.com
Heli Kopteri së fundi ka hapur një ekspozitë, e para në karrierën e tij/saj, në menzën “Ramiz Sadiku”, e cila ka hapur sërish dyert përmes kësaj ekspozite të premten, derisa më 21 nëntor do të nisë zyrtarisht punën, shkruan KultPlus.
Menza Ramiz Sadiku është hapësirë për punëtorë, artistë, aktivistë, shkrimtarë, mendimtarë dhe andrrimtarët mes tjerash.
Ndërkaq, menaxherja e artistit/es dhe njëkohësisht edhe kuratorja e kësaj ekspozite, Arta Agani, ka njoftuar për KultPlus se Heli është një artist/e e re në skenën kosovare.
“Heli Kopter është një artist/e i/e ri/re në skenën kosovare. Ai/ajo vepron nën një pseudonim për të përfaqësuar veprat e tyre artistike në një mënyrë të pastër të pandikuar nga identitetet, duke shprehur kështu lirisht shqetësimet e tyre për botën dhe duke e pasqyruar atë”, thotë ajo.
Tutje, Agani shpjegon gjithashtu se në veprën e tyre Heli është ndikuar nga posterat moderniste duke përdorur ngjyrat elementare dhe duke bashkëpunuar me hapësirën e bardhë.
Arta Agani
Pohimet tipografikedhe simbolet e konstruktivizmit – pjesë e veprave të Helit
“Pohimet tipografike mbi veprat lidhen edhe me modernizmin duke plotësuar mesazhin vizual. Nuk mungojnë edhe simbolet e konstruktivizmit, si shenja e zezë plus dhe format gjeometrike që shfaqen në disa prej veprave”, shprehet Agani.
Si protagonistë të veprave të Helit janë kryesisht “alienë” të ndërtuar nga pjesë e filmave të animuar të zakonshëm, si p.sh. veshët e mickey mouse dhe këmbët e trasha.
“Ata mbajnë simbole të botës kapitaliste, por gjithashtu nënkuptojnë një botë të ardhshme me robotë të ngjashëm me kanaçe që rrotullohen përreth. Disa figura të tjera që ndeshim janë krijesa mitologjike ose ikona reklamash, të shfaqura në përsëritje dhe duke formuar një teksturë në vepër. Ne mund të shohim ikonat e famshme nga Star Wars në situata të sikletshme”, shton Agani.
Protagonistët e veprave dërgojnë ftesë për të luajtur e menduar
Siç thotë, Agani, e përbashkëta mes të gjitha veprave është se protagonistët duken të rehatshëm në botën e tyre të sfondit të bardhë duke na ftuar të luajmë dhe të mendojmë për deklaratat vizuale-tekstuale që shohim përpara.
Ekspozita është hapur të premtën, derisa disa prej veprave janë shitur akoma pa filluar ekspozita, gjë që e ka gëzuar edhe menaxheren e artistes.
“Disa vepra janë shitur, që është sukses i jashtëzakonshëm e që mua më vjen shumë mirë për faktin se kjo e konfirmon lidhjen e drejtpërdrejtë mes artit dhe artdashësit, pa interferenca të njoftësive dhe asociacioneve klanore artistike që janë të zakonshme në botën e artit”, përfundon ajo.
Ekspozita do të qëndrojë e hapur për një muaj, pra, deri më 18 dhjetor dhe veprat janë në shitje. /KultPlus.com
Dy artistë do të bëhen një në qytetin e Gjenevëz në Zvicërr, për të hapur një ekspozitë të vetme, ku takohen arti i fotografisë Mél Dos Santos dhe i pikturave të Ramë Beqirit, shkruan KultPlus.
Artisti Ramë Beqiri, shqiptari që jeton në Zvicër, do të prezantohet në këtë ekspozitë me 15 piktura, derisa 15 fotografi do t’i ketë edhe artistja tjetër.
Në një prononcim për KultPlus, Beqiri thotë se shpreson që do të shet piktura në këtë ekspozitë.
“Unë kam shitur piktura edhe nëpër ekspozitat e tjera, derisa shpresoj që një gjë të tillë ta bëj edhe këtu”. Beqiri gjithashtu njoftoi se pikturat e tij janë nëpër vende të ndryshme dhe gjithashtu ka pasur shumë klientë privat të cilat vazhdojnë të i mbajnë pikturat e tij.
Sipas Ramës, bashkëpunimi ka ardhur pas ekspozitës që ai ka pasur në Milano. “Aty është pëlqyer puna ime nga njohës të artit dhe kam marrë nje ftesë për të ju bashkuar artistëve të njohurë që do të marrin pjesë”, tha piktori.
Ndërkaq, Rama pas kësaj ekspozitë, në muajin dhjetor të këtij viti do të jetë pjesëmarrës në ekspozitën e radhës në Galerinë Pedrera.
“Mundësia për të marrë pjesë në një projekt të tillë siq është Pedrera në Barcelonë pa dyshim që është një privilegj për çdo artist, përpos që është një privilegj për mua është edhe nje arsye për të vazhduar këtë udhëtim të bukur”, thotë ai.
Ekspozita do të hapet nga 9 tetori në Galerinë “Hermance” dhe do të qëndrojë e hapur deri më 31 tetor.. /KultPlus.com
Maks Velo lindi në Paris, më 31 gusht të vitit 1935. Pas lindjes së tij, familja Velo u kthye përsëri në Shqipëri, në qytetin e Korçës, ku Maksi ka kaluar edhe fëmijërinë.
Vendi i origjinës së prindërve ishte Dardha. Pasi mbaron gjimnazin, ai vazhdon studimet pranë Institutit Politeknik, në degën e Inxhinierisë së Ndërtimit. Më pas specializohet për arkitekturë dhe në vitin 1960 merr pjesë në projektimin e parë që u bë në Tiranë. Ka punuar më tej pranë byrosë së projektimit të Tiranës. Pastaj, vitet ’78-’79 përkojnë edhe me periudhën më të vështirë të jetës së tij, pasi gjatë kësaj kohe, ai arrestohet dhe dënohet me dhjetë vjet burg.
Maks Velo është autor i një sërë botimesh si: “Kokëqethja”, “Palltoja e burgut”, “Thesi i burgut”, “Paralele për arkitekturën”, “Kohë antishenjë”, “Jeta ime në figura ” etj.
Si artist, ai krijoi në disa gjini të artit: pikturë, prozë, poezi, publicistikë sikundër ishte i angazhuar në çështje të aktualitetit shqiptar. Ai la një gjurme të pashlyeshme në emanicipimin dhe zhvillimin e artit shqiptar. / KultPlus.com
Adrien Brody është një nga aktorët më të famshëm të kohës sonë. Duke pasur shumë role dhe filma të mëdhenj nën rripin e tij, ai është mjaft ikonë në Hollywood. Brody është shumë i mirë në gjithçka që bën. Ai mund të bëjë komedi, dramë, aksion. Të shikosh Brody në ekran është si të shikosh një mjeshtër të bëjë punën e tij, dhe ai është ai që i bën filmat e tij shumë më tepër sesa duhet të jenë, transmeton KultPlus.
Pasi luajti në një sërë filmash të Wes Anderson, Brody ka bërë një punë të mrekullueshme. Për të mos përmendur filmat si “Pianisti” që i dhanë atij vlerësimin e kritikëve.
Pra, për të festuar ditëlindjen e 49-të të Adrien Brody, le të hedhim një vështrim në pesë nga filmat e tij më të mirë që duhet t’i shikoni patjetër. Tom Hanks bashkohet me Adrien Brody, Bill Murray dhe Tilda Swinton për Wes Anderson’s Next.
Artistët e vërtetë nuk vdesin kurrë. I tillë është aktori Faruk Begolli.
Me talentin e tij ai shkriu role të mëdha për të mbetur kështu një ndër figurat më të ndritura të kinematografisë shqiptare.
Figura e tij prej një djali tërheqës dhe plot sharm, ka bërë që ai ende të mbetet një ndër figurat më të dashura të artit shqiptar. Shumë nga fotografitë e tij, qoftë ato të ndara nga rolet e tij të shumta, apo fotografi të rastit, janë ende shumë të pëlqyera nga publiku që e deshi fort.
KultPlus, i ka përzgjedhur disa fotografi të Begollit ku ai shfaqet në momente të ndryshe gjatë karrierës së tij, qysh nga rinia e hershme e deri në ditët e fundit. Faruk Begolli lindi më 14 shkurt të vitit 1944 në Pejë, Kosovë, dhe vdiq më 23 gusht të vitit 2007, ishte një nga aktorët e mirënjohur në ish Jogosllavi duke arritur një famë shumë të madhe në mbarë Ballkanin dhe me gjerë. Ai studioi në Akademinë e Filmit dhe Teatrit në Beograd dhe diplomoi në vitin 1966.
Faruk Begolli ishte gjithashtu një figurë e rëndësishme e Teatrit dhe Kinematografisë Kosovare. Ishte bashkëthemelues i degës së Aktrimi të Fakultetit të Arteve të Universitetit të Prishtinës, ku edhe punoi si pedagog i lëndës së Aktrimit. / KultPlus.com Në vitet e 90-ta ai së bashku me Enver Petrovcin themeluan Teatrin “Dodona” në Prishtinë, në këtë Teatër ai angazhonte studentët e tij dhe aktorë të tjerë duke inskenuar shfaqje të ndryshme teatrale. Teatri “Dodona” u bë Teatri më i njohur në Kosovë gjatë këtyre viteve duke vazhduar deri më tani.
Krijimi i punimeve duke u përqëndruar në elegancë, është pikërisht ajo që artisti, Visar Kryeziu, tenton të shfaq çdo herë kur krijon diçka të re.
Butësia e lëvizjes, bukuria dhe thjeshtësia janë pikërisht “finesat” kryesore në punimet e artistit, i cili filloi qysh në moshë të hershme të merrej me art.
Në një intervistë për KultPlus, Kryeziu ndau rrëfime nga jeta e tij personale dhe gjithashtu pjesë të ndryshme nga puna e tij artistike.
“Arti figurativ gjithmonë më ka pëlqyer, qysh kur isha nxënës i shkollës fillore. Ngase vizatoja bukur si nxënës, më kujtohet kur mësuesja e vizatimit si për shaka i thonte shokëve e shoqeve të klasës se, po ua marrë unë Visarin tek klasa ime ku jam kujdestare e klases dhe po ua jap juve një tjetër. Ndoshta kjo fjalë ka qenë një shkëndijë dhe vullnet më tepër që t’i përkushtohem artit edhe më shumë”, ka thënë Kryeziu në një intervistë për KultPlus.
Ai gjithashtu tregon se është një person që nuk flet shumë në jetën reale, por këtë gjë e bën përmes artit.
“Nuk jam një person që flas shumë dhe pikërisht arti më plotëson, në njëfar mënyre je në ishullin tënd ku rregullat i bën ashtu si dëshiron ti”.
Së fundmi, ai ka punuar një figurë të mbretit shqiptar, Gjergj Kastriotit.
“Këtë punim e bëra sepse ai ishte frymëzim për secilin shqiptar dhe për secilin hero pasardhës të tij. E ruajti kombin tonë”.
Vizatimet e tij të fundit janë punuar me vetëm një vijë, një formë e artit minimalist, fans i së cilës është edhe vetë artisti.
“Pse me një vijë? Sepse jetojmë në një kohë moderne dhe në këtë kohë njeriu modern nuk i do më luftrat, ngarkesat e panevojshme, urrejtjen por, dashurinë, elegancen, abstrakten, thjeshtësinë, fantazinë etj. Vizatimi i Skënderbeut me një vijë mendoj se i ka të gjitha këto. Në këtë lloj arti e veçanta është se niset nga ajo që „më pak është më shumë“ që do të thotë ne veprën e artistit lihet vetëm e domosdoshmja, duke e zhveshur nga te gjitha ngarkesat tjera të panevojshme”.
Tutje, Visari tregon se si ka dëshirë që figurat e portretet ndërkombëtare t’i paraqes edhe te fëmijët e tij në banesën ku ai jeton.
Së sa shumë e dashuron artin dhe në veçanti krijimin e veprave me vetëm një vijë e dëshmojnë edhe njohuritë e tij në këtë fushë.
“Zvogëlimi dhe thjeshtëzimi i koncepteve, saktësia në linjat dhe që hapsira është një plotësim i veprës. „Vija është një pikë që shkon për tu shëtitur“ ka thëne artisti i famshëm zviceran Paul Klee”.
Ai thotë se vizatimet me një vijë janë pëlqyer nga shumë miq të tij, të cilët e kanë pasur mundësinë t’i blejnë në uebfaqen e tij në rrjetet sociale.
Profesioni i tij është fotograf i pavarur, përmes së cilës edhe punon dhe vepron në shtetin e Zvicrës, konkretisht në Cyrih.
“Fotografinë e kam profesion. Ka qenë një premtim i pathënë ndaj prindërve të mi që të punoj në profesionin tim kudo që të jem. Mundi dhe sakrifica e tyre për të më shkolluar nuk ishte aspak e lehte e që nuk mundem dot ta harroj. Më vjen mirë që kemi një portal si Kultplus, e bëni një punë të shkëlqyer për artin dhe shumë të nevojshme për ne”, thotë ai në fund.
Disa prej portereteve që ai i ka punuar gjatë muajve të fundit, mund t’i shihni më poshtë. /KultPlus.com
Ndonëse është larguar nga atdheu qysh fëmijë, madje dhe ëndrrat e majat e sukseseve po i realizon dita ditës në tokën e ëndrrave, Edon Molla nuk harron të përmend faktin se krenaria më e madhe është prejardhja e tij, shkruan KultPlus.
“Jam jashtëzakonisht krenar që jam shqiptar, mendoj se është aq e bukur sa kemi kapërcyer kaq shumë dhe njerëzit tanë vazhdojnë të frymëzojnë, duan dhe mbështesin njëri-tjetrin”, fillon kështu tregimin për jetën dhe sukseset e tij Molla.
Kompozitor, këngëtar e producent, të gjitha këto të mbërthyera në karakterin e tij, i hapën rrugë duke mundësuar që zëri e kompozimi i tij të jenë muzika e filmit ‘Mmmmm (Sound of Pain)’, që tashmë është nominuar për çmimet Oscar.
Edon Molla nga New Yorku, ka dhënë një intervistë për KultPlus ku ka rrëfyer emocionin e pas marrjes së këtij lajmi, duke potencuar se ende i duket e pabesueshme.
“Unë ende nuk e besoj që kemi arritur të jemi pjesë e nominimeve Oscar. Të jesh pjesë e një filmi të fuqishëm dhe të tregosh një histori të vërtetë rreth problemeve klimatike e bënë atë që të ndikoj më shumë. Regjisori dhe pjesa tjetër e ekipës së filmit kishin qëllim që të tregojnë një histori që duhej të tregohej dhe unë jam shumë i lumtur që kënga ime e interpretuar dhe kënduar nga unë ka gjetur një përdorim pozitiv”, pohoi Molla.
Tutje ai tregon se Jubair Muhammed, producenti i muzikës së filmit, ishte ai i cili kishte dëgjuar albumin e tij ‘For Merita’, ku dhe ishte lidhur aq fort me tekstin dhe mesazhin e këngës dhe më pas i kishin kërkuar Edonit që të krijonte kolonën zanore për filmin e tyre.
Për Mollën, pjesa më e vështirë e kompozimit të kësaj kënge që tashmë është përdorur si kolonë zanore në filmin ‘Mmmmm (Sound of Pain)’, ishte fakti që duhej të përdorte imagjinatën për të vizualizuar atë që supozohej të ndodhte në film.
“Kam kaluar rreth një javë duke shkruar këngën dhe mendoj se pjesa më e vështirë ishte fakti që nuk e kisha filmin përpara meje në mënyrë që ta shkruaja tekstin. Unë duhej të përdorja imagjinatën time, skenarin dhe imazhet nga filmi për të shkruar një këngë që tregonte historinë që regjisori dëshironte të rrëfente”, tha Edon Molla për KultPlus.
Por, rrugëtimi drejt muzikës i Edonit, nuk fillon këtu dhe nuk është nga historitë e zakonshme sepse në vitet e hershme, ishte basketbolli ai që kishte zënë primatin në jetën e tij. Siç e përshkruan dhe vetë për KultPlus, takimi me Roberta Flack, fituesen e çmimeve Grammy i ndryshoi atij jetën.
“Kam punuar si mirëmbajtës në ‘The Dakota’ në verën e vitit 2015 ndërsa isha në kolegj dhe akoma luaja basketboll në atë kohë, pata mundësinë të këndoja një këngë origjinale për Roberta Flack. Kur më dëgjoi teksa këndoja, asaj i pëlqeu zëri im dhe kërkoi që unë të interpretoja e të shkruaja këngë me të. E dija që muzika ishte profesioni im kur një legjendë si zonja Flack shfrytëzoj kohën e saj të çmuar dhe tërë atë verë e kalova duke krijuar muzikë që do ta kujtoj përgjithmonë”, rrëfeu ai.
Disa vite pas këtij takimi, në Janarin e vitit 2019, Edon Molla publikoi këngën e tij të parë solo, të titulluar ‘Tears’. Molla lansoi albumin e tij të parë ‘Alone’ në vitin 2019, kurse albumi i tij i dytë ‘For Merita’, u lansua në tetor të vitit 2020, emri i të cilit përkon me historinë e një gruaje që lufton me kancerin.
“Albumi im ‘For Merita’ ka arritur mbi tre milion dëgjime nëpër platformat digjitale, dhe unë jam përgjithmonë mirënjohës për njerëzit që lidhen me muzikën time”, vazhdon rrëfimin tutje Molla.
Krejt në fund, Edon Molla ka pohuar se ka dëshirë të bashkëpunoj me artistë dhe producent shqiptarë. Madje ai ka bërë të ditur se tashmë ka një bashkëpunim me një artist shqiptar i cili pritet të publikohet së shpejti, por këngëtari nuk ka shpalosur më shumë detaje.
“Nëse ka ndonjë artist që po e lexon këtë, mos u trembni dhe më drejtohuni drejtpërdrejt në Instagram nëse dëshironi të punoni së bashku”, përfundon kështu intervistën Molla. / KultPlus.com
“Isha i ftuar të luaja në Kremlin dhe aty ndodhej Putin, familja presidenciale dhe politikanë. Aty luajta me orkestrën e mrekullueshme. Putin tha se ishte e mrekullueshme dhe më ftuan në Moskë për disa herë të tjera”.
Elvin Hoxha është djali i muzikantit të shquar shqiptar nga Shkodra, Hajredin Hoxha, i cili është larguar nga Shqipëria në vitet ’90. Ai është gjithashtu edhe djali i një artisteje të njohur nga Ajzerbaxhani, Nermin Ganijev.
Elvini është cilësuar si “Paganini shqiptar” dhe në një konkurs ndërkombëtar që është zhvilluar në Shangai të Kinës, me më të mirët e më të mirëve, ai është renditur në 8 muzikantët më të mëdhenj të botës. Ai është vetëm 24 vjeç dhe me performancat e tij ka pushtuar skenat botërore. Madje edhe Putin e pëlqen shumë.
Elvini ishte në një lidhje “Skype” nga Gjermani me emisionin “Shqipëria Live” për të folur rreth suksesit të tij, si dhe për objektivat që ka për të ardhmen. Elvini ka treguar se që kur ka qenë 4 vjeç, gjyshja e tij dëshironte që të bëhej violinist.
Ai u shpreh se më shumë luan në Evropën perëndimore dhe në Turqi. “Por kam qenë edhe në Shqipëri për të takuar familjarët e babait, por edhe për koncerte, në Shkodër dhe në Tiranë”, shtoi violinisti. I pyetur nëse është e vërtetë se Vladimir Putin e pëlqen shumë atë, Evini tregoi se si është njohur. “Isha i ftuar të luaja në Kremlin dhe aty ndodhej Putin, familja presidenciale dhe politikanë. Aty luajta me orkestrën e mrekullueshme. Putin tha se ishte e mrekullueshme dhe më ftuan në Moskë për disa herë të tjera”, vijoi ai. I pyetur se pse jeton në Gjermani, duke qenë se është lindur dhe rritur në Turqi, Elvini tha se ka profesorin e tij në këtë shtet.
“Gjermania është një prej vende më të rëndësishme për muzikën klasike. Erdha për të studiuar me një profesor shumë të mirë të violinës. Dua që edhe emrin tim ta bëj më të njohur në Evropë”, rrëfeu violinisti. Gjithashtu Elvini tregoi se ka objektiva për të ardhmen e tij, ai dëshiron që të bëhet një solist. “Dua të jem një solist, më pëlqen orkestra, por dua të luaj në salla ta mëdha që të luaj vetëm. Dua të jem Elvin Hoxha nga Shkodra, dua të jem vetvetja, dua të krijoj emrin tim”, tha ai, i cili shtroi se për t’u bërë violinist i suksesshëm duhet të punosh të paktën 4-5 orë çdo ditë. Hoxha tregoi në fund se në prill do të vijë në Tiranë, pasi është i ftuar që të jetë pjesë e një koncerti. / KultPlus.com
Në China Printmaking Museum – Shenzhen, është hapur ekspozita kuratoriale e grafikes kontemporane e Evropës Qendrore dhe Lindore. Kuratori Veliko Marincheski i ka përzgjedhur për të ekspozuar në China Printmaking Museum njëzet artistë evropianë me gjithsej 71 punime, përcjellë KultPlus.
Në ekspozitë marrin pjesë doajenët e grafikës kontemporane të cilët kanë lënë gjurmë në grafiken evropiane dhe botërore si: Jiri Anderle, Albin Brunovski, Paul Wunderlich etj. Një pjesë e veprave të grafikes janë huazuar nga koleksionet e museumeve dhe galerive evropiane.
Në këtë ekspozitë, artisti kosovar Agim Salihu, i ftuar nga kuratori Veliko Marinchevski, e përfaqëson grafiken evropiane dhe Republikën e Kosovës.
Ekspozita e Grafikes e Evropës Qendrore dhe Lindore u realizua me ndihmën dhe kontributin e menaxhmentit të China Printmaking Museum, zotëri Li Kang, dhe drejtorit të departamentit ndërkombëtar të Muzeut, Zhao Jiachun, të cilët mundësuan të realizohet ky projekt i madh.
Ekspozita u realizua edhe me mbështetjen Evropiane të Galerisë ‘Epruve D’artiste Antverpen’, zotëri Chris Verheyen dhe Dr. Jaques Montermals collection. / KultPlus.com
Mustafa Arapi ishte artist i cili davarinte mjegullën që shpërfaqte krijimin dhe i jepte kuptim efekteve të dritës me ngjyra që përplaseshin në krejt arkitekturën e në objekte lokale tjera.
Ky ishte njëri prej efektve që përpilonte ballafaqimin e ngjyrave dhe përfitimin e thellë shpirtëror. Hija e ngjyrës që shpërfaqej nga qielli veçanërisht rretë ishin gri dhe nuk shqetësohej fare a kapte atë realitetin objektiv siç ishte, por më tepër ashtu siç e ndjente në një formë subjektive. Zëri i tij i brendshëm refelktonte në krejt pikturën dhe rrezet e diellit binin në çdo pjesë të saj dhe hija që krijohej merrte ngjyrën gri, okër dhe blu. Peizazhet e Arapit ishin të veçanta dhe krejt ajo ngjyrë dukej si meteor dhe rreze drite e ti sapo kuadron dhe soditë njërin nga peizazhet e tij ndjen shumë emocion, dëlirë, ekstazë, metafizikë, të rritet ritmi i zemrës dhe nga pulsimi i madh përjeton atë ekstazën e dehjes greke. Sapo vështron lëvizjet e brushës që jep atë lëvizjen dhe luhatjen ose përplasjen qoftë të lehtë qoftë të ngadaltë, gjithmonë endesh matanë kodrave drejt horizontint pafund dhe ndjehesh shumë mirë, i relaksuar dhe i qetë e krejt kjo qetësi dhe mrekulli ndodhej në shpirtin e artistit.
Peneli i tij ishte simfoni dhe këto tinguj shkundnin gjethet nga pemët duke krijuar melodi dhe ritëm nëpër fusha të pikturuara ose peizazhe afër qyteteve që binte një arkitekturë e shtrirë në një kompozicionon sa horizontal aq edhe vertikal. Brusha e tij ishte filozofi e brendshme e shpirtit me plot tregime. Janë tregime të ngjeshura me ngjyrë u bën pjalm, ndjesi dhe pikturë e në këtë pikturë që pak kush ka vënë re forma çudake nga infiniti, mistike, lojë nga agnostikja drejt një labirinthi të realiteteve nga ëndrrat e në esencë eshtrat dhe tuli i tyre dukej real. Këto forma janë tej konkretes, reales, aspak të rëndomta, poetike që i bashkon surealja.
Mustafa Arapi dje iku nga kjo botë për t’u përjetësuara krijimtaria e tij. I lehtë të qoftë dheu!
Mustafa Arapi ka lindur më 23 korrik 1950 në Tiranë. Ai u diplomua në Akademinë e Arteve në vitin 1979 për pikturë. Pas studimeve ai filloi të punonte si restaurues i veprave të artit bizantin në Institutin e Monumenteve të Kulturës në Tiranë.
Ka punuar si profesor në Akademinë e Arteve nga viti 1985 deri më 1991. Pastaj, gjatë viteve 1993-2006 ishte shef i Departamentit të Punëve të Artit në Institutin e Monumenteve të Kulturës. / KultPlus.com
Shtëpia që këngëtari anglez James Blunt dhe familja e tij kanë në Ibiza, afër Santa Gertrudis në Spanjë, ka qenë cak i hajnave gjatë orëve të para të së enjtes së kaluar. Hajdutët morën të gjitha veshmbathje të artistit, një orë nga gjyshi i tij dhe një bajonetë nga koha kur Blunt shërbente si ushtar në Kosovë, raporton Dario de Mallorca.
Këngëtari ofron një shpërblim financiar nëse hajnat ia kthejnë disa prej gjërave që ia vodhën, pasi ato Blunt i konsideron “të pazëvendësueshme” për shkak të vlerës së tyre të madhe sentimentale.
Policia dyshon se tre burra hynë në shtëpinë, pasi familja e këngëtarit gjeti tri gjurmë gishtash të panjohur në shtëpi, njoftoi gruaja e Blunt, Sofia Wellesley. Shtëpia ishte rinovuar kohët e fundit dhe ishin punësuar disa punëtorë të jashtëm.
Hajdutët morën këmisha të Blunt, syze dielli dhe sende të shumta tjera nga këngëtari, përveç manshetave prej ari, një ore xhepi që i përkiste gjyshit të tij dhe një bajonetë nga koha kur Blunt shërbeu si ushtar në luftën e Kosovës.
Artisti, në një deklaratë për Diario de Ibiza, ka thënë se e kupton që “këto janë periudha të vështira në ishull për shkak të krizës së madhe të shkaktuar nga Covidi” dhe ka kërkuar vetëm kthimin e gjësendeve që ai i cilëson të pazëvendësueshme.
Blunt, me disponim të mirë përkundër asaj që ndodhi, ka thënë: “Hajdutët morën rreth 100 artikuj, përfshirë një qilim të bardhë dhe një tjetër të lëkurës së lopës që gruas sime nuk i pëlqente, kështu që unë dyshoj se ajo mund të jetë përfshirë. Ata gjithashtu morën të gjitha bluzat e mia, kështu që ato nuk duhet të kenë shije shumë të mirë të estetikës, pasi unë nuk jam i njohur për stilin tim. Por seriozisht, unë e kuptoj se është një kohë e vështirë për shumë njerëz në ishull dhe trishtimi im i vetëm i vërtetë është se ata morën disa mansheta dhe një orë xhepi të vjetër që i përkisnin gjyshit tim dhe një bajonetë nga koha ime si ushtar në luftën e Kosovës më 1999. Unë me kënaqësi do të paguaja një shpërblim për kthimin e tyre dhe ata mund të kontaktojnë me mua në emailin [email protected]”.
Ai dhe gruaja e tij kanë bërë një njoftim përmes rrjeteve sociale dhe kanë treguar se ofrojnë shpërblim financiar për ata që mund t’i informojnë mbi vendndodhjen e sendeve të tyre të vjedhura. Policia dhe Garda Civile vazhdojnë hetimet.
Blunt shërbeu si ushtar i NATO-s gjatë luftës në Kosovë më 1999. Pas largimit nga ushtria, ai u bë i famshëm në vitin 2004 me publikimin e albumit të tij debutues Back to Bedlam, duke arritur famë në të gjithë botën me “You’re Beautiful” dhe “Goodbye My Lover”. /Express/ KultPlus.com
62 më parë u nda nga jeta Artisti i Popullit, Zef Jubani.
Më poshtë po ju sjellim kujtimet e regjisorit të viteve 50-ta në Teatrin “Migjeni”, mikut të tij , Artistit të Popullit Lec Shllaku: Ja si ishin ditët dhe orët e fundit të jetës së aktorit Zef Jubani.
Ato dit kisha përkthye nji komedi të re të Goldonit, ” Dy binjokët venecianë” e cila i kishte pëlqye shum Zefit.
Në mbledhjen e këshillit artistik, kur të gjitha aktivitetet ishin pezullue për t’i lshue vend operës ” Mrika” Zefi propozoi që të merreshim me komedinë e Goldonit, jasht planit të shfaqjeve vjetore.
Unë kisha bisedue me Zefin qysh ma përpara dhe i kisha propozue që dy përsonazhet binjokë, Toninon e Zaneton, t’i luante nji aktor i vetëm, vetë Zefi, që të krijonte nji model tjetër, të ri, interpretimi, me të cilin do të lente nam të ri, për të mos u harrue kurr, si atë të 52- shit me ” Koprracin”.
Në kohën që e pat lexue komedinë, u pat entuziasmue prej ofertës sime e u tregue i gatshëm për të marrë përsipër rolet e dy binjokëve së bashku. Rashë në marrveshtje me te me ujdisë mundsi e mbushjes s’ intervaleve, herë me muzikantë, herë me spostim të ndonjë epizodi të mavonshëm, sigurisht pa e luejtë tekstin e autorit, megjithse vetë teksti i premtonte të gjitha mundsitë për t’i hapë shtek të lirë aktorit me i pērballue të dy aktorët binjokë. Në trutë e mija shfaqja sillej si në film, orë e ças e kisha vizion të kjartë për të. Kshtu kishte kohë të mjaftueshme për të ndrrue rrobat e për të krijue alibitë e nevojshme, por atë ditë, në kolektiv, u step. As njenin prej varianteve nuk e pranoi. Me shum keqardhje u tërhoq e kërkoi me shkue në Tiranë, për t’u kontrollue për stomakun, që s’po i jepte nji ças qetësi e që, në të verteten, ai nuk e dinte se ajo në stomak, por në zemër e kishte të keqen e madhe, që mbas pesë ditësh, do t’i sillte deken.
Përveç atij, askujt tjetër, nuk mund mund t’i besoja nji detyrë kaq të vështirë skenike. Zef Jubani dinte me qënë i gzueshëm e brilant, si te ” Agimi”, por edhe i randë, naiv e serioz, si te Vuksan Gjoni. Po kto ishin edhe karakteret e Toninos e Zanetos. Ai përmblidhte dy të kundêrta, që së bashku me mjeshtrinë e maskimit e të pajtimit, do të kishin pasë nji pritje të papame në teatër.
U caktue të fillohej puna ditën e hanë, me 1 dhjetor ’58, me dy aktorë të tjerë në rolet e binjokëve.
Po ç’ e papritun e idhët !
Zef Jubani diq në skenen e teatrit, në duert tona, e atë mbramje do të jepej aty premiera e operës së parë shqiptare.
Nji gjurulldi si atë nuk e kisha pa asnjiherë mbi tokë. Nji konfuzion, ku dhimba e shqetësimi përzieshin bashkë e krijonin nji gjendje shpirtnore të padurueshme. Gjithata njerz prej katër anëve të vendit, gjithato makina në sheshin përpara teatrit e gjithata qytetarë, disa të topitun prej humbjes s’artistit të madh, tjerë të prekupuem për të gjetë ndonji biljetë për shfaqjen e saj mbramje, nji shko e eja njerzish, tufa lulesh, që vinin prej serash, qysh heret, për artistët e ” Mrikës”, kunora, që hynin e delnin prej skenografisë për t’u vu banderola të kuqe prej kumashi, ku do të shkruhej: ” Zefit të dashtun… artistit…Në kujtim të mbramë….”, organizimet, për dy shfaqje të ndryeshme, që s’ kishin asgja të përbashkët me njana tjetren, na e lnurnin shpirtin e zemren tonë si me gërhanë.
Në nji qoshe të kabinës së tij, ku kishte korespondencen personale, revista, fotografi e objekte të vogla të roleve të tija, punuem nekrologun, që u botue të nesërmën në gazeten qendrore bashkë me fotografinë e tij. U morem, pa humbë kohë, me funeralin e Zefit.
Në paraditën e ditës tjetër, kur jehona e duertrokitjeve të stuhishme të suksesit t’operës së parë shqiptare, nuk ishte largue ende prej atmosferës së teatrit të ri e kur ende pastrueset nuk e kishin fshi pluhnin e kambëve të tyre prej dyshemeve të vizatueme me figura gjeometrike, trupi i artistit të madh u ekspozue në hollin kryesor të teatrit.
Të panumërt përsonat e të gjitha moshave e kategorive i dhanë lamtumirën e fundit e banë rojen e nderit para kufomës së tij, ata që për aq kohë i kishte gzue e pasunue shpirtent e tyne me rolet e shumta, që kishte luejtë në skenë.
Nji funeral i papamë ma në qytet qysh prej atij të mikut të tij, Dr. Frederik Shirokës, e përcolli trupin e artistit në Vorrezën e Rrmajut, ku i takoi me u prehë në nji vorr afër Idromenos.
Ditën e merkurrë, në studion e aktorëve, në praninë e familjarëve të tij e të nji protokolli njerzish të veçantë, autoritetet e njerêz të letrave, të skenës e t’arteve, u zhvillue ceremonia rrënqethëse e apelit, që i godiste thellë zemrat tona.
Me vendim prej nalt, në këtë ceremoni u shpall edhe emni i ri, qe i jepej studios s’aktorëve të Teatrit ” Migjeni”, ai i Zef Jubanit. / KultPlus.com
Artistë në kuptimin e plotë të fjalës. Adem Mikullovci përveç skenën e ekranin, e zotëronte mirë edhe vizatimin, shkruan KultPlus.
Mikullovci i cili vdiq ditën e djeshme në moshën 82 vjeçare, ka lënë një zbrazëti të madhe tek të gjithë ata që e njohën. Ndarja me këtë ikonë të artit kosovar po del të jetë shumë e vështirë.
Deputeti nga radhët e Lëvizjes Vetëvendosje, Salih Zyba, ka ndarë disa vizatime të ish-deputetit dhe aktorit të njohur kosovar, Adem Mikullovcit.
Sipas Zybas, këto vizatime artisti i ka realizuar gjatë seancave në Kuvendin e Kosovës.
“Përmes disa fotografive nga vizatimet e çastit të shokut të bankës Adem Mikullovci, në Legjislaturën e VI në Kuvend, kujtojmë dhe nderojmë kontributin e tij jetësorë”, ka shkruar ai. / KultPlus.com
Artisti kosovar, i cili shumë shpesh i vetëm proteston për zhvillime të ndryshme në Kosovë, së fundmi ka protestuar për marrëveshjen që pritet të nënshkruhet sot mes Kosovës dhe Serbisë, shkruan KultPlus.
Për KultPlus, i riu i njohur me emrin artistik “I Am I” ka thënë se performanca e ditë së sotme trajton temën e katër shtatorit dhe marrëveshjes që pritet të ndodhë.
“Kjo është performanca protestuese artistike e radhës, në kuadër të konceptit ‘the art of protest’, që trajton temën e sotshme të 4 Shtatorit, të marrëveshjes së mundshme mes Kosovës dhe Serbisë në Washington DC”, ka thënë ai në një prononcim për KultPlus.
“I Am I” gjatë ditës së sotme ka publikuar disa foto përballë ndërtesës së qeverisë së Kosovës.
‘Banana Republic. Ki kujdes, ki kujdes nga bananja! Cool and Dullë Bananas”, ka shkruar ai.
Në fotografitë e postuara ai gjithashtu ka të mbyllur gojën me një banane kurse në hartën e bërë me banane, për pjesën veriore të vendit ka përdorur banane të dëmtuara./ KultPlus.com
Frymëzimi mund të vie kudo e kurdo prandaj dhe një artist asnjëherë nuk e di se nga do ti vie ideja për krijimin e tij të ardhshëm.
Remington Robinson nga Chagrin Falls, Ohio, nuk e ka menduar asnjëherë si ide krijimin e një arti të tillë pas transferimit në Boulder, Colorado. Si një artist me një pasion për pikturimin e maleve, Robinson pëlqen të kalojë kohë në natyrë dhe në një nga këto ekspedita frymëzuese, ai erdhi me një qasje të re brilante ndaj artit. Ai filloi të krijojë mini piktura marramendëse, të cilat zinin vendin në një kuti prej teneqeje “Altoids”.
“Kam parë dikë tjetër duke bërë diçka të ngjashme, dhe gradualisht edhe vetë fillova që të pikturoj gjëra më të vogla dhe më të vogla, derisa një ditë thash ‘pse jo?’. Prandaj fillova të bëja piktura të tilla. Kjo ka filluar rreth tre vite më parë”, ka thënë artisti për mediat e huaja, përcjellë KultPlus.
Nëse mendoni se pikturat mund të humbnin hijeshinë dhe vlerën e tyre kur futen në një kuti të vogël, duhet të shikoni veprat e artit të Robinsonit. Artisti arriti të kapte bukurinë e peizazheve pa e cenuar, pavarësisht nga madhësia e kufizuar e kanavacës së tij.
Artisti ka shpjeguar se frymëzimin për punën e tij e gjenë nga vetë natyra. “Frymëzimi më i madh për punën time është vetë natyra. Unë konsideroj se çdo pikturë e vetme që prodhoj është një studim i ligjeve krijuese-natyrore që rregullojnë gjithë natyrën, të cilën unë e mësoj pjesërisht përmes përvojës sime, dhe pjesërisht nga një njohës dhe mësues imi shumë i veçantë, autori im më i preferuar zviceran ‘Billy’ Eduard Albert Meier. Meier ka shkruar mbi 60 libra që merren me natyrën e realitetit, shkakun dhe efektin. Gjersa unë jam duke pikturuar ndjej një soditje të thellë për gjërat të cilat ky autor i ka shkruar. Por edhe puna e Claude Monet dhe piktorëve të tjerë më jep motivim që unë të vazhdoj me artin tim dhe të përmirësohem çdo ditë e më shumë.”
Robinson për mediat e huaja ka thënë se realizimi i një pikture të tillë i merr 1 deri në 3 orë, megjithatë ka pasur raste kur i janë dashur edhe 6 orë për të përfunduar një pikturë të vogël. Ai gjithashtu ka shtuar se në të ardhmen dëshiron që të hulumtoj Evropën dhe të bëjë piktura edhe atje, ngase peizazhet e gjelbërta e kanë mahnitur çdoherë. / KultPlus.com
Misioni i artistit francez Julien “Seth” Malland, ose Globepainter si e quan ai veten, është të mbuloj botën me artin e tij shumëngjyrësh.
Orgjinaliteti i artit të tij qëndron në përfshirjen e simboleve lokale dhe subjekteve që e rrethojnë. Mesazhi i pikturave është i gjallë dhe politikë në të njetën kohë.
“Jam frymëzuar nga mjedisi ku jam duke pikturuar. Mund të jetë një situatë sociale, kulturore ose politike, ose vetëm forma e murit”, tha Malland. Kur u pyet se sa kohë duhet për të krijuar një pjesë, artisti tha: Mund të duhen disa orë për një copë të vogël dhe për muret e mëdha – nga tre ditë në një javë.
Artisti me origjinë nga Parisi ka qenë aktiv që nga vitet ’90. Ai botoi dy libra për udhëtimet e tij dhe artin në rrugë. E fundit quhet “Extramuros”. / KultPlus.com
Seth përpiqet të përfshij në artin e tij edhe komunitetin lokal. Një nga mënyrat është fotografimi i tyre pranë pikturave murale.
Prindërit e tij kanë lindur në Maqedoni, në një fshat të vogël të quajtur Kërçovë. Më pas janë transferuar në ShBA bashkë me prindërit. Atje shkuan në shkollë dhe u martuan në Ilinois. Më pas ka lindur djali i tyre, Adem Dalipi i cili sot është 17 vjeç e që po mahnitë me talentin e tij në muzikë, shkruan KultPlus.
I
lindur dhe rritur në Amerikë, Ademi ka treguar për KultPlus se jo çdo gjë ishte
e lehtë për familjen e tyre në këtë vend të madh.
“Unë
kam lindur në Amerikë më 2003 (tani jam 17-vjeç) dhe jam rritur aty. Prindërit
më merrnin bashkë me vëllain dhe ktheheshim verës në shtëpi për ta vizituar familjen
dhe për të mësuar më shumë rreth fshatit dhe kulturës sonë. Në Amerikë pata
shumë keqkuptime për shkak të emrit, por sidoqoftë sfondi im kulturor ishte i
ndryshëm sepse ne angazhoheshim në komunitetin shqiptar që na rrethonte.”
Por,
talenti i tij për muzikë ra në sytë e profesorit qysh në klasë të tretë, kështu
ai paralajmëroi nënë e tij që djali
kishte “vesh për muzikë”. Kjo i ndihmi Ademit për të nisur rrugëtimin e tij,
fillimisht duke mësuar kitarë e më pas nis të këndojë dhe të mësojë instrumente
të tjera.
“Kam shkruar muzikën time qysh kur isha 11-vjeç. Prindërit e mi nuk qenë marrë me muzikë, prandaj ishte pak e vështirë për mua. Ata filluan të shohin seriozitetin tim dhe kështu nisën të më mbështesin. Së bashku gjetëm mundësi për të krijuar lidhje me njerëzit në industri.”, ka treguar Ademi i cili aktualisht ka filluar të prodhoj dhe regjistroj muzikë në studio, ku i ka dy këngë që i ka shkruar vet. Ndërsa, këtë verë, do ta lansoj një EP që ka pasur mundësi ta incizoj profesionalisht në Los Anxhelos, Kaliforni.
Një
ndër mundësitë më të mira që i ka ardhur në duar, si një djalë i ri në këtë
fushë, është edhe ftesa për audicion në “American Idol”. Ishte vera e vitit
2018, kur sapo kishte mbaruar disa incizime në Toronto të Kanadasë dhe një
producent nga “American Idol” e ftoi në audicion. Atë kohë ishte vetëm 15-vjeç,
dhe kishte fatin të merrte tiketën e artë nga një juri e përbërë nga këngëtarët
e famshëm si: Lionel Richie, Katy Perry dhe Luke Bryan.
“Pas
kësaj unë kam shkuar edhe në “Javën e Hollivudit”. Kjo shfaqje më dha besim të
madh që unë do të jem artist serioz në të ardhmen, dhe kjo do të më ndihmojë për
lidhje të reja me industritë muzikore”.
Amerika ka një treg të gjerë të muzikës, artistë nga e gjithë bota vërshojnë drejt këtij vendi për të realizuar ëndrrat e tyre, por Ademi beson fuqishëm se do të sigurojë vendin e vet dhe audienca do ta mbështesë.
“Kam
një sfond unik në muzikë, me ndikim të madh nga bluzi. Duke qenë se vet i
shkruaj këngët e mia, besoj se audienca do të më mbështesë në rrugëtimin tim.”
Ndërsa, ka vetëm 3 javë që ka publikuar këngën e re të cilën e ka prodhuar vetë. Kënga titullohet “Wanting for you” dhe është shoqëruar edhe me një videoklip mjaft të këndshëm. Kënga është pritur shumë mirë dhe Ademi pohon që ka marrë mjaft kritika pozitive.
Duke
qenë në fillet e karrierës, padyshim që ai ka shumë ëndrra që pritet t’i
realizojë. Një ndër to është edhe bashkëpunimi me John Mayer.
“Një
nga inspirimet e mia më të mëdha, do të ishte gjë e mrekullueshme të bashkëpunoja
me të. Një tjetër artist që më vjen tani në mendje është Mac Ayres.”
Ndërsa,
i pyetur për sukseset e vajzave shqiptare si: Rita Ora, Dua Lipa, Bebe Rexha e Ava Max të cilat tashmë
kanë prekur majat e muzikës botërore, Ademi thotë se ky është qëllimi dhe ëndrra
e tij.
“ I respektoj të
gjithë shqiptarët që kanë arritur, pasi është e vështirë të kesh sukses në këtë
industri. Bebe Rexha dallohet sepse ka pasur shumë vështirësi me të cilat është
përballur derisa ka arritur aty ku është.”
Muzikë
shqip pohon që dëgjon pak, megjithatë ka dy artistë aktual që i dëgjon, ai është
Ledri Vula dhe Gashi.
“Dëgjoj
gjithashtu grupin “Elita 5”, babai im e shijon muzikën e tyre”, pohon Dalipi i
cili shprehet i gatshëm për bashkëpunime me artistët shqiptarë.
Përderisa
në Maqedoni ai shkon shpesh për vizitë bashkë me familje, Kosovën ende nuk ka
pasur rast ta vizitojë. Por ai ka plan që këtë verë të vizitojë natyrën dhe
bukuritë shqiptare dhe gjithashtu shpreh dëshirën që të perfomojë në Kosovë apo
Shqipëri.
Rrugën
e nisur e sheh të gjatë dhe të suksesshme, por për këtë ai është duke punuar
shumë. Dalipi po planifikon që ta lëshoj EP-në shumë shpejt, por për shkak të
Covid-19 gjithçka ka mbetur pezull.
Krejt për fund, artisti i ri ka një mesazh për të rinjtë shqiptarë: Gjeni diçka që me të vërtetë doni ta bëni dhe bëni gjithë përpjekjet tuaja që ta arrini atë. Punoni shumë dhe tregohuni të durueshëm! / KultPlus.com
“Në të ardhmen, të gjithë do të jenë të famshëm për 15 minuta” – thoshte shpesh duke qeshur.
Andy Warhol një prej legjendave të artit të pikturës dhe themeluesve të Pop Artit i cili nuk i harroi kurrë ligjet e krijimit sipas të bukurës dhe idealit artistik,
Për Andyn, një artist ishte dikush që prodhon gjëra që njerëzve në fakt, nuk i hyjnë fare në punë. E megjithatë, është gjithmonë mirë t’u dhurosh diçka njerëzve.
Çuditërisht nuk donte të bëhej piktor. Dëshira e kahershme e tij ishte të bëhej balerin. Por jo një balerin dosido. Një balerin i Tip-Tap.
Sa herë gazetarët e pyesnin jepte gjithmonë përgjigje interesante. Përgjigje-këshilla nga të cilat në fund pyesje veten përsëri: “A duhet besuar ky njeri?”
Si mund të ishte aq i ditur? Si vallë orientohej nga disa të dhëna të hulumtimit të përhershëm që e karakterizonin nga njëra anë e realitetit (të jetës njerëzore), e nga ana tjetër të lidhjeve të pandara e të brendshme të mendimit estetik dhe praktikës artistike.
Andy nuk udhëtonte kurrë pa aparatin e tij fotografik. Kudo ku shkonte, aparati ish pjesë e pandarë. I pëlqente të vërtiste kureshtjen sikundër vërtiten sytë. Ngado!
Ai e dinte sekretin e jetës. Atë që ne vazhdojmë komplikojmë ndërsa është kaq e thjeshtë :
“Të kesh gjithmonë diçka për të parë është një arsye për t’u çuar në mëngjes.”
Thoshte se Pop-Arti , ishte një mënyrë për të dashur gjërat.
Ky artist i rrallë dinte dhe donte shumëçka.
Pa e vrarë mendjen për njerëzit.
Kur e pyesin një ditë: “Po njerëzit, çfarë mendojnë njerëzit për ty?” – përgjigjet:
“Shumë kritikë dhe shumë njerëz kanë menduar gjithmonë se isha ASGJË si person dhe ASGJË si artist. E kjo nuk ndihmon aspak në konceptin e ekzistencës. Por pastaj kuptova se vetë ekzistenca nuk është asgjë dhe u ndjeva mirë. Pse do thoni? Sepse jam i sigurt se njerëzit nëse do të shiheshin në pasqyrë nuk do të shihnin ASGJË.
Njerëzit thonë se janë pasqyrë.
Por nëse një pasqyrë shihet në pasqyrë, çfarë gjen?”
Reklamat ishin një tjetër pasion i tij i madh,m. Sidomos riprodhimi i Coca-Cola-s, për të cilën ai kishte një tjetër përgjigje kur e pyesnin “Përse?”.
“Sepse, më pëlqen shumë Amerika. Të blesh është më Amerikane se të mendosh.”
Në pothuaj gjithë punët e tij, specifikisht Marilyn Monroe, mund të shquajmë bërthamën e ndërgjegjes së vet të cilën ai e përshtat dhe rindërton duke aktivizuar mendimin dhe nevojën; që bashkë nuk bëjnë asgjë tjetër veçse realizojnë njohjen dhe drejtimin e duhur për një krijim të strukturuar estetik-artistik.
Thuajse tërë jetën e shkoi në hotel, sikundër shumë prej artistëve me famë Oscar Wilde, Gabrielle Bonheur (Coco Chanel), Ernest Hemingway apo Salvador Dali.
Ai zgjodhi “Hotel Chelsea” në New York. Muret e të cilit mbase duhet të fshehin gjithçka rreth dashurive të tij të mëdha apo seksit të shfrenuar me Steve Jobs.
I ardhur nga Pittsburgh, bir i dy prindërve sllovakë pasi përfundoi studimet në fund të viteve ’40 në “Carnegie Institute of Technology” talenti i tij spikati menjëherë në New York duke punuar për revistat prestigjoze Vogue dhe Glamour.
Uria për të zbuluar dhe eksperimentuar gjithçka që nga shtresat më të ulëta, të varfra deri tek ato mondane do të ishin rezultati i një hapësire të re kërkimi për artin e tij
“Arti duhet konsumuar”. Filozofi të cilën e zbatoi dhe në jetën e vet, nga Andy i ndrojtur tek ai snob e plot vese.
Megjithatë, dashuria më e madhe se ajo për pikturën, skulpturën apo regjisurën ishte ajo për të ëmën, Julian një grua bionde që e nxiti të birin të vizatonte që fëmijë duke i qëndruar gjithmonë pas.
Fjalët e fundit të saj ishin “Më premtoni që do kujdeseni për Andyn.”
Gjendja e rënduar shpirtërore pas humbjes e pengoi Andyn të merrte pjesë në varrim dhe as nuk u tregoi miqve për vdekjen e saj.
Një ndërhyrje kirurgjikale i mori jetën artistit në moshën 59-vjeçare, pak pasi kishte përfunduar veprën profetike “Last Supper”, frymëzuar nga “Darka e fundit” e Leonardo da Vinci-t. Ndërsa gjeniu i Pop Art la pas një perandori ekonomike dhe një trashëgimi të çmuar.
Profetike edhe fjalët e tij: “Nëse doni të dini gjithçka për mua, duhet veç të shihni sipërfaqen e tablove të mia, të filmave të mi, e të vetes sime. Unë jam aty. Pas nuk ka asgjë.”konica.al// KultPlus.com
Seth përpiqet të përfshij në artin e tij edhe komunitetin lokal. Një nga mënyrat është fotografimi i tyre pranë pikturave murale. 
