Poezi nga Audre Lorde.
Përktheu: Vlora Konushevci
Për neve që jetojmë brigjeve
që luhatemi n’teh të vendimeve
të vendosun e të vetmuem
për neve që s’mundemi me u qefleis
mas andrrave kalimtare të lirisë
që dashunojmë korridoreve ku vijnë dhe shkojnë
në orët ndërmjet agimeve
tue shiku brenda dhe jashtë
përnjiherë përpara e përmbas
tue kërku nji të tashme që mbarështon
nji të ardhme
si buka në gojën e fëmijëve
njajt andrrat e tyne nuk do t’reflektojnë
vdekjen tonë;
Për neve
që na asht shtypë frika brenda
si nji vijë e zbehtë në tepe të ballit
tue u mësu me pas frikë edhe prej gjinit t’nanës
sepse me këtë armë
këtë iluzion të njifarë sigurije të gjetun
t’fortit kanë shpresu me na e mshel gojën
Për të gjithë neve
këtë dakik e këtë triumf
Nuk o kanë e shkrume me mbijetu.
Edhe dielli kur lindë tutemi
Se nuk ka me mbet aty
kur dielli perëndon tutemi
se s’ka me lindë në mëngjes
kur barkun e kemi plotë tutemi
që s’ka me u tretë
kur barkun e kemi thatë tutemi
që kurrë ma s’kemi me hangër
kur t’na dashunojnë tutemi
që dashnija ka me u shu
kur jemi vet tutemi
që dashnija s’ka me u kthy ma kurrë
edhe kur flasim tutemi
që fjalët tona s’kanë me u ndigju
as me u mirëpritë
edhe kur jemi të heshtun
ne vazhdojmë më u tutë
Pra, asht ma mirë me fol
tue kujtu
që nuk o kanë e shkrume me mbijetu.