Një tjetër shqiptare po ngjet me shpejtësi shkallët e një karriere të suksesshme ndërkombëtare. Këngëtarja Amanda Koçi, e njohur në tregun muzikorë si Ava Max në një intervistë për BBC ka rrëfyer se si nisi pasioni i saj për muzikën dhe rrugëtimin e saj drejt suksesit që po përjeton momentalisht. Ava tregon se mamaja e saj ka ndjekur studimet për opera, por emigrimi e detyroi të hiqte dorë.

Cila është eksperienca juaj e parë muzikore?

Kur isha shtatë apo tetë vjeç mamaja ime shëtiste nëpër shtëpi duke kënduar opera dhe unë fillova të këndoja me të.

Mamaja juaj ishte një këngëtare e trajnuar për opera?

Ajo ka ndjekur studimet për këtë, kështu që po, ajo ishte trajnuar.

A ka kënduar ndonjëherë profesionalisht?

Jo, ajo nuk qe në gjendje ta bënte. Gjithmonë ka qenë ëndrra e saj, por ajo erdhi në Amerikë u angazhua duke punuar dhe duke u kujdesur për mua dhe vëllain tim.

Përvec mamasë tënde a ka pasur ndonjë këngëtarë që të ka frymëzuar në fillimet e tua?

Po dëgjoja Mariah Carey, Whitney Houston, të gjithë artistët e mëdhenj të muzikës pop dhe pak R&B hitet e kohës.

Kush ishte personi i parë jashtë familjes që ju tha që mund të këndonit?

Ah..Kjo është një pyetje e vështirë. Unë kurrë nuk isha në përputhje me trajnerët e zërit. Isha si një vajzë e vogël rebele që gjithmonë vraponte, por njëri nga trajnerët për zërin më tha dikur “Nuk të bën të veçantë fakti që mund të këndosh. Shumë njerëz mund të këndojnë. Ka të bëj me sa shumë e dëshiron ti atë. Sa shumë do të punosh për të? Kjo vërtet më bëri të reflektoja.

A praktikoni akoma çdo ditë?

Emm.. Edhe po, edhe jo

Kjo tingëllon si një ‘jo’?

Jo, jo! Unë vazhdoj akoma të praktikohem! Nëse nuk do ta bëja, do të ngatërroja kordat e zërit.

Ju keni marrë pjesë në shumë konkurse për fëmijë. Çfarë ndjesie të jepte?

Ishte një audicion i quajtur “Talent Rock” në Florida, dhe unë shkova atje bashkë me mamanë time. Kishte, 3000 fëmijë në audicion dhe unë arrita të futesha në treshen e parë.

Arsyeja e vetme që nuk mora vendin e parë ishte sepse fituesi bëri tre salto mbrapa në ajër para se të këndonte. Unë thjesht qaja dhe thoja: ‘Kjo nuk është e drejtë!’

Cila është kënga e parë për të cilën ju keni thënë me vete: “Kjo është ajo që po kërkoja, ajo që duhet të jem”?

Është diçka ndërmjet “Not Your Barbie Girl” dhe “Sweet But Psycho”, sepse në të dyja ka forcë dhe guxim që më karakterizojnë mua si person.

Tekstet tuaja shmangin shumë klishe për dashurinë dhe romancën. Si e shikon ti procesin e të shkruarit?

Është si në një operacion. Ne e marrim kohën tonë, dhe kontrollojmë një nga një, duke zbërthyer gjithçka, sepse nëse nuk e dua mesazhin, nuk mund ta këndoj. Kështu që, ka shumë të ngjarë që unë kur jam në studio, me kufje dhe shkruaj një melodi, çfarëdo që unë ndjej në atë çast në zemrën time është ajo që përkthehet në nota muzikore, nëse kjo ka kuptim gjithmonë.

Pra, është krejtësisht spontane? Ju nuk mbani shënime apo keni një libër me ide?

Eventualisht, kjo jam unë.

Ekziston një varg fantastik në tekstin e këngës “Sweet But Psycho”:  ‘Ka diçka në fytyrën tënde / Nuk di nëse duhet ta puth apo ta godas me grusht’.

Oh Zoti! Unë e bëra atë në fillim të karantinës, dhe qeshja me veten, sepse në të vërtetë, në fillim, ishte një shaka, dhe pastaj më erdhi ideja, ‘Prit, kjo është e mrekullueshme.’

Kë keni pasur në mendje kur e keni shkruar?

Çdo ish të dashur!

“Sweet But Psycho” ishte suksesi juaj i madh. Si ishte të shihje se po pushtonte botën?

Oh zot, kishte kaq shumë arritje çdo ditë. Numri një në Suedi, pastaj Norvegjia, pastaj Finlanda, pastaj Britania e Madhe. Kënga nuk mund të ndalte dhe as vet nuk e di pse. Kjo këngë preku pothuajse gjithësecilin në botë dhe kjo është shumë e vështirë për tu arrirë. Në fakt ende nuk mund ta besoj si arritëm këtë.

Ju në atë kohë akoma nuk kishit filluar të mendonit për një album. A ishte kjo një pengesë?

Është e vështirë të thuash. Në fakt tani jam e lumtur që nuk kisha gati një album atëherë – sepse do të kisha qenë jo vetja. Dhe tani kam këtë përmbledhje të punës që vërtet e dua. Besoj se gjithçka ndodh për një arsye.

Sa këngë keni regjistruar për albumin?

Mbi 100. Por ne jemi shumë kritikë. Nëse nuk e ndiejmë që është e duhura, thjesht e lëmë mënjanë.

Një nga mesazhet e “Sweet But Psycho” është keqkuptuar. A ju ka prekur kjo?

Gjithmonë ka qenë shumë e vështirë për mua të bëja miq. Jam ngacmuar, mendoj sepse nuk më pëlqejnë kornizat, por jam edhe shumë e çiltër. Unë me të vërtetë i them gjërat gjithmonë ashtu si i mendoj dhe kam qenë gjithmonë e tillë, gjithë jetën time. Nuk është diçka që unë mund ta ndryshoj. Jam përpjekur të ndryshoj dhe kjo nuk funksionon. Më beso. Kështu, shkolla ishte e vështirë sepse mendoj se është mashtrim ndonjëherë, si thoni? Ju duhet të duroni vendosur një person dhe kjo nuk është për mua, dhe për këtë arsye pata ngacmime e tallje të ndryshme mezi prisja të largohesha.

Vargjet e “ Who’s Laughing Now”  a ju drejtohen atyre ngacmimeve?

“ Who’s Laughing Now”  ka të bëjë më shumë me industrinë e muzikës për mua. Shumë njerëz me të vërtetë nuk dëshironin të më ndihmonin, nuk donin të më ndihmonin fare.  Por nëse e shihni videon, muzika mua më del nga venat – dhe kështu u ndjeva. Unë fjalë për fjalë ndjeva se, “muzika vërshon nga shpirti im”, Kjo nuk është diçka që unë mund ta ndaloj. Duhet ta bëj, pavarësisht se çfarë “. Dhe ky është mentaliteti që kisha.

Por besoj është e vështirë kur suksesi nuk ndodh menjëherë. Si arritët të mbani dashurinë tuaj për muzikën gjatë atyre viteve të adoleshencës kur gjërat nuk shkuan siç duhet?

Kam pasur shumë momente që jam ndjerë keq, nuk mund të gënjej. Çdo vit që kalonte unë pyesja veten “A do ta arrij ndonjëherë”? A do të ndodhë ndonjëherë kjo? Unë kam provuar që kur isha 10 vjeç. Një ditë, rreth një vit para “Sweet But Psycho”, unë po qaja dhe nëna ime tha: ‘Unë nuk dua që ti të zhgënjehesh nëse dëshiron të zgjedhësh një karrierë tjetër.’ Dhe unë e vështrova atë dhe thashë, ‘Jo. Pse mendon se po qaj?’ Kjo është ajo që unë dua të bëj. Unë kurrë nuk do ta lë këtë. ‘ Dhe kështu unë vazhdova dhe kënga “Sweet But Psycho” erdhi.

Në videon “Torn”, ju luani një superheroinë. Nëse do të zgjidhnit cila do të ishte superfuqia juaj?

Nëse do të duhej të zgjidhja një superfuqi, patjetër që do të zgjidhja shërimin, sepse ndihem sikur bota ka nevojë për shërim. Dhe emri im si superheroninë me siguri do të ishte Electra, ‘ ky është emri i gjyshes sime ‘!/ Diaspora Shqiptare / KultPlus.com